တမ္းတမိတဲ့ ငယ္ဘဝ

                 ဒီေန႔ ေနမေကာင္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္တြင္းေအာင္း လုပ္ေနတယ္။ အျပင္ဘက္ ရာသီဥတုကို ၾကည့္မိေတာ့လည္း မၾကာခင္ ေဆာင္းတြင္း ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ႏွင္းေတာၾကားမွာ ႏွင္းေတြနဲ႔အတူ နပန္းလံုးရေတာ့မယ္ေပါ့ ဆိုျပီး တေယာက္ထဲ ေတြးေနမိတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေရာက္ေနျပီဘဲ။ ဘယ္ရာသီဥတုကို မဆို ၾကံဳေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာဘဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ တုန္းကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းေလး ေရာက္တိုင္း ေပ်ာ္ခဲ့ရေပမဲ့ ခုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းေလးကို မခ်စ္မႏွစ္သက္လည္း ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာဘဲ။ တေယာက္ထဲ စိတ္လြတ္လပ္ရာ ေတြးရင္း အျပင္ ျပတင္းေပါက္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခန္းေခါင္းရင္းမွာ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ရွိတယ္။ အသီးေတြက လည္းသီးလို႔ေပါ့။ သို႔ေသာ္ အဲဒီအပင္ ဘာအပင္လည္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေလ့လာမွဳ႕ အားနည္းတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။ မိုးေတြကလည္း ရြာေနတယ္။ တိမ္ေတြကလည္း မဲေမွာင္ေနျပီး ေလေတြကလည္း ျပင္ထန္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေလ အေမနဲ႔ ရြာေလးကို ေျပးျမင္ေယာင္ျပီး ပိုလြမ္းမိလာျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခန္းေခါင္းရင္းက ေလတိုက္လို႔ ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးဆိုတာ ဒီေအာက္ မွာေလ။

                      ဒီလိုေဆာင္းအဝင္  ရာသီဥတုေလးကိုျမင္ေတာ့  ေဝးကြာခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္က ကြ်န္ေတာ့္ ေတာရြာေလးနဲ႔အတူ မိသားစုေတြကို ပိုလို႔ လြမ္းလာမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲ လြမ္းစိတ္ေတြေျဖရင္း ေနလာခဲ့တာ ညေန ၆နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ေနအလင္းေရာင္ ေလးေပၚလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနေရာင္ကို ျမင္ရေတာ့ အျပင္ဘက္ကို ထပ္မံ ေငးၾကည့္မိျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ (သက္တန္႔)ေလး တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဖုန္းေလးယူျပီး  အမွတ္တရ ရိုက္ထားလိုက္တယ္။ မျမင္ရတာအေတာ္ၾကာ ေနျပီေလ။ ခေလးဘဝ ေက်ာင္းသား အရြယ္မွာတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းက ျပန္လာလို႔ သက္တန္႔ေလးကို ျမင္ရရင္ ခေလးပီပီ လြယ္အိတ္ေလးခ်ျပီး ေျပးျပီးၾကည့္ရ ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ခဲ့မိတယ္။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္လာျပီး အရြယ္ေတာင္ လြန္ေနျပီေလ။ ဘဝက သင္ေပးလိုက္တဲ့ ဘဝသင္ခန္းစာ ေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ရင့္က်က္မွဳေတြ ရေနပါျပီ။ ခေလးဘဝတုန္းကလို (ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္) မလုပ္ေတာ့ေပမဲ့ ရင္ထဲမွာငယ္ဘဝကို သြားသတိရတဲ့ ျမွားတစ္စင္း လာထိရွသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ျပံဳးမိ သြားတယ္။  ကြ်န္ေတာ့္ အေတြးေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္ေနမိတယ္။

                                               

                                     ဒီလိုနဲ႔ည ဘက္ေရာက္လို႔ အိပ္ယာထဲလွဲျပီး ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေဘးနာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ (ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး) ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ည ၉နာရီေလာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မီးပိတ္ျပီး အိပ္ေတာ့မယ္အျပဳ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန ထိန္ထိန္သာတဲ့လ) တစ္စင္းက ကြ်န္ေတာ့္အခန္းေလးထဲ ထိုးဝင္လာတာကြ်န္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားျပီး ေန႔ခင္းက အေတြးေလး ျပန္ဆက္မိသြားျပန္တယ္။ ေတာရြာေလးမွာေနစဥ္ခဲ့က မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလး ေအာက္မွာလသာတဲ့ ညေတြကိုၾကံဳခဲ့ရေပမဲ့ ခုလို အေဝးတစ္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ထိန္ထိန္လင္းတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီး ေအာက္မွာ သဘာဝ (လ) သာတဲ့ညေတြကို တစ္ခါတစ္ရံကြ်န္ေတာ္ ေမ့ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ (စကာၤပူ)လို လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္းထိန္းလင္း ေနတဲ့ႏိုင္ငံမွာဆို လျပည့္ညေတြကို ကြ်န္ေတာ္မသိဘဲ ေက်ာ္လြန္ လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာရြာေလးမွာဆို ခုလို လ သာညေတြမွာ လူငယ္ေလးေတြစုျပီး စကားေျပာၾက ပံုေျပာတမ္းကစားၾကနဲ႔ ခေလးဘဝပီပီကစားမွဳ မ်ိဳးစံုနဲ႔ညကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ကြ်န္ေတာ္ေလ အဲဒီဘဝေလးကို  လြမ္းမိေပမဲ့ ျပန္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိေနတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ေလဝိုင္းစက္ေနတဲ့ (လ) မင္းေလးကို ၾကည့္ရင္း ေတာရြာေလးက အေမ့မ်က္ႏွာေလးကို ေျပးျမင္ေယာင္ လာမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ငယ္ဘဝက အေၾကာင္းေတြကို  အတိတ္ပံုရိပ့္ ျပန္ေဖာ္ရင္း  ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲ ညနက္ၾကီးထဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ခဲ့တယ္။( အေဖနဲ႔အေမ)  ေနေကာင္း က်န္းမာၾကပါေစလို႔  ဆုေတာင္းေပးရင္း ကြ်န္ေတာ္ (လမင္း) ကိုတိုင္တည္ျပီး စကားေျပာေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ မိဘမ်ားနဲ႔အျမန္ဆံုး ျပန္ေတြ႔ခြင္ ့ရခ်င္တယ္လို႔။

 

                                            

                     အဲေနာက္ကြ်န္ေတာ္ တေယာက္တည္းအသံတိတ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို စတင္လိုက္တယ္။ ကာရံမဲ့တီးလံုးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏွလံုးသားက တီးဝိုင္းဆရာေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဆိုေတာ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အသံတိတ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ကေတာ့  ေတးေရးကိုေလးလြင္ ေတးဆို (ထူးအိမ္သင္)လို႔ လူတိုင္း သိတဲ့ ကိုငွက္ၾကီးရဲ႕ (ေက်းဇူးပါ ေမေမ) ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးပါဘဲ။ မိဘကိုခ်စ္တဲ့  သားသမီးတိုင္း  ဒီသီခ်င္းေလးကို ဆိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ  ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။  မိဘေက်းဇူး သိတတ္ေသာ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။

                  သီခ်င္း စာသားေလးက  ဒီမွာေနာ္။ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားျပီး တင္ထားပါတယ္။

     
သီခ်င္းဆိုမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တိုးတိုးေလးဆိုၾကေနာ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က   ခဲေတြလာလွဴၾကမွာစိုးလို႔ပါ။

အလြမ္းျမိဳ႕ေလး