ဗလာလက္နဲ႔အေတြးနက္ခဲ့တဲ့ ည

          စာမေရးတာလည္း ၾကာျပီဆိုေတာ့ ဘာမွမရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့ေလးကို လာလည္ၾကတဲ့ ညီအစ္္္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြကို ကြ်န္ေတာ္က မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔  ဦးစြာ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ စာဆက္မေရးခင္ ကြ်န္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေလးကို တင္ျပပါရေစဗ်ာ။ခုတေလာ က်န္းမာေရး ကလည္းမေကာင္း လူမွဴ႕ေရး ျပသနာေလးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္းပန္း ျဖစ္ေနခ်ိန္ ဆရာေတာ္ဥဳသုမဂၤလ တရားေတြကိုနာရင္း စိတ္သက္သာေအာင္ ၾကိဳးစားေန လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္  ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေမးမိတယ္။ငါ ဘာအတြက္ အသက္ရွင္ ေနတာလဲလို႔။ အဲဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္အေျဖ ကငါခ်စ္လွစြာေသာ ျမန္မာျပည္မွာလည္း မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး ... မျပန္ခ်င္တာက ဒီမွာႏိုင္ငံသား ခံယူဘို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ အခုလက္ရွိ ဒီႏိုင္ငံမွာလည္း ဆက္ျပီး မေနခ်င္ေတာ့ဘူး...မနက္ျဖန္ ဆိုတာကို လည္းမလိုခ်င္ အသက္ဆက္ မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...ဘာမွလည္း လိုခ်င္တတ္မက္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး..တကယ္ဘဲ ဘဝကိုေနရတာလည္း ျငီးေငြ႔ေနျပီ...ကြ်န္ေတာ္ ဘာဆက္ လုပ္ရမလဲ ေတြးျပီး အရာအရာတိုင္း ကိုတရားသေဘာနဲ႔ဘဲ ျမင္ျပီးေျဖသိမ့္လိုက္တယ္။ေဟာ စိတ္သက္ သာရာလည္းရေရာ နလန္ထတုန္းဘဲရွိေသး ျမဝတီက တိုက္ပြဲသတင္း ၾကားရျပန္ေတာ့ တစ္ခါ စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေၾကျဖစ္ရ ျပန္ေရာ။ အမွန္ေျပာရရင္ သနားတတ္တဲ့စိတ္ အရင္းခံ ေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္ ပိုဆိုး ခဲ့ရတာပါ။

  
ျမဝတီဆိုတဲ့ျမိဳ႕ကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးသလို ကြ်န္ေတာ့္ ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမေတြ တေယာက္မွ မရွိဘူး။အသိမိတ္ေဆြလည္း မရွိဘူး။သို႔ေသာ္ အေျခအေနရ ေျပလႊားေနၾကရတဲ့ သူေတြကို ျမင္ရျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ထဲနာက်င္ရျပန္တယ္။မုန္တိုင္း ဒဏ္ေတြ ခံရလို႔ေတာင္မျပီးေသး ေနာက္တစ္ေနရာက ျပည္သူေတြ ေျပးရျပန္ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ ယံုကလႊဲျပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ကို ေျပာလာၾကတယ္ေလ။ကိုယ္က အနာဂါတ္ လွပျပီး ေအးခ်မ္းစြာ ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံကိုေရာက္ေနျပီဘဲ ဘာလို႔အပူရွာမွာလဲ ေအးေဆးေနပါတဲ့။အင္းေလ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ိဳးဆိုေတာ့ သူတို႔ေျပာတာကို ကြ်န္ေတာ္နားေထာင္ လိုက္ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တတိယႏိုင္ငံကို ေရာက္ခ်င္လို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြည္ခ်က္နဲ႔ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့ တတိယႏိုင္ငံမွာ ေနဘို႔အေျခေနေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို တြန္းပို႔လာခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ရက္မွ မေပ်ာ္ပါဘူး အမိေျမကိုဘဲ သတိရမိတာ အမွန္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဆႏၵသာရွိေပမဲ့ လက္ေတြ႔ဘဝကို ကြ်န္ေတာ္ ျငင္းဆန္လို႔ မရေတာ့ပါ။ ခုကြ်န္ေတာ္ အခက္ခဲျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို ဘာမွမကူညီ မတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ သူတို႔အတြက္ ေၾကကြဲစိတ္ေလးေတာ့ ျဖစ္ေပးလို႔ ရတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ခံယူတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ အေတြးမွာေတာ့ တတိယႏိုင္ငံကိုေရာက္တာ ေအးခ်မ္း ေနျပီဘဲဆိုတာ သူတို႔အတြက္ ဟုတ္ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။လူတိုင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေတြမတူၾကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုယ္မွ အျပစ္မတင္ဘူး။ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံကို အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့  ကြ်န္ေတာ္ အတြက္မေအးခ်မ္း ဘဲျမန္မာျပည္တြင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့မိဘေတြ အတြက္ ပူပန္ရ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သူ မသက္ဆိုင္သူေတြအတြက္ ေတြးေတြးမိျပီး အပူပိုၾကီးခဲ့ရပါတယ္ဗ်ာ။

          ခုဆို အိုးအိမ္စြန္႔ျပီး ကိုယ္လႊတ္ေျပးေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာက်င္ေနမလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။ မတည္ျမဲတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ဘယ္အရာမွ အစိုးမရပါဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တရား ကျပသြားတာဘဲ။  အားလံုးေသာ သူေတြ အတြက္ အေဝးကေန ကြ်န္ေတာ္ ဆုေတာင္းေပးယံုကလႊဲျပီး က်န္တာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ တကယ္လို႔သာ ျမဝတီျမိဳ႕ ဟာအရင္လို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ခုလို ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ ၾကမွာလဲ။ တတိယႏိုင္ငံလို ေျပာသံၾကားရတာ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္း ၾကည္းႏူးစရာေကာင္းေပမဲ့ (ဒုကၡသည္) လို႔ေခၚခံရတာေတာ့ ကမၻၻာမွာ လူတိုင္းသိ လူတိုင္းေျပာေနၾကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ရွက္လွ ပါတယ္။အာရွ အခ်င္းခ်င္းမွာေတာင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ သြားျပီးဒုကၡသည္စခန္းမွာ သြားေနၾကရတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက သူမ်ား ႏိုင္ငံနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ အစစအရာရာ အမ်ားၾကီးသာေနျပီး ဘာလို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ ဒုကၡသည္ဘဝနဲ႔ ေရာက္ေန ၾကရတာလဲလို႔ ေတြးမိတိုင္း ရင္ထုမနာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ျပည္သူေတြကိုလည္း သနားတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ျမဝတီျမိဳ႕ဟာ ေသနပ္သံေတြ တိတ္ဆိတ္ျပီး ေအးခ်မ္းသြားျပီ ဆိုရင္ေကာ ခဏတာ ယာယီ ေရွာင္းတိမ္းေနရတဲ့ ျပည္သူေတြ အရင္ကလို ေအးခ်မ္းႏိုင္ဦးပါ့မလား။ ပ်က္စီးသြားတဲ့ အိုးအိမ္ေတြ ဆံုးရွံဳးသြားတာ ေတြၾကားထဲမွာ ေသာကအပူေတြ ထပ္ေနမိမွာ ေသခ်ာပါ။အရင္ကလို ျပန္ျဖစ္ဖို႔ အစကျပန္စၾက ရဦးမွာေလ။ ျပည္ပကို အေျခေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ေနသူ ေတြလည္း အမိေျမမွာဘဲ ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ ရပ္တည္ေနထိုင္ ခ်င္ၾကေပမဲ့ ခုလို အေျခေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရင္နာစြာခဏတာ စြန္ခြာခဲ့ရ သူေတြလည္း  အမ်ားၾကီးပါ။ မတတ္ ႏိုင္ဘူးေလ။ျပည္စံုခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံက ေမြးဖြားလာျပီး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ဒုကၡသည္ ခံေနၾကရတာ။ အင္းေလ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္က နာမည္သာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမွဳ ျပည့္စံုျပီး လူေတြကေတာ့ ဒုကၡေတြၾကားေန႔စဥ္ ခါးစည္းခံေနရမွေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာဘဲ ခဏတာ ရပ္တည္ ေနၾကမွာတာက ပိုျမတ္ဦးၾကမယ္လို႔ ရင္နာတဲ့ျပည္သူေတြက ေတြးေတြးျပီး စြန္ခြာခဲ့ရတဲ့ အမိျမန္မာျပည္ၾကီး အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ ေအးခ်မ္းျငိမ္းခ်မ္း ပါေစလို႔ ျပည္သူေတြ အားလံုးနဲ႔ အတူကြ်န္ေတာ္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

   တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား တေယာက္မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး  ဘာဆိုဘာမွမသိပါ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း မသိေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲက  ႏွလံုးသားက ခံစားမွဳေတြဟာ ယိုဖိတ္ခဲ့ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွသင္ျပတာ မဟုတ္ေပမဲ့ လက္ေတြ႔ျမင္ကြင္းေတြက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို လာထိမွန္ခဲ့ရလို႔ ဆရာ မပါလည္း ကြ်န္ေတာ္ (စာ) တတ္လာခဲ့ရတာပါ။ (စာ) တတ္လာ ျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ (နာ) တတ္လာပါတယ္။

    ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အသဲၾကားထဲက မဲတစ္ျပား လာေျပာလဲ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျဖမိမွာက စိတ္ဝင္စားစရာ မရွိလို႔ဆိုတဲ့ အေျဖေလးဘဲရွိတယ္။ ခုကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ  ေသနတ္သံေတြၾကားက ေျခရာသံမ်ားကိုသာ စိတ္ဝင္စား မိတာအမွန္ပါ။ ဘာေတြဘယ္လို ကူညီႏိုင္မလဲလို႔ ဗလာလက္နဲ႔ အေတြးနက္ခဲ့တာ အိပ္မေပ်ာ္ေသာညဟာ မနက္ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့ ပါျပီ။

အားလံုးကိုေလးစားလွ်က္

အလြမ္းျမိဳ႕ေလး