Saturday 17 March 2012

ကိုဟန္ေလးနဲ႔ စပ္မိစပ္ရာ( ကိုဟန္ေလးသို႔အမွတ္တရ)

 ဓါတ္ပံုကို ဂိုဂယ္မွကူးယူထားသည္

ခုတစ္ေလာ စိတ္ရွဳပ္ေထြးတာေတြကမ်ား … အင္းေလ ပုထုစဥ္လူသားေတြမို႔ လူမွဳ႕ေရး  မိသားစုအေရး  ဘာအေရး ညာအေရး … အေရး … ေတြကမ်ားပါ့။ ဗီစီဒီၾကည့္ရင္ေတာင္ ဒို႔တာဝန္က အေရး (၃)ပါးဘဲရွိတာ။ က်မနဲ႔မွ  အေရးေတြကမ်ားပါ့။ ဒီၾကားထဲ က်န္းမာေရးကလည္း အိပ္ယာထဲလွဲရတဲ့ အေျခေနမဟုတ္ေပမဲ့ ခႏၶာရွိေတာ့ ေဝဒနာကရွိတဲ့ သေဘာေပါ့။ ေခါင္းကုိက္ ကိုယ္လက္ကိုက္ ဘာေတြျဖစ္မွန္းမသိ။ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။


ဒီလိုုနဲ႔အိပ္ယာထဲလွဲလိုက္ အခန္းထဲလမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ ဂ်ီေမလ္းေလးဖြင့္စစ္လိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြဘေလာ့ထဲ လည္လည္လိုက္သြားလိုက္ေပါ့။ တစ္ေန႔ စိတ္ကလည္းႏွံဳး  ေနသိပ္မေကာင္းေတာ့ ဂ်ီေမလ္းထဲကေန ပုန္းေနျပီး  အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ စကားေျပာတာကလည္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ေပါ့။ စိတ္ေတြလည္း ဘာေတြျဖစ္ျပီး ဘာေတြညစ္ေနလဲ မသိ။ က်မက စကားေျပာရင္ ကပ္သီးကပ္သတ္ ျပီးေတာ့ အစအေနာက္ကသန္ ေဒါသကလည္းေရွ ေျပာစရာရွိလည္း အားမနာတမ္းေျပာ စိတ္ကလည္းတိုတတ္ေသး …  အားလံုးကိုျခံဳၾကည့္မယ္ဆို က်မဟာ ဘာမွမတတ္တဲ့ သုည လူတစ္ေယာက္ပါ။ တကယ္ ဘာဆိုဘာမွ မသိတဲ့သူတစ္ေယာက္။


ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာရေအာင္လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ က်ယ္ျပန္တဲ့ စကားလံုးေတြၾကားမွာ ဘာဆိုဘာမွ မသိ။ ေရွမမွီသလို ေနာက္လည္းလြတ္တဲ့သူ။ ပညာေရးဆိုလည္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ယံု အတန္းပညာေလးသာ ရွိခဲ့သူ။ ဘာသာေရးက်ျပန္ေတာ့လည္း ေသခ်ာဘာမွ မလုပ္ခဲ့သလို ဘာမွမသိေသးခဲ့သူ။ လူမွဳ႕ေရးက်ျပန္ေတာ့လည္း က်မလို အေျပာမတတ္ဘဲ စိတ္တိုတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ခက္ျပန္ေရာ။ စီးပြားေရးေျပာရေအာင္လည္း အတန္းပညာေတြ နည္းခဲ့လို႔ညဏ္က မမွီသလို အရင္းႏွီလုပ္ဘို႔ ေငြကလည္းမရွိ။ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ကို အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြလုပ္ရမဲ့သူေတြကေတာ့ ေခါင္းကိုက္ စိတ္ညစ္စရာပါ။


ၾကိဳတင္သတိေတာ့ ေပးထားတယ္ေနာ္။ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမေတြ (ကိုေဇာ္၃၅၇- ဒိုးကန္နဲ႔ကိုရင္- (ခ်စ္စံအိမ္* လမင္း) - သမီးစံ- ေမာင္ငယ္ေလး ရင္ဆူး - အမွတ္တရေလးမ်ား ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ မဝါ နဲ႔ က်မဘေလာ့ကို လာလည္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးအားလံုး အထူးသတိရွိၾကပါ။ အလြမ္းျမိဳ႕ေလးနဲ႔ မိတ္ေဆြလုပ္မယ္ ဆိုရင္ေပါ့။


စာေလးဆက္ရေအာင္ … အဲဒီေန႔က  အေဖ့ကို အိမ္မက္ေတြမက္ျပီး အေဖ့ကိုလြမ္းေန သတိရခ်ိန္ေပါ့။ ဖုန္းေခၚေပမဲ့လည္း အဆင္မေျပေတာ့ လက္ေလ်ာ့ခဲ့ရျပန္ေရာ။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ အေဖ့ အေၾကာင္းေလး ေတြးေနတုန္း ကံဆိုးသူ က်မရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြတစ္ဦး လိုင္းတက္လာတယ္။


အဟဲ … က်မ အဆင္ေျပသြားျပီ။ ရန္စစရာ လူတစ္ေယာက္ရျပီဆိုျပီး သူ႔ကိုလွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။ အဟမ္း  အဟမ္း  …. …ေနေကာင္းလားေပါ့။ ကံဆိုးသူ ေမာင္မင္းကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ဘာညာေပါ့။ နိဒါန္းေတြပ်ိဳးျပီး စကားေတြအဆက္အစမိ အရွိန္ရေနျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အေဖ့အေၾကာင္းေတြ  ေျပာရင္းနဲ႔မွ  အေဖက်မကို အားေပးခဲ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း သူ႔ကိုေျပာျပလိုက္တယ္။ က်မ အေကာင္းဆံုးေတြလုပ္ျပီး အဆိုးဆံုးေတြနဲ႔ ၾကံဳလာရတိုင္း …  က်မ ဝမ္းနည္းပူေဆြး မ်က္ရည္က်တိုင္း …  မဟုတ္မမွန္စြပ္စြဲခံရျပီး  ေဒါသေတြထြက္တိုင္း  အေဖက  … သမီး  သစ္ပင္ဟာ ျမင့္ေလေလ ေလတိုက္ခံရေလေလဘဲ။ အဲတာေၾကာင့္ ဘာမွေတြးျပီး ဝမ္းနည္းမေနနဲ႔။ ကိုယ္လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ေတြသာ မွန္ကန္စြာလုပ္ပါလို႔   အျမဲဆံုးမ  အားေပးခဲ့တယ္။


ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီးေျပာမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္လည္း ခုေလတိုက္ခံေနရတယ္။ ေလတိုက္တာ မျပဳတ္က်ေအာင္ ျမဲျမဲကိုင္ထားရတယ္တဲ့။ က်မကိုလည္း သူက (အလြမ္း)လည္း မျပဳတ္က်ေအာင္ သစ္ကိုင္းကို ျမဲျမဲကိုင္ထားေပါ့တဲ့။ က်မကလည္း သူေျပာတဲ့ေစတနာနဲ႔ စကားအသြားအလာကို သိေနေပမဲ့ ဒီအရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြကိုဆို အျမဲ ဒီလိုေလး ေျပာေနက်မို႔ ဒီလိုေလး ကန္႔လန္႔ေလးေျပာလိုက္တယ္။ 


ေအာက္ကေန အျမင့္ေရာက္ေအာင္ တက္ခဲ့တာဘဲ။ ျပဳတ္က်ေတာ့လည္း တရားသေဘာမွတ္ေပါ့။ အနိမ့္အျမင့္ဆိုတာ အျမဲတြဲတတ္တာဘဲ။ တရားသေဘာ ႏွလံုးသြင္းတတ္မယ္ဆို ဒါေတြ ေတြးမေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အျမင့္ေရာက္ရင္လည္း  ေလတိုက္မွျပဳတ္က်မွာမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္လို႔ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့ သစ္ကိုင္းက သစ္ကိုင္းေဆြးဆိုရင္လည္း က်ိဳးျပီး ျပဳတ္က်တတ္တာဘဲ။ ေလတိုက္မွမဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပဳတ္က်တတ္ပါတယ္။ အဓိက ျပဳတ္က်ရင္ အထိမနာဖို႔ပါဘဲ။


ဒါကလည္း က်မ ရဲ႕ခပ္ညံ့ညံ့အေတြးပါ။ က်မ ရဲ႕အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြက က်မလို အေတြးညဏ္တိမ္သူ မဟုတ္။ သူက စာေတာ္သလို လူခ်စ္လူခင္ေပါျပီး ညဏ္ၾကီးရွင္ တစ္ေယာက္ပါ။ က်မကေတာ့ မွီသေလာက္ေတြးျပီး စိတ္ထဲရွိတာေျပာလိုက္တာဘဲ။ က်မ ေတြးတာေတြကလည္း က်မတစ္ေယာက္တည္း အတြက္မွန္ခ်င္မွန္ပါမယ္။ လူတိုင္းစိတ္နဲ႔ေတာ့ တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွ တိုက္ဆိုင္မွာေလ။


အျမင့္ဆိုတာေရာက္ဖို႔ က်မတို႔ ပထမဆံုး ေအာက္ေျခကေနဘဲ စတက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ကိုယ္ပိုင္ၾကိဳးစားမွဳ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္း နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ တက္ခဲ့ၾကတာဘဲေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလွခါးထစ္အတိုင္း တစ္ထစ္ခ်င္းတက္သလို တစ္ခ်ိဳ႕က ျဖတ္လမ္းကတက္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုဘဲ တက္ၾကပါေစ ရည္မွန္းထားတဲ့ အျမင့္ကိုေရာက္ဖို႔ဘဲ တက္ၾကတာေလ။ 


ဒီလိုဘဲ အျမင့္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တက္ခဲ့ၾကတဲ့လမ္းေၾကာင္းေတြ မတူၾကေတာ့ အျမင့္ေရာက္ခ်ိန္မွာ အေတြးေတြလည္း မတူၾကျပန္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က အျမင့္ေရာက္ျပီးမွ ေအာက္ျပဳတ္က်မွ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ အဲေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ရတဲ့အကိုင္းအခက္ေတြကို ျမဲျမဲကိုင္ထားတယ္။ မျပဳတ္က်ေအာင္လို႔ေပါ့။ က်မလည္း နားလည္ပါတယ္။ ခက္ခဲစြာ တက္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ ဘယ္သူက ျပဳတ္က်ခ်င္မွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္လို႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္ဆို ခံႏိုင္ရည္ရွိဘို႔ အထိမနာဘို႔ က်မတို႔ေတြ ၾကိဳတင္ေတြးျပီး ျပင္ဆင္ထားရမယ္လို႔ က်မ ထင္မိပါတယ္။ တကယ္လို႔ အေပၚကေန ေအာက္က်သြားမယ္ ဆိုလည္း စိတ္ဓါတ္ခံႏိုင္ရည္  ကိုယ္ခႏၵာခံႏိုင္ရည္ရွိဘို႔  သတိေတြနဲ႔ အသိေတြရွိေနရမယ္။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳး  ၾကိဳတင္ေမြးထား သြန္သင္ထားတဲ့အတြက္ ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့အခါ  ထင္ထားသေလာက္ မနာက်င္ဘူးေပါ့။ ေအာက္ေျခက တက္ခဲ့ၾကတာဘဲ ေအာက္ေျခကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္ဆို ဘာဝမ္းနည္းစရာလိုလဲ။ 


ကိုယ္ကြ်မ္းဝင္ခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္တာဘဲ ဘာ ပူေဆြးစရာလိုလဲ။ ကုိယ္မကြ်မ္းဝင္ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ အျမင့္မွာသာ ဘယ္လို က်င္လည္ရပ္တည္ရမယ္ဆိုတာ ေတြးပူရမွာ။ ေအာက္ေျခဆိုတာ အရာရာတိုင္းရဲ႕ အနစ္နာခံရတဲ့ နယ္ေျမ လူတန္းစားေပါင္းစံု ရပ္တည္က်င္လည္ၾကတဲ့ ေနရာပါ။ အထက္ဆိုတာ အျမင့္ေရာက္သြားလို႔ အကုန္ျမင္ရမယ္ ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဳရမယ္။ မျမင္ဖူးတာ မစားဖူးတာေတြ မၾကားဖူးတာေတြ ျမင္ေတြ႔ စားေသာက္ ၾကားေနရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔သဟဇာတျဖစ္ဘို႔  ကိုယ္ဘယ္လို ေနထိုင္ရမယ္ ဆိုတာကိုသာ ၾကိဳတင္ေတြးျပီးပူရမယ္လို႔  က်မ ထင္မိတယ္။


တစ္ခါတစ္ရံမွာ  ေအာက္ေျခကခက္ခဲစြာ တက္လာခဲ့ရေတာ့ အထက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ  ေအာက္ေျခတုန္းကလို  လူတန္းစားေပါင္းစံု မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့  အထက္ကလူေတြနဲ႔ဘဲ ၾကံဳေတြ႕ဆက္ဆံရမွာေလ။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ  အရမ္းကြာဟေနတဲ့ၾကားက  ေလဟာနယ္ေလး  နဲ႔မထိေတြ႕မိေတာ့ဘဲ  အထက္ကလူေတြနဲ႔  အညီလိုက္ညွိေနရတာ ေအာက္ေျခက တက္လာၾကတဲ့  လူေတြအတြက္ ပိုပင္ပန္းေစပါတယ္။
တကယ္လို႔ က်မတို႔ေရာက္ေနတဲ့ အျမင့္ကေန မျပဳတ္က်ခ်င္ဘူး  ျပန္မဆင္းခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔ အကိုင္းအခက္ေတြ ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ျပီး သဘာဝေဘး အႏၱာရယ္ကို  ၾကိဳတင္မေတြးထားမိဘူးဆို တစ္ေန႔ မထင္မွတ္ဘဲ ေလမတိုက္ဘဲ ကိုယ့္လက္မခိုင္လို႔  လက္လြတ္ျပဳတ္ခ်ခဲ့မယ္ဆို …… 


ျပီးေတာ့  သူငယ္ခ်င္းကို  ေျပာလိုက္တာက


က်မက  တရားသေဘာကို ႏွလံုးသြင္းတတ္မယ္ဆို  အရာရာတိုင္းေပၚ ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိမယ္ဆိုျပီး  သူငယ္ခ်င္းကို စကားနာထိုး ကန္႔လန္႔ေျပာလိုက္တယ္။ ေအာက္ကတက္လာခဲ့တာဘဲ ေအာက္ျပန္က်တာ  ေၾကာက္စရာမွ မဟုတ္တာလို႔ စလိုက္ေသး။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ က်မကို စိတ္ဆိုးေနမယ္ဆိုတာ  က်မ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့  က်မ ဆိုတဲ့ အလြမ္းျမိဳ႕ေလးက  အဲလိုမ်ိဳး  လူ႔ကန္႔လန္႔ကိုး။ သူမ်ားကို ဆရာလုပ္ခ်င္ ငါသိငါတတ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါ။ ေျပာရဆိုရခက္တဲ့  လူ႔ဂြစာ လူ႔ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနတာပါ။ တကယ္လို႔ က်မေျပာလိုက္တဲ့  စကားလံုးေတြဟာ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕  အေတြး စိတ္ကူးကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့ရင္  တိုက္ဆိုင္မွဳေၾကာင့္ ျဖစ္သြားတာပါလို႔ ဒီပိုစ္ေလးကေနဘဲ ထပ္ဆင့္ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္  အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြ(သူငယ္ခ်င္း) ကိုဟန္ေလးေရ။


က်မတို႔ေျပာၾကတဲ့ (အျမင့္ေရာက္ေလ  ေလတိုက္ခံရေလဆိုတဲ့  စကားအဓိပၼါယ္ကတစ္မ်ိဳး )ပါ။  က်မလွ်ာရွည္ျပီး  ျပန္ေရးလိုက္တဲ့  အျမင့္က တစ္မ်ိဳးပါ။

မဆီမဆိုင္ က်မလိုရာေတြ ဆြဲေတြးျပီး ( အျမင့္ေရာက္ေလ ေလတိုက္ခံရေလ )ဆိုတဲ့စကားကို အစခ်ီျပီး  အျမင့္ေရာက္ေလ ေအာက္ျပဳတ္က်မွာ ေၾကာက္တဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းေတြးမိျပီး ေရးခ်င္ရာေရးမိတာပါ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ  ရည္ရြယ္ေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ထိခိုက္နစ္နာ အျပစ္ေျပာခ်င္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။ က်မ ညဏ္မီွသေလာက္ ေတြးမိျပီးေရးခ်ျခင္းသာျဖစ္တယ္။

ဒုတိယေန႔ေရာက္ျပန္ေတာ့

အဲဒီေန႔ေလးျပီးေတာ့  ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ဒီသူငယ္ခ်င္းကိုဘဲ က်မထပ္မံျပီး ေနာက္ေျပာင္ ကန္႔လန္႔ေတြ ေျပာလာျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မ သိပ္ေနမေကာင္းေတာ့ စိတ္ကိုေပ်ာ္ေအာင္ ျပီးေတာ့သူ႔ကိုဘဲ ခုလိုစေနာက္လို႔ ေပ်ာ္တာလည္းပါလို႔ပါ။


ဒုတိယေန႔မွာ ဟိုေျပာဒီေျပာရင္းနဲ႔ ေျပာမိၾကတဲ့ စကားေတြက …. ခရီးသြားျခင္း အေၾကာင္းပါ။ အရင္တုန္းကလိုင္းမွာ ဆံုျဖစ္တိုင္း က်မ ဒီႏွစ္ေႏြရာသီမွာ အိမ္ကအိမ္ဦးနတ္နဲ႔  ခရီးထြက္မယ္လို႕ ေျပာထားမိတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့သူက ဘယ္ေတာ့ ခရီးသြားျဖစ္မွာလဲလို႔  ေမးလာခဲ့တယ္။ က်မက သူ႔ကိုဆို အျမဲစေနာက္ ကန္႔လန္႔ေျပာေနက်မို႔  မေသခ်ာေသးပါဘူး။ အစီစဥ္ ေျပာင္းထားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူကလည္း တကယ့္ေစတနာနဲ႔  က်မကို  ငယ္ရြယ္တုန္း  ခရီးသြားလို႔ရတုန္း  သြားထားၾကလို႔  ေျပာလာပါတယ္။ က်မလည္း  သူ႔ကိုေနာက္ခ်င္ေတာ့  ခရီးသြားရင္  ကုန္က်မဲ့စရိတ္ေတြ  တြက္ျပျပီး  ေျပာျပခဲ့တယ္။ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ သြားရမွာေတာ့ သြားခ်င္ပါတယ္။ ခက္တာက ခရီးသြားတာ စိတ္ကူးရယ္ပါးစပ္နဲ႔ဘဲ သြားလို႔မွမရတာ။ အိမ္ကထြက္ျပီဆိုတာနဲ႔  ေငြကလိုက္လာျပီေလ။ မကြ်မ္းဝင္တဲ့ျမိဳ႕မွာ  အသိမရွိရင္ တည္းခိုခန္းေတြ ငွားရမယ္ ဘာညာကြိကြေတြ  ကုန္ဦးမယ္။


 ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္က မိဘေတြကလည္း ဟိုလိုဒီလိုဆိုေတာ့  သူတို႔ဆႏၵေလးေတြ  အရင္ျဖည့္ဆည္းေပးဦးမယ္။ မေျပလည္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြက အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ေလ။ ခရီးသြားတာက  ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း  ေရာက္ဖူးမွာ။ ဗဟုသုတရတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြကို ဒီေငြေတြ ပံ့ပိုးကူညီရမွာကို  က်မ ပိုသေဘာက်မိပါတယ္။ က်မ  တို႔၂ေယာက္တည္း ေရာက္ဖူးျပီး  ေပ်ာ္ရႊင္ေနရမဲ့  ခဏတာေနရာေလးမွာ  က်မက  မိသားစုေရာ  လိုအပ္သူေတြကိုေရာ မွ်ေဝျပီးအတူေပ်ာ္ခ်င္တာ။ ခုေခတ္ကလည္း  ေငြကရွာရတာသာ  အရမ္းခက္တယ္ သံုးရတာကအရမ္းလြယ္တယ္။


အဲဒီေတာ့ ခရီးသြားရင္ကုန္မဲ့စရိတ္ေလး တြက္ခ်က္ျပီး မိဘေတြကိုပံ့ပိုး  အက်ိဳးရွိတာေလးဘဲ  လုပ္ခ်င္မိတာ  က်မရဲ႕စိတ္ဆႏၵပါ။ ျပီးေတာ့ က်မကခရီးသြား  ဝါသနာမပါသူဆိုေတာ့   ပိုဆိုးတာေပါ့။ ေငြေတြ သံုးမကုန္ေအာင္ပိုလွ်ံေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့  က်မ  သူငယ္ခ်င္းေျပာသလို  က်မ  ခရီးသြားျပီး  ဗဟုသုတရွာမိမွာ  အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့  ဆႏၵနဲ႔ဘဝဆိုတာ  တစ္ထပ္တည္းမွ မက်တာေလ။ 


ဒီလိုေလးေတြ  သူငယ္ခ်င္းကို  တြက္ျပေတာ့သူက  အင္းေလရွိတဲ့သူေတြက  ပို႔ထားေပါ့လို႔  က်မကို ေနာက္တဲ့စကားေလး  တစ္ခြန္းေျပာလာပါတယ္။ က်မကလည္း  သူ႔ကိုဆိုအျမဲ  ကန္႔လန္႔တိုက္ေျပာေနက်မို႔  (ေလာမွာေငြရွိျပီး အသိမရွိရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ) ေငြရွိျပီး  ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း  အတြက္ဘဲၾကည့္မယ္ဆို  ကိုယ္ဟာ  အတၱသမားဘဲလို႔  ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီစကားဟာ  က်မ  သူ႔ကိုရည္ရြယ္ျပီး  ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဥပမာေပးတဲ့  စကားမ်ိဳးေလာက္  သံုးလိုက္တာပါ။ က်မကုပ္ကပ္စုထားတဲ့  ေငြေလးနဲ႔က်မ  ခရီးလည္ပတ္လို႔ ရတာမွန္ေပမဲ့  ခရီးသြားလည္ပတ္တာထက္  အေရးၾကီးတဲ့  မိသားစုအေရးေတြက  ရွိေသးတယ္ေလ။ 


ေငြရွိျပီး  အသိမရွိတဲ့သူေတြ  အမ်ားၾကီးက်မ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်မ ကိုယ္တိုင္လည္း ပါေနပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားေလးဝယ္ရဘို႔  ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးဝယ္ရဘို႔  ေဒၚလာေတြပိုက္ျပီး  ကမၻာပတ္ဘို႔ ဒါေတြကုိအေရးေပးျပီး  အမိေျမမွာက်န္ခဲ့တဲ့  မိအိုဖအို စားမွန္ရဲ႕လား  က်န္းမာရဲ႕လားဆိုတာကို ေမးဘို႔ေမ့ေနၾကတယ္။ တကယ္တန္းေတာ့  ဒါေတြဟာ  လူေနမွဳအဆင့္အတန္းမွီေအာင္ ညွိယူတာမွန္ပါတယ္။ လုပ္လည္းလုပ္ေဆာင္  သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့  အျမင့္ေရာက္သြားျပီးတိုင္း  ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းရမွာကိုေၾကာက္ျပီး  ျပန္ေတာင္မလွည့္ၾကည့္ခ်င္တဲ့  ဘဝမ်ိဳးေတာ့  မျဖစ္သင့္ပါဘူး။  ကိုယ့္ရဲ႕လစာေလးကို  အိမ္မွာအခက္ခဲျဖစ္ျပီး  စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့  မိအိုဖအိုကို  ေပးကမ္းရမွာကိုေတာ့  ႏွေျမွာၾကသလို  ပံ့ပိုးေပးဘို႔လည္း  ေမ့ေနခဲ့ၾကတယ္။


 မိဘေတြကေတာ့  သားသမီးေတြ  အဆင္ေျပရဲ႕လား  မေျပလားဆိုတာ  ေသခ်ာမသိရေတာ့  သူတို႔အခက္အခဲနဲ႔  ခံစားခ်က္ေတြကို   သားသမီးေတြကို  ေပးမသိခဲ့ဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲၾကီးစြာ  ၾကိတ္ခံစားၾကတယ္။

တစ္ဖက္မွာေတာ့  သားသမီးေတြက အက်ိဳးမရွိတဲ့အရာေတြအတြက္ သံုးလို႔ျဖဳန္းလို႔ ေကာင္းေနတယ္။



 ဒါမ်ိဳးေတြ  ျမင္ရၾကားရေတာ့   က်မ  စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ မိဘေတြက မေတာင္းဆိုလည္း  ကိုယ္ပိုင္အသိနဲ႔  ျဖည့္ဆည္းေပးရမွာ  က်မ  တို႔သားသမီးေတြ  တာဝန္ပါ။ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ  သားသမီးေတြကို  ျပန္လည္အားကိုးေနရွာတဲ့  မိဘေတြရဲ႕  ခံစားခ်က္ကိုနားလည္ ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ သန္တုန္းျမန္တုန္းကေတာ့  သားသမီးေတြ  မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္  အရာရာတိုင္း  အနစ္နာခံခဲ့ျပီး …  ခုလိုအိုမင္းမစြမ္းျပီး  က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းလာတဲ့  အခ်ိန္မွာ  အားကိုးစရာ  သားသမီး  တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့  ရွိခ်င္ၾကမွာ  မိဘေတြရဲ႕ခံစားခ်က္လို႔  က်မ  ထင္ပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္  တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံၾကီးေတြေရာက္ျပီး  တိုးတက္တဲ့လူေတြၾကား  တိုးတက္တဲ့စိတ္ကူး  အေတြးေတြၾကားကေန  ဒီလို  တန္ဖိုးရွိတဲ့  အေတြးေတြကို  ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ  စိုးရိမ္မိတယ္။မနက္ျဖန္  ဘယ္ေရွာ့ပင္ထြက္မယ္  မနက္ျဖန္ ဘာဝယ္မယ္  မနက္ျဖန္ဘာခ်က္စားမယ္  မနက္ျဖန္ ……  ဆိုတဲ့   မနက္ျဖန္ေတြၾကားထဲမွာ  (ေငြရွိျပီး  အသိရွိတဲ့ မနက္ျဖန္မ်ားစြာ ) အေၾကာင္းကိုပါ  တစ္ခါတစ္ရံ  ထည့္ေတြးေစခ်င္ပါတယ္။  က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း  ေငြမရွိရင္ေတာင္  အသိညဏ္ရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္  ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။


က်မရဲ႕ပိုစ့္သည္  မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ရည္ရြယ္ျပီး ေရးသားထားျခင္း  မဟုတ္ပါ။ က်မ  တစ္ဦးတည္း  စိတ္ထဲရွိေသာ  ခံစားခ်က္မ်ားကိုသာ  ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်မ  ကုိယ္တိုင္သည္လည္း အရာရာတိုင္းတြင္ ျပည့္စံုသူတစ္ဦးမဟုတ္ေပမဲ့  အသိညဏ္ျပည့္စံု  ရင့္က်က္ေအာင္  ၾကိဳးစားေနသူတစ္ဦးပါ။  အမွားမ်ားစြာထဲမွ  အမွားေတြကို  ျပဳလုပ္မိျပီး  ရွဳပ္ေထြးလွတဲ့  လူ႔ဘဝ သံသရာတြင္  က်င္လည္ရုန္းကန္ေနေသာ  သာမာန္လူတန္းစား  တစ္ေယာက္ပါဘဲ။ 

က်မပိုစ္တစ္ပုဒ္လံုးသည္  အဆက္အစပ္  မဆီေလ်ာ္ေသာလည္း  ပိုစ့္သာျဖစ္သည္။ စာဖတ္သူေတြအတြက္   ဆား  မပါေသာဟင္းကို  စားရသလို ေပါ့ခြ်တ္ေနလိမ့္မယ္လို႔  က်မ  ကိုယ္တိုင္ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့  က်မ  စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့  စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို  စပ္လ်ဥ္းျပီး  အေၾကာင္းအရာမ်ားကို  ဆြဲျပီးတြဲေရးထားတဲ့ က်မ စိတ္ကူးနဲ႔  လူ႔ကန္႔လန္႔  စကားမ်ားကို  စာဖတ္သူေမာင္ႏွမမ်ားကို  မွ်ေဝလိုက္ျခင္းေၾကာင့္  ဒီပိုစ္ကိုတင္လိုက္ျဖစ္တယ္။

စာဖတ္သူမ်ား  ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစလို႔  ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးရင္း
စာဖတ္သူမ်ားကိုအစဥ္ေလးစားလွ်က္
အလြမ္းျမိဳ႕ေလး

13 comments:

ကိုေဇာ္ said...

အေတြးေတြကို ဘယ္သူမွ တရားစြဲလို႔ မရပါဘူး ညီမရယ္။ အေတြးကိုေတာင္မွ လိုက္လံ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနရင္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေတြးတာပဲ လြတ္လပ္စြာ ေတြးပါ။ အခု အေတြးေလးလည္း ေကာင္းေနတာပဲေလ။

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

ကိုေဇာ္ေရ ေက်းဇူးပါ။ အေတြးကို တရားစြဲလို႔မရေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံ တိုက္ဆိုင္မွဳေတြျဖစ္တတ္တယ္ေလ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြကိုး။ ကိုယ့္ဘက္က လက္ဖမိုးဆိုေပမဲ့ သူ႔ဘက္ကလက္ဖဝါးေလ။ ကိုယ့္ အေတြးကကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကို ေရးသလို
ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါကြယ္။
အစ္ကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။


အလြမ္းျမိဳ႕

8Yar said...

အစ္မအလြမ္းျမိဳ႕ရဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကိုဖတ္ျပီး မိတ္ေဆြလုပ္ပါရေစ။ ဆိုျပီး link ေလးယူသြားပါျပီခင္ဗ်ာ။ အစ္မရဲ့ အေတြး၊ အျမင္ကိုဖတ္ခြင့္ရလို႕ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ။

မဒမ္ကိုး said...

အလဲ႕သူကခ်ိန္းေတာင္ေျခာက္လိုက္ေသးးဟဟ း))

ဟုတ္တယ္မမေရ ေလာကမွကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေတြထက္ျဖစ္သင္႕တာေတြပဲဦးစားေပးလိုက္ပါတယ္

ခ်စ္တဲ႕

ဒိုးကန္

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

ေမာင္ေလး8Yar ေရ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြက အဆိုးေတြမို႔ ခင္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ၾကိဳဆိုပါတယ္။ လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါကြယ္။


ခင္မင္တဲ့
မၾကီးလြမ္း

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

ညီမေလးဒိုးကန္။

ခ်ိန္းေျခာက္တာဟုတ္ဘူး။ တရာဝင္ေၾကျငာတာ
ေလ။ ေခတ္က မေကာင္းတာလား လူေတြက မေကာင္းတာလားမသိ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္လူေတြ ထဲကလူတစ္ေယာက္မို႔ ၾကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားတာပါကြယ္။ သတိေတာ့ ထားေပါ့ေနာ္။ အဟဲ



ခ်စ္တဲ့
မၾကီးလြမ္း

Yin Sue said...

မၾကီးလြမ္္းေရ.....စာေတြဖတ္ရတာထက္ ေတြးရတာမ်ားတယ္ဗ်ာ...ဟုတ္တယ္ေနာ္....လူေတြက အျမင္႕ေရာက္ျပီးရင္ ျပဳတ္က်မွာေၾကာက္တယ္...အျမင္႕ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ႕တဲ႕လူေတြကိုေတာ႕ ျပန္ၾကည္႕သင္႕တယ္ဗ်.....ဒီလိုအေတြးေလးေတြ ေရးစမ္းပါ....ေကာင္းတယ္....သူ႕ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကိုလည္း ေၾကျငာက ၀င္လိုက္ေသးတယ္... ေၾကာက္ေၾကာက္စရာ.....ဟီး...

ဧဒင္အခ်စ္ပံုၿပင္ said...

ထပ္တူထပ္မွ်ခံစားးသြားပါတယ္ေနာ္...

ဧဒင္အခ်စ္ပံုၿပင္ said...

ထပ္တူထပ္မွ်ခံစားသြားပါတယ္ေနာ္...

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

ဘဝမွာ ေပ်ာ္သလိုေနလိုက္ၾကရတ႔ဲေန႔ရက္ေတြ
အမ်ားႀကီးပါပဲဗ်ာ႕႕႕႕ေနသလိုေပ်ာ္ရႊင္တ႔ဲဘဝေပး
အေၿခအေနမ်ားပိုင္ဆိုင္ရရင္ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းဖူး
ပါရ႔ဲ ေနာင္ဘဝက်မွၿပည္႔မလားမသိေပမ႔ဲ ဒီေန႔ေတာ႔
ဘုက်က်လို႔ကိုယ္တိုင္ သီက်ဴးထားတ႔ဲ သယ္ရင္း
အစ္မတစ္ေယာက္န႔ဲခင္ခြင္႔ရလိုက္တယ္ထင္တာပဲ။
ခင္မင္ခြင္႔သာၿပဳမယ္ဆိုရင္ေပါ႔ ????

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

ငါ့ေမာင္ျဖိဳးဇာနည္ေရ.. အမေတာ္ အလြမ္းျမိဳ႕က ေတာ့ မခင္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ လူအခ်င္းခ်င္းဆက္ႏြယ္မွဳမွာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာလည္းပါတယ္ေလ။ အဆိုေတာ္ အာဇာနည္ၾကိဳက္ျပီးသား.. ေမာင္ေလး ျဖိဳးဇာနည္ကိုလည္း ခင္ျပီးသား....အဟဲ... ဘေလာ့ဂ္ ေမာင္ႏွမေတြပါဘဲ။ ေရွးေရစက္ေတြ မလံုခဲ့ေတာ့ ခုလို က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ဘေလာဂ္ ျမစ္ငယ္ထဲ လာဆံုၾကတာေပါ့


ခင္မင္တဲ့
မၾကီးလြမ္း

ၾကယ္ျပာ said...

အလြမ္းျမိဳ႔ေလးေရ …. ျဖိဳးဇာနည္က တဆင္႔ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ အေတြးေတြကုိ သေဘာက်မိတယ္။
ၾကယ္ျပာေတာ႔ ဖတ္ရတာ သေဘာက်တယ္။ မိဘအတြက္ သိတတ္တဲ႔ သားသမီးတိုင္းကုိ တကယ္ေလးစားပါတယ္။

ခ်စ္စံအိမ္ said...

မၾကီးလြမ္းပုိစ့္ေလးဖတ္ရေတာ့
မမရဲ ့ပြင့္လင္းရုိးသားတဲ့စိတ္ေလးကုိ
ၿမင္မိတယ္ရွင္
အရင္ကထက္ခင္သြားၿပီ
စကားမစပ္ လမင္းအရင္ရက္ေတြကလာလို့ရဘူးေနာ္
ခဏပိတ္ထားတာလားမမေရ
သတိရေနတာ ပုိစ့္ေလးေတြေတာ့အေၿပးလာတာ
ေနာက္က်သြားတယ္..:)