ဒီေန႔ေတာ့ကြ်န္မရင္ထဲ အျမဲေတြးမိတဲ့ ေမးခြန္းအေမးေျဖ ေလးေတြကို ကြ်န္မေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ဘေလာဂ္ေတြ လိုက္လည္ရင္း ဖတ္စရာရွိတာဖတ္ မွတ္စရာရွိ တာမွတ္ျပီး ကြ်န္မအာရံုေတြ ဘာမဆီမဆိုင္ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ အမွန္ဝန္ခံတာပါရွင္။ ကြ်န္မဟာ ႏိုင္ငံေရးလို႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး။ ေက်ာင္းက အတန္းပညာေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသင္ ၾကားႏိုင္ခဲ့တာ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း သူမ်ားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးႏိုင္မွာလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္အေရးခင္းတုန္းက ကြ်န္မ မပါခဲ့ ဘူးေလ။ (၈၈) အေရးခင္းတုန္းကလည္း ကြ်န္မတို႔နယ္ဘက္မွာ သိပ္မထူးျခားတာရယ္ ကြ်န္မခေလးအရြယ္ဘဲ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ေအာက္ ခေလးဘဲရွိေသးတာေလ။ ကိုယ္တိုင္လည္းမျမင္ရ ကိုယ္တိုင္လည္း မၾကံဳရေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မသိခဲ့တာပါ။ ကဲဒီေနာက္ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး က်ျပန္ေတာ့လည္း ကြ်န္မက ျပည္ပေရာက္ ေနျပန္ေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကြ်န္မဟာ အရင္ကလို (၁၀)ေအာက္ ခေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ သိတတ္ေနျပီ ခံစားတတ္ ေနျပီစာနာတတ္ ေၾကကြဲတတ္ ငိုေၾကြးတတ္ေနျပီ။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မ အရမ္းငိုေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္။ အရမ္းခံစားရတယ္။ သံဃာေတြေသြးေျမက်ရတာ အမ်ားၾကီးဘဲ။ ကြ်န္မဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ အမွန္လည္းဝန္ခံတာ အဲလိုလည္း အရိုက္အနက္ခံတဲ့အထိ သတၱိေတြမရွိပါ။ အဲဒီအတြက္ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာေရာ (၈၈) တုန္းကပါဝင္ခဲ့တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြကို ကြ်န္မေလးစားမိပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကကြ်န္မတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ဝိုင္းကူၾကမယ္ဆိုျပီး သံဃာမ်ား အတြက္ဆိုျပီး အလွဴေငြေတာ့ ထည့္လိုက္ေသး။ မွတ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ျပီး ထည့္မိသလဲဆိုတာ။ ဒါေတြထားလိုက္ပါ။ အခုကြ်န္မ ေတြ႔ျမင္ေနရတာ ႏိုင္ငံေရးလို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ေအာက္မွာလူေပါင္း မ်ားစြာေရာက္ေနၾကတယ္။ ဝမ္းသာပါတယ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ လူေတြၾကိဳးစားေနၾက လိုက္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ဒါေတြက ကြ်န္မအထင္ပါ။တကယ္ျမင္ေနရတာက အထင္နဲ႔တလႊဲစီပါလား။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ တကယ္ႏိုင္ငံကိုခ်စ္လို႔ တကယ္ၾကိဳးပမ္းတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ မိတဲ့ေနရာကေန ကိုင္ျပီး ခဏတာပါဝင္ခဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ကြ်န္မျမင္ေတြ ခဲ့တာေတြပါ။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ဘာမွမလုပ္လို႔ ဘာဆိုဘာမွမေဝဖန္ ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ေလ ခက္တာက ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာေတြကလည္း ေျပာမွသိထိမွနာ ဆိုတဲ့အထဲပါလာျပီ ဆိုေတာ့ သိေအာင္ေျပာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ထိေအာင္ေျပာမွ ရေတာ့မဲ့အေျခမို႔ အျမင္အတိုင္း ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ကြ်န္မ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကို ေျပာၾကည့္မယ္ ေနာ္။ တတ္ေတာ့မတတ္ဘူး နားလည္းမလည္ဘူး။ စိတ္ကူးမိတာေလး ေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ ဆိုတာဘာလဲ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာေရာ ဘာလဲ။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာေရာ ဘာလဲ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝလွံဳျခံဳစိတ္ခ်မွဳ အာမခံခ်က္တစ္ခုခု ရရွိဘို႔လား ဒါမွမဟုတ္ တတိယႏိုင္ငံ ထြက္ရဘို႔လား။ ခုကြ်န္မ ျမင္ေနရတဲ့ အေျခအေနအရ ကြ်န္မေျဖမယ္ေနာ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျပည္ပေရာက္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းလို႔ နာမည္ခံလို႔ေကာင္းတဲ့ ျဖတ္လမ္း သမားေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ တစ္ခုပါဘဲ။ ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္းလုပ္လို႔ ေကာင္းဆိုတဲ့ လူေတြအတြက္ပါ။ ပြဲစျပီဆိုကင္မရာ ေကာင္းေကာင္း တစ္လံုးရယ္ နက္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုရယ္ ဖုန္းတစ္လံုးရွိျပီဆို အဆင္ေျပေလာက္ပါျပီ။ အဲတာေလးေတြ ရွိရင္ သင္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း ႏိုင္ငံေရးသမား လုပ္လုိ႔ရပါျပီ။
တကယ္ေတာ့ အဲလိုလူေတြမွာ တကယ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ သတၱိမရွိပါဘူး။ မီဒီယာေခတ္မွာ ေအာ္ႏိုင္မွ ေနရာရမွာမို အေဝးကေန စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ မွန္းေအာ္ေနၾကတာပါ။ ျဖစ္တဲ့ပြဲတိုင္းမွာ ေရွဆံုးကပါဝင္ လွဳပ္ေဆာင္ သြားတဲ့သူေတြကေတာ့ အသက္နဲ႔ရင္းျပီး လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ရတာပါ။ ေတြးၾကည့္ရင္တကယ္ ေၾကာက္စရာပါ။ ကိုယ့္အသက္ တစ္ဝက္ကိုသိရဲ႕ သားနဲ႔ေသခ်ာအပ္ႏွင္း ေရွဆက္လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကရတာပါ။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တဲ့ ထံုးစံမရွိဘူးေလ။ အဲလိုခ်ိန္မွာ တကယ္မ်ိဳးခ်စ္ျပီး သတၱိရွိတဲ့ သူေတြကသာ တိုင္းျပည္အတြက္ ေရွဆံုးကေနဦးေဆာင္ ရဲတဲ့သူေတြပါ။ ကြ်န္မလို သတၱိမရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ပြဲျပီးမွကြ်န္မလို နက္ေပၚတက္မီဒီယာကေန ကမၻာကၾကားေကာင္းေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ သူေတြပါ။ အေဖာ္ေတြအမ်ားၾကီး ရွိမယ္လို႔ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ ေခတ္ကာလနဲ႔ယွဥ္ျပီး ေျပာၾကည့္တာပါ။ ေခတ္ကာလအရ အဆိုးတစ္ဝက္ အေကာင္းတစ္ဝက္ လိုျဖစ္ေနျပီဆိုတာၾကည့္ျပီး မွန္းေျပာၾကည့္တာေနာ္။ အေကာင္းတစ္ဝက္လို႔သာ ေျပာရတာ အားေတာ့နာသား။ တကယ္ေတာ့ အဆိုးကတစ္ဝက္မွ မကဘဲ။ တစ္ဝက္ထက္ကို ေက်ာ္ေနလို႔တစ္ဝက္လို႔ ေျပာရတာအားေတာ့ နာမိေသး။
ကဲဒီလိုလူႏွစ္စုကို ယွဥ္ၾကည့္ၾကမယ္ဆို လက္ရွိေတြျမင္ေနၾကရမွာက မီဒီယာသမားေတြကဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမား အစစ္လိုလိုဘာလိုလိုေပါ့။ အဟဲ...ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုဖြင့္ ၾကားသမွ်ေရးခ် ေတြ႔သမွ်တင္ ထားေတာ့လည္း အဟဲ အႏူေတာထဲကလူေခ်ာေပါ့။ ဒါကလည္း ကြ်န္မအေတြးေနာ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႔ဦးေဆာင္ ပါဝင္ခဲ့တဲ့သူေတြေရာ ခုခ်ိန္မွာသူတုိ႔ေတြဘာေတြ ဆက္လုပ္ေနလဲဆိုတာ သတိျပဳမိၾကမယ္ဆိုရင္ ေရွကဦးေဆာင္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ျပီး ျပည္ပထြက္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ ေရွဆံုးက ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြကလည္း ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တ့ဲ ရဲေဘာ္ငယ္ေလးမ်ား ကိုျပန္ငဲ့ၾကည့္ ၾကပါဦး။ မွတ္တိုင္မွာ ပါဝင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ နာမည္က်န္ခဲ့ျပီဆိုတာနဲ႔ မျပီးဆံုးေသးပါဘူး။ သြားရမဲ့လမ္းက အေဝးၾကီးက်န္ေသး တယ္ေလ။ ခဏတာခိုနားခြင့္ရတဲ့ ေနရာဟာေက်နပ္စရာမွ မဟုတ္ေသးတာ။ သင္ခိုနားတာ အေမာေျပဘို႔ ခဏနားတာလား တစ္ဘဝစာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လို႔ ေရွဆက္မသြားခ်င္ ေတာ့တာလား။ အခက္ခဲရွိစဥ္က ရဲေဘာ္ေတြလက္အတူတြဲခဲ့တာဘဲ ခဏတာျပဳတ္ သြားတဲ့လက္ဟာ တစ္ဘဝတာထိ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာလား ဆိုတာ ကြ်န္မေတြးမိလိုက္တယ္။
တိုင္းျပည္အေျခေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လူေတြအေျခေနေပးသလို ေဝးခဲ့ၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုမိသားစုကို ေဝးရဲ႕နဲ႔တမ္း ...ေျပးရင္းနဲ႔ လြမ္း ..ေနရတဲ့ဘဝေတြ အမ်ားၾကီးပါ။အဲဒီထဲမွာက ကံၾကီးသူတို႔က ျပည္ပေရာက္ သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြမွာေတာ့ ေရွဆံုးမွာတက္ၾကြစြာပါဝင္ခဲ့ေတာ့ အစိုးရကိုဆန္႔က်င္မွဳ႕ ဦးေဆာင္သူ ဆိုျပီးအမွဳ႕တြဲ ေဖာ္မျပႏိုင္ေအာင္ ပုဒ္မအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြတပ္ တရားစြဲ ခံၾကတယ္။ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း စနစ္က ျမန္မာျပည္မွာ လက္က်န္က ရွိတုန္းကိုး။ ဒီေတာ့ေငြမရွိေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ အထဲဝင္ေပါ့။ မဝင္ခ်င္ေျပး ဒီႏွစ္လမ္းကိုေရြး ဆိုသလိုေပါ့။ ေျပးဆိုျပန္ေတာ့လည္း ေျပးစရာေငြမရွိရင္ ဘယ္လိုေျပးမွာလဲ။ အိမ္ေရွနဲ႔ အိမ္ေနာက္ေပါ့။ အဟဲ.....အဟဲ.....အဲဒီခ်ိန္မွာ ကံအေၾကာင္းလွလို႔ ျပည္ပေရာက္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကေရာ ဘယ္ေတြေျပးရျပီးလဲ။ အဟဲ..သူတို႔က ေျပးရေတာ့ပါဝူး ..အေျခခိုင္သြားျပီလို႔မွတ္... ေဗဒင္ေဟာေပးတာ ေနာ္။ ၾကံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ေလး တည္ေဆာက္ၾကျပီေလ။ ျမန္မာျပည္က ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ အျပိဳင္ေပါ့။ ၾကံဳေပ်ာ္ဆိုလို႔ ...က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ကိုေျပာတာ ဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ျပီကို ေျပာတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ျပည္ပေရာက္ တိုက္ပြဲဝင္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ က်ျပန္ေတာ့ လည္းေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ ခ်င္တာေတာင္ လွည့္ၾကည့္စရာ သူတို႔မွာ မ်က္စိမရွိေတာ့ဘူး။ မိသားစုစီးပြားေရးေတြနဲ႔ တမင္ကိုမ်က္စိ အေမွာင္ခ် ကန္းခံခဲ့ရတာပါ။ သို႔ေသာ္သူတို႔ မ်က္စိမျမင္ရေတာ့ေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ေလးေတြက အေနာက္က ရဲေဘာ္ေလးေတြကို အျမဲသတိရ ေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့လက္ရွိ ၾကံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ထဲ မဝင္ရေသးဘဲ ျပည္ပေရာက္ ရြာငယ္ေလးေတြမွာဘဲ ေနရေသးတယ္။
အဲတာေလးေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပီးကြ်န္မလက္ရွိျဖစ္ေန တာေလးေတြ ေရးၾကည့္ခ်င္တယ္။ မွန္လား မမွန္လားေတာ့ မသိ။ ဘေလာ့ဂ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နအဖ စစ္တပ္ထဲမွာ အထက္အရာရွိဗိုလ္နဲ႔ ေအာက္တပ္သား ရဲေဘာ္ေလးေတြ ဘဝက မတူပါဘူးဆိုျပီး ခဏခဏေအာ္ေနတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။အဲတာက စစ္တပ္ထဲမွာဘဲ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မေတြးမိတာ ခုလိုႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြ ၾကားမွာလဲဲ ဒါေလးေတြ ရွိေနသလိုပါဘဲ။ စစ္တပ္ထဲကဗိုလ္ေတြ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ ဟင္းခြက္စံုစြာစားႏိုင္ေပမဲ့ ေအာက္ဆင့္ တပ္သား ရဲေဘာ္ေတြမွာေတာ့ သဲဆန္ထမင္းကို စားေနရပါတယ္။ ဒါေတြကၾကားရတာ မဆန္းပါဘူး။ ဆန္းတာက ႏိုင္ငံေရးဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အတူလက္တြဲခဲ့တုန္းက ဗိုလ္နဲ႔တပ္သားမရွိခဲ့ဘူး။ ညီအစ္ကိုေတြဘဲ ရွိခဲ့တာေလ။ခုေတာ့ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက ဝတ္ေကာင္းစားလွဝတ္ျပီး ဟင္းခြက္စံုစြာစားႏိုင္ခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာသာမက အေျခေနအရရေၾကာင့္ လႊတ္ရာေျပးထြက္ ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြမွာ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ ဆိုတာၾကားရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းရာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္မ စိတ္ကူးမိတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးတစ္ပုဒ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မ အရမ္းငိုေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္။ အရမ္းခံစားရတယ္။ သံဃာေတြေသြးေျမက်ရတာ အမ်ားၾကီးဘဲ။ ကြ်န္မဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ အမွန္လည္းဝန္ခံတာ အဲလိုလည္း အရိုက္အနက္ခံတဲ့အထိ သတၱိေတြမရွိပါ။ အဲဒီအတြက္ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာေရာ (၈၈) တုန္းကပါဝင္ခဲ့တဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြကို ကြ်န္မေလးစားမိပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကကြ်န္မတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ဝိုင္းကူၾကမယ္ဆိုျပီး သံဃာမ်ား အတြက္ဆိုျပီး အလွဴေငြေတာ့ ထည့္လိုက္ေသး။ မွတ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ျပီး ထည့္မိသလဲဆိုတာ။ ဒါေတြထားလိုက္ပါ။ အခုကြ်န္မ ေတြ႔ျမင္ေနရတာ ႏိုင္ငံေရးလို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ေအာက္မွာလူေပါင္း မ်ားစြာေရာက္ေနၾကတယ္။ ဝမ္းသာပါတယ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ လူေတြၾကိဳးစားေနၾက လိုက္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ဒါေတြက ကြ်န္မအထင္ပါ။တကယ္ျမင္ေနရတာက အထင္နဲ႔တလႊဲစီပါလား။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ တကယ္ႏိုင္ငံကိုခ်စ္လို႔ တကယ္ၾကိဳးပမ္းတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ မိတဲ့ေနရာကေန ကိုင္ျပီး ခဏတာပါဝင္ခဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ကြ်န္မျမင္ေတြ ခဲ့တာေတြပါ။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ဘာမွမလုပ္လို႔ ဘာဆိုဘာမွမေဝဖန္ ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ေလ ခက္တာက ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာေတြကလည္း ေျပာမွသိထိမွနာ ဆိုတဲ့အထဲပါလာျပီ ဆိုေတာ့ သိေအာင္ေျပာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ထိေအာင္ေျပာမွ ရေတာ့မဲ့အေျခမို႔ အျမင္အတိုင္း ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ ကြ်န္မ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကို ေျပာၾကည့္မယ္ ေနာ္။ တတ္ေတာ့မတတ္ဘူး နားလည္းမလည္ဘူး။ စိတ္ကူးမိတာေလး ေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ ဆိုတာဘာလဲ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာေရာ ဘာလဲ။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာေရာ ဘာလဲ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝလွံဳျခံဳစိတ္ခ်မွဳ အာမခံခ်က္တစ္ခုခု ရရွိဘို႔လား ဒါမွမဟုတ္ တတိယႏိုင္ငံ ထြက္ရဘို႔လား။ ခုကြ်န္မ ျမင္ေနရတဲ့ အေျခအေနအရ ကြ်န္မေျဖမယ္ေနာ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ျပည္ပေရာက္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းလို႔ နာမည္ခံလို႔ေကာင္းတဲ့ ျဖတ္လမ္း သမားေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ တစ္ခုပါဘဲ။ ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္းလုပ္လို႔ ေကာင္းဆိုတဲ့ လူေတြအတြက္ပါ။ ပြဲစျပီဆိုကင္မရာ ေကာင္းေကာင္း တစ္လံုးရယ္ နက္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုရယ္ ဖုန္းတစ္လံုးရွိျပီဆို အဆင္ေျပေလာက္ပါျပီ။ အဲတာေလးေတြ ရွိရင္ သင္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း ႏိုင္ငံေရးသမား လုပ္လုိ႔ရပါျပီ။
တကယ္ေတာ့ အဲလိုလူေတြမွာ တကယ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ သတၱိမရွိပါဘူး။ မီဒီယာေခတ္မွာ ေအာ္ႏိုင္မွ ေနရာရမွာမို အေဝးကေန စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ မွန္းေအာ္ေနၾကတာပါ။ ျဖစ္တဲ့ပြဲတိုင္းမွာ ေရွဆံုးကပါဝင္ လွဳပ္ေဆာင္ သြားတဲ့သူေတြကေတာ့ အသက္နဲ႔ရင္းျပီး လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ရတာပါ။ ေတြးၾကည့္ရင္တကယ္ ေၾကာက္စရာပါ။ ကိုယ့္အသက္ တစ္ဝက္ကိုသိရဲ႕ သားနဲ႔ေသခ်ာအပ္ႏွင္း ေရွဆက္လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကရတာပါ။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တဲ့ ထံုးစံမရွိဘူးေလ။ အဲလိုခ်ိန္မွာ တကယ္မ်ိဳးခ်စ္ျပီး သတၱိရွိတဲ့ သူေတြကသာ တိုင္းျပည္အတြက္ ေရွဆံုးကေနဦးေဆာင္ ရဲတဲ့သူေတြပါ။ ကြ်န္မလို သတၱိမရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ပြဲျပီးမွကြ်န္မလို နက္ေပၚတက္မီဒီယာကေန ကမၻာကၾကားေကာင္းေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ သူေတြပါ။ အေဖာ္ေတြအမ်ားၾကီး ရွိမယ္လို႔ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ ေခတ္ကာလနဲ႔ယွဥ္ျပီး ေျပာၾကည့္တာပါ။ ေခတ္ကာလအရ အဆိုးတစ္ဝက္ အေကာင္းတစ္ဝက္ လိုျဖစ္ေနျပီဆိုတာၾကည့္ျပီး မွန္းေျပာၾကည့္တာေနာ္။ အေကာင္းတစ္ဝက္လို႔သာ ေျပာရတာ အားေတာ့နာသား။ တကယ္ေတာ့ အဆိုးကတစ္ဝက္မွ မကဘဲ။ တစ္ဝက္ထက္ကို ေက်ာ္ေနလို႔တစ္ဝက္လို႔ ေျပာရတာအားေတာ့ နာမိေသး။
ကဲဒီလိုလူႏွစ္စုကို ယွဥ္ၾကည့္ၾကမယ္ဆို လက္ရွိေတြျမင္ေနၾကရမွာက မီဒီယာသမားေတြကဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမား အစစ္လိုလိုဘာလိုလိုေပါ့။ အဟဲ...ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုဖြင့္ ၾကားသမွ်ေရးခ် ေတြ႔သမွ်တင္ ထားေတာ့လည္း အဟဲ အႏူေတာထဲကလူေခ်ာေပါ့။ ဒါကလည္း ကြ်န္မအေတြးေနာ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႔ဦးေဆာင္ ပါဝင္ခဲ့တဲ့သူေတြေရာ ခုခ်ိန္မွာသူတုိ႔ေတြဘာေတြ ဆက္လုပ္ေနလဲဆိုတာ သတိျပဳမိၾကမယ္ဆိုရင္ ေရွကဦးေဆာင္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ျပီး ျပည္ပထြက္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ ေရွဆံုးက ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြကလည္း ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တ့ဲ ရဲေဘာ္ငယ္ေလးမ်ား ကိုျပန္ငဲ့ၾကည့္ ၾကပါဦး။ မွတ္တိုင္မွာ ပါဝင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ နာမည္က်န္ခဲ့ျပီဆိုတာနဲ႔ မျပီးဆံုးေသးပါဘူး။ သြားရမဲ့လမ္းက အေဝးၾကီးက်န္ေသး တယ္ေလ။ ခဏတာခိုနားခြင့္ရတဲ့ ေနရာဟာေက်နပ္စရာမွ မဟုတ္ေသးတာ။ သင္ခိုနားတာ အေမာေျပဘို႔ ခဏနားတာလား တစ္ဘဝစာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လို႔ ေရွဆက္မသြားခ်င္ ေတာ့တာလား။ အခက္ခဲရွိစဥ္က ရဲေဘာ္ေတြလက္အတူတြဲခဲ့တာဘဲ ခဏတာျပဳတ္ သြားတဲ့လက္ဟာ တစ္ဘဝတာထိ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာလား ဆိုတာ ကြ်န္မေတြးမိလိုက္တယ္။
တိုင္းျပည္အေျခေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လူေတြအေျခေနေပးသလို ေဝးခဲ့ၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုမိသားစုကို ေဝးရဲ႕နဲ႔တမ္း ...ေျပးရင္းနဲ႔ လြမ္း ..ေနရတဲ့ဘဝေတြ အမ်ားၾကီးပါ။အဲဒီထဲမွာက ကံၾကီးသူတို႔က ျပည္ပေရာက္ သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြမွာေတာ့ ေရွဆံုးမွာတက္ၾကြစြာပါဝင္ခဲ့ေတာ့ အစိုးရကိုဆန္႔က်င္မွဳ႕ ဦးေဆာင္သူ ဆိုျပီးအမွဳ႕တြဲ ေဖာ္မျပႏိုင္ေအာင္ ပုဒ္မအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြတပ္ တရားစြဲ ခံၾကတယ္။ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း စနစ္က ျမန္မာျပည္မွာ လက္က်န္က ရွိတုန္းကိုး။ ဒီေတာ့ေငြမရွိေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ အထဲဝင္ေပါ့။ မဝင္ခ်င္ေျပး ဒီႏွစ္လမ္းကိုေရြး ဆိုသလိုေပါ့။ ေျပးဆိုျပန္ေတာ့လည္း ေျပးစရာေငြမရွိရင္ ဘယ္လိုေျပးမွာလဲ။ အိမ္ေရွနဲ႔ အိမ္ေနာက္ေပါ့။ အဟဲ.....အဟဲ.....အဲဒီခ်ိန္မွာ ကံအေၾကာင္းလွလို႔ ျပည္ပေရာက္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကေရာ ဘယ္ေတြေျပးရျပီးလဲ။ အဟဲ..သူတို႔က ေျပးရေတာ့ပါဝူး ..အေျခခိုင္သြားျပီလို႔မွတ္... ေဗဒင္ေဟာေပးတာ ေနာ္။ ၾကံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ေလး တည္ေဆာက္ၾကျပီေလ။ ျမန္မာျပည္က ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ အျပိဳင္ေပါ့။ ၾကံဳေပ်ာ္ဆိုလို႔ ...က်ံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ကိုေျပာတာ ဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ျပီကို ေျပာတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ျပည္ပေရာက္ တိုက္ပြဲဝင္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ က်ျပန္ေတာ့ လည္းေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ ခ်င္တာေတာင္ လွည့္ၾကည့္စရာ သူတို႔မွာ မ်က္စိမရွိေတာ့ဘူး။ မိသားစုစီးပြားေရးေတြနဲ႔ တမင္ကိုမ်က္စိ အေမွာင္ခ် ကန္းခံခဲ့ရတာပါ။ သို႔ေသာ္သူတို႔ မ်က္စိမျမင္ရေတာ့ေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ေလးေတြက အေနာက္က ရဲေဘာ္ေလးေတြကို အျမဲသတိရ ေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့လက္ရွိ ၾကံဳေပ်ာ္ျမိဳ႕ထဲ မဝင္ရေသးဘဲ ျပည္ပေရာက္ ရြာငယ္ေလးေတြမွာဘဲ ေနရေသးတယ္။
အဲတာေလးေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပီးကြ်န္မလက္ရွိျဖစ္ေန တာေလးေတြ ေရးၾကည့္ခ်င္တယ္။ မွန္လား မမွန္လားေတာ့ မသိ။ ဘေလာ့ဂ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နအဖ စစ္တပ္ထဲမွာ အထက္အရာရွိဗိုလ္နဲ႔ ေအာက္တပ္သား ရဲေဘာ္ေလးေတြ ဘဝက မတူပါဘူးဆိုျပီး ခဏခဏေအာ္ေနတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။အဲတာက စစ္တပ္ထဲမွာဘဲ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မေတြးမိတာ ခုလိုႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြ ၾကားမွာလဲဲ ဒါေလးေတြ ရွိေနသလိုပါဘဲ။ စစ္တပ္ထဲကဗိုလ္ေတြ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ ဟင္းခြက္စံုစြာစားႏိုင္ေပမဲ့ ေအာက္ဆင့္ တပ္သား ရဲေဘာ္ေတြမွာေတာ့ သဲဆန္ထမင္းကို စားေနရပါတယ္။ ဒါေတြကၾကားရတာ မဆန္းပါဘူး။ ဆန္းတာက ႏိုင္ငံေရးဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အတူလက္တြဲခဲ့တုန္းက ဗိုလ္နဲ႔တပ္သားမရွိခဲ့ဘူး။ ညီအစ္ကိုေတြဘဲ ရွိခဲ့တာေလ။ခုေတာ့ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရး သမားေတြက ဝတ္ေကာင္းစားလွဝတ္ျပီး ဟင္းခြက္စံုစြာစားႏိုင္ခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာသာမက အေျခေနအရရေၾကာင့္ လႊတ္ရာေျပးထြက္ ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြမွာ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ ဆိုတာၾကားရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းရာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္မ စိတ္ကူးမိတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးတစ္ပုဒ္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကြ်န္မစိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ေျပာျပမယ္။ ဇာတ္လမ္းဆုိေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တကယ္လို႔မေျပာႏိုင္ ဘူးေလ။ တိုက္ပြဲဝင္ ရဲေဘာ္ေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီရဲေဘာ္ေလး ဟာတိုက္ပဲြျပီးလို႔ စစ္ေျပးဘဝနဲ႔ တိုင္းျပည္ကေနျဖစ္သလို ထြက္ေျပး လာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ မေျပလည္လိုက္တဲ့ ကံတရားကလည္း သူေနာက္က လိုက္ပါလာတယ္။ ဒီေတာ့သူဘဝဟာ လမ္းေပ်ာက္ ေတာ့မဲ့ အေျခေနထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူသြား သတိရ မိတာက တစ္ခ်ိန္တိုက္ပြဲတုန္းက အတူတြဲလက္ေတြနဲ႔ ဆင္ႏႊဲခဲ့တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေျပျမင္ေယာင္ လာမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကမ္းမျမင္တဲ့ လမ္းမွာ ခဏတာမီွတြယ္ရာေလး ရခဲ့မယ္ဆိုသ႔ူဘဝ အတြက္ ေရွဆက္ဘို႔ ခြန္အားေတြ အမ်ားၾကီးရႏိုင္လာမယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ သူစိတ္ကူးအတိုင္း တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကို သူဖမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူအရမ္းမွာသြားမွန္း ေနာင္တ ရသြားတယ္။ ဘာလို႔သူေနာင္တ ရသြားလဲဆိုေတာ့ သူလက္ဖမ္း ကိုင္စဥ္သူကို လွမ္းေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းကမင္းဘယ္သူ လဲတဲ့။ သူကကြ်န္ေတာ္ တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္ ဘယ္သူပါေပါ့။ ဒီေတာ့သူကို ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ ဆိုေတာ့ မင္းကိုငါမသိတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ရင္နာဘို႔ေကာင္းလဲ။ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲထဲ အတူႏႊဲခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ မင္းကိုငါ မသိဆိုတဲ့ အေျဖေလာက္ စိတ္နာသင့္ တာမရွိ။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ရဲေဘာ္လည္း ဘဝကိုအရွံဳးမေပး ဘဲတက္က်ိဳးရင္ လက္နဲ႔ေလွာ္မယ္ဆိုျပီး ျဖစ္တဲ့ဘဝမွာ ျဖစ္သလို ၾကိဳးစားလာလိုက္တာ ခုဆိုလမ္းမေပၚ ေရာက္ဘို႔ လမ္းစကို ျမင္ေနရပါျပီ။
ဒီစိတ္ကူးယဥ္ ပံုျပင္ေလးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အျပင္မွာေရာ လက္ေတြ႔ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူအတိက်ေျပာ ႏိုင္မွာလဲ။ ( ၈၈ ) အေရးခင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ ပါဝင္သူေတြေရာ ျပည္ပမွာတစ္ပံုၾကီးမွာ။ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး တုန္းကလည္း အေျခေနေပးလို႔ ျပည္ပေရာက္လာသူေတြ မနည္းပါ။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ မပါဝင္ဘဲ ျပည္ပကိုအေၾကာင္း မ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္လာသူေတြ ရိုက္သတ္မကုန္ပါ။ တကယ္လို႔မ်ား ေနာက္မွာေျပးရင္းနဲ႔က်န္ခဲ့ရတဲ့ စစ္ေျပးရဲေဘာ္ေတြက သင့္လက္ကို လာဖမ္းမယ္ဆို သင္ခုနလိုဘဲ..မင္းဘယ္သူလဲ...မင္းကိုငါမသိလို႔ ျပန္ေျဖမွာလား။ ေျဖသင့္သလား။ ဆြဲသူဘက္ကို မွ်ေဝခံစားေပးပါ။ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းစနစ္ေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္က်င့္သံုးပါ။ ၂၀၀၇တုန္းက ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြက (၈၈) ေက်ာင္းသားၾကီးေတြလက္ကို ဆြဲမိရင္လည္း ငါတို႔ဟာခရီးတစ္ခုတည္း အတူသြားၾကမဲ့ ညီအစ္ကိုေတြဘဲလို႔ သေဘာထား ဆက္ဆံေပးၾကပါ။ ငါတို႔က (၈၈)ကလူေတြ ဘဲဆိုျပီး ပါဝါျပအသံုမခ်ပါနဲ႔။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြသာ အားကိုးရာ ျဖစ္လာမွာပါ။ အသက္ဆိုတာ အခ်ိန္ အခါနဲ႕အမွ် ၾကီးလာတာေလ။ အသက္ၾကီးလာေလေလ အသိညဏ္ တိုးလာေလေလ ဆိုေပမဲ့ ခြန္းအားေလွ်ာ့နည္း သြားျပီဆိုတာ တစ္ခ်က္ ေလးသတိျပဳလိုက္ပါ။ တစ္ေျမထဲမွာ တစ္ေလွထဲစီးျပီး တစ္ခရီးထဲ အတူသြားမဲ့ ညီအစ္ကိုေတြလို သေဘာထားျပီးေရွဆက္ သြားရမဲ့ပန္းတိုင္ကို တြဲလက္ညီညီ ဟန္ခ်က္ပီပီနဲ႔ ေလွ်ာက္သြား ၾကပါ။
တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မအျမင္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းျပျပီး ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္က မခြဲထြက္ခ်င္သူေတြပါ။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းျပရင္ စီးပြားေရးလည္း ခိုင္လာတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေခါင္စဥ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားမွာ ကိုေတာင္သူတို႔ ေၾကာက္ေနပံုရတယ္။ ဒီမိုကေရစီသာရခဲ့မယ္ဆို သူတို႔ဒီလို ေမ်ာက္ျပဆန္းေတာင္းလုပ္ဘို႔ အခြင့္ေရး သိပ္မရေတာ့ ဘူးေလ။ ခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ဟာ ျပည္ပေရာက္ စီးပြားေရးသမားေတြ အတြက္ေပါင္းကူး တံတားေလးပါ။ အဲဒီ တံတားေလး ျပိဳပ်က္သြားမွာကုိ ဒီလိုလူေတြကေန႔စဥ္ စိုးရိမ္မွဳေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ကြ်န္မထင္တယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ လက္နက္ၾကီးေၾကာင့္ ဒီတံေလးျပိဳပ်က္ ပ်က္စီးခဲ့မယ္ဆို စစ္မွန္တဲ့လြတ္လပ္မွဳကို ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္သူေတြ အားလံုး ဝမ္းသာႏိုင္ၾကေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က စီးပြားေရးသမားေတြကေတာ့ အေၾကကြဲဆံုး လူေတြျဖစ္လာမွာပါ။ ဒါေတြဟာ လက္ရွိျပည္ပေရာက္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေလးကို ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာေလးပါ။ ဆက္ရန္ရွိေသးသည္။ ေတြးခ်င္ရာေတြးျပီး ေရးခ်င္ရာေရးခ်မိဦးမည္။
မွတ္ခ်က္။
ကြ်န္မေရးေသာပိုစ္သည္ သတင္းမီဒီယာ သမားတိုင္းကိုမရည္ရြယ္ပါ။ တိုက္ပြဲဝင္ရဲ႕ေဘာ္စစ္စစ္ မ်ားကိုလည္း မရည္ရြယ္ပါ။ ဆြမ္းဆန္ထဲက ၾကြက္ေခ်းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဆိုလိုရည္ရြယ္ထားပါသည္။ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုမွ် ရည္ညႊန္းျပီးေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ကြ်န္မမွာ ခ်စ္သူမ်ားမ်ားမရွိသလို ကြ်န္မမုန္းသူလည္း မရွိပါ။ကြ်န္မဘေလာ့မွ ပိုစ္မ်ားျပန္လည္ မွ်ေဝေဖာ္ျပလိုလွ်င္ စာေရးသူ (အလြမ္းျမိဳ႕ေလးႏွင့္ http://alwanmyolay.blogspot.com/ ကြ်န္မ၏ လင့္ကိုထည့္ျပီး အသံုးျပဳေပးပါ။)
ေလးစားစြာျဖင့္
စာေရးသူ
No comments:
Post a Comment