ဒီေန႔ကြ်န္မ အရွက္တရား အေၾကာင္းစိတ္ကူးမိတာေတြကို စိတ္ကူးမိသေလာက္ ေရးခ်သြားပါမယ္။ ကြ်န္မဒီပိုစ္ကို ဘာလို႔ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိလဲဆိုေတာ့ အရွက္တရားႏွင့္ မိန္းခေလးေတြ အေၾကာင္းေတြးမိျပီး ဒီပိုစ္ေလးေရးဘို႔ စဥ္းစားမိတာပါ။ မိန္းခေလးေတြ ထဲမွာေတာင္ ကြ်န္မၾကားဖူးတာ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာမိန္းခေလးေတြ အရွက္အေၾကာက္ပိုၾကီးတယ္ ဆိုတာသိရပါတယ္။ အင္းေလ ခုလက္ရွိ ျမင္ေတြ႔ ေနရတဲ့ေခတ္ထဲမွာေကာ အဲလိုအရွက္အေၾကာက္ၾကီးတဲ့ မိန္းခေလးေတြ ရွိပါ့ဦးမလားလို႔ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာလည္း မိန္းခေလးထဲက မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ ပါဘဲ။ လွခ်င္ပခ်င္ေပမဲ့ ခုလိုေပၚေပၚ တုိတုိေတြေတာ့ မဝတ္တတ္ပါဘူး။ အင္းေလ ကြ်န္မလို ရုပ္ကၡစိုးမ ကဘဲ အဲဒီလိုအဝတ္ေတြနဲ႔ မလိုက္လို႔လားမသိ။ ဒါေပမဲ့ မဝတ္တတ္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုတာကို မသိ။ ေခတ္ကာလာေၾကာင့္ဘဲလား ဘာေၾကာင့္လို႔ ေျပာလို႔ေျပာ ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါ။ ယၡဳေခတ္ မိန္းခေလးမ်ားဟာ ဟိုအရင္ကလူၾကီးေတြ တင္စားေျပာဆိုသလို အရွက္အေၾကာက္ၾကီးျပီး ေျခမ်က္စိထဘီ ဖံုးမဝတ္ေတာ့ပါ။ ျမင္ေတြ႔ေနရတာေတြကေတာ့ ေခတ္နဲ႔အညီ ေပါင္တို ဂ်ိဳင္းျပတ္ ေလးေတြပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ကိုယ္မွာ အဝတ္မွပါရဲ႕လားလို႔ ေသခ်ာၾကည့္ရေသး။ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမလား ေခတ္ကာလကိုဘဲ အျပစ္ေျပာရမလား ဘာကိုအျပစ္ ရွာရမွန္းကိုမသိ။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ေက်နပ္ေနၾက တာလားလို႔ဘဲ တစ္ေယာက္ထဲ ေမးမိတယ္။
အရွက္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္မလူႏွစ္မ်ိဳးကို ၾကံဳေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ ပထမလူတစ္မ်ိဳး ကေတာ့အရွက္ တရားကို မေၾကာက္သူမ်ားပါ။ ေနာက္လူတစ္မ်ိဳးကေတာ့ အရွက္တရားကို ေၾကာက္သူမ်ားပါ။ အရွက္တရား ကိုမေၾကာက္သူ ေတြကေတာ့ သူတို႔ဘာလုပ္လုပ္ ပတ္ဝန္က်င္ကိုသိပ္ ဂရုမစိုက္တတ္ ၾကပါဘူး။ (၁) အေျပာအဆို...(၂) အျပဳအမူ...(၃) ဝတ္စားဆင္ယင္မွဳ႕ကို ကြ်န္မျမင္ပါတယ္။ မေၾကာက္တတ္ သူေတြဟာ ပတ္ဝန္က်င္မွာ ရွက္သင့္ေသာစကားေတြကို မရွက္တတ္ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွသူတို႔ ဂရုမစိုက္ဘဲ ျပဳမူေျပာဆိုတတ္တယ္။ မဟုတ္မမွန္တာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မွဳ ရွိမရွိသူတို႔မေတြး သူတို႔ရဲ႕ အျပဳအမွဳအက်င့္စရိုက္အတိုင္း သူတို႔က်င့္သံုးၾကတယ္။ ေနာက္ျပီး ဝတ္စားဆင္ယင္မွဳ႕ မွာဆို ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္က ေခတ္ဆန္တာကို ႏွစ္သက္မိသူတစ္ေယာက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေနရာေဒသ အခ်ိန္အခါ ကိုၾကည့္ျပီး ဝတ္စားဆင္ယင္ ေခတ္ဆန္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ကဘယ္ေလာက္ ေခတ္ဆန္တာကို ႏွစ္သက္ပါေစ ကြ်န္မတို႔ဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပီပီ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳ႕ကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ရွိစဥ္အခါမွာေတာ့ ကိုယ္ႏွစ္သက္သလို ဝတ္စားတာ ပိုျပီးသင့္ေတာ္ပါမယ္။ ဥပမာ... သံဃာမ်ားအိမ္ကို ဆြမ္းစားၾကြသည့္ အခ်ိန္ ...ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဘုရားေက်ာင္းသို႔ သြားသည့္အခ်ိန္ လူၾကီးမိဘမ်ားနဲ႔ သြားလာ ေနခ်ိန္ေတြမွာ ဒီလိုေခတ္ဆန္စြာ ဝတ္စားမွဳ႕ဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳအရ အလြန္ရိုင္းတယ္လို႔ ကြ်န္မထင္မိ တယ္။ အဲလိုေနရာအခ်ိန္ ေဒသမွာဆို ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဒီလိုဝတ္ရတာ အက်င့္ပါေနျပီဆိုတဲ့ (အက်င့္)ကို အရွက္တရားဆိုတာနဲ႔ ဖံုးအုပ္ကာကြယ္သင့္ပါတယ္။ သူေနရာႏွင့္သူ (ဝတ္ဆင္ ..သြားလာ.. ေျပာဆို) တတ္ဘို႔လိုမယ္လို႔ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ ဒီအေတြးအေခၚကလည္း ကြ်န္မတစ္ဦးတည္းရဲ႕ အေတြးျဖစ္တာမို႔ လူတိုင္းရဲ႕စိတ္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွ တိုက္ဆိုင္မယ္။ လူတိုင္းလည္း ႏွစ္သက္ခ်င္မွ ႏွစ္သက္မယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီပိုစ္ဟာ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္းရ႕ဲ အေတြးပါလို႔စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကိုၾကိဳတင္ ေျပာထားပါရေစ။
ကြ်န္မတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္ဖြားေတြပါ။ ေမြးကတည္းက ဘာသာတရား ယဥ္ေက်းမွဳေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတာ တဲ့သူေတြပါ။ ေမြးကတည္းက (ဆန္) ထမင္းစားျပီး ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြပါ။ ဂ်ံဳစားျပီးၾကီးျပင္းလာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ေမြးကတည္းက သာဘဝဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္ျပီးသားပါ။ အဲယားကြန္းတို႔ အပူေပးစက္ တို႔နဲ႔မွ ေန႔စဥ္ၾကီးျပင္း လာသူေတြမဟုတ္။ျပီးေတာ့ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ လံုလံုျခံဳျခံဳ ေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္စရာအမူအယာေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားသူမ်ားပါ။ သို႔ေသာ္ ယၡဳခ်ိန္မွာေတာ့ အေပၚ ..အလွန္ ..အတို ေတြနဲ႔ ကာလာစံုေတြျမင္ေတြေနရေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္မ်က္စိေတာင္ ကိုယ္မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိေသး။ ပါးျပင္က သနပ္ခါးအစား ကာလာေလးေတြ အစားထိုးျပီး ေခတ္နဲ႔အညီ လွေနေအာင္ ျပင္ထားလိုက္ၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ အပုဒ္ေကာင္ကို သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ဒီခႏၵာၾကီးမွာ ေတာ္တန္ယံု ျပင္ဆင္ထားရင္ လံုေလာက္ပါျပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ ျပင္ဆင္ထားတာ နားလည္ေပးလို႔ရေပမဲ့ အသက္အရြယ္လြန္ေတြ အဲလိုျပင္ထားတာေတြျမင္ေတာ့ ကြ်န္မရီခ်င္မိတယ္။ အဓိကလူေတြေမ့ေနတာ ျပင္ဆင္ရမွာက လူေတြရဲ႕ စိတ္ကိုသာေန႔စဥ္ လွသထက္လွေအာင္ ျပင္ရမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အေျပာအဆိုပါ။ ဟုတ္ကဲ့ဆိုတာ ဒီေနာက္ပိုင္း သိပ္မၾကား ရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ကြ်န္ေတာ္ သံုးရမဲ့ေနရေတြမွာလည္း ( I )လာဘာလားဘဲ ..ရွင္ နဲ႔ ခင္ဗ်ား ေနရာမွာလည္း (You ) လား ဘာလားေျပာသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ အင္းေလ အဲတာကလည္း အက်င့္ဘဲေန မွာပါေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔ငယ္ငယ္က အဲလိုမသံုးႏွဳန္းဖူးပါဘူး။ ခုေခတ္ခေလးေတြဆီက အဲလုိေတြၾကားၾကား ေနရေတာ့ ကိုယ္ဘဲေနာက္က်က်န္တာလား သူတို႔ဘဲ ေခတ္ေရွေျပးတာလား မသိေတာ့။ ဒါေပမဲ့ၾကာရင္ ေပ်ာက္သြားမဲ့ မိခင္ဘာသာစကားအတြက္ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္ျပီးသူတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ကြ်န္မမႏွစ္သက္ဘူး။ ငယ္ငယ္ကဆို ကြ်န္မတို႔သင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ လူၾကီးမိဘဆရာသမား မ်ားေရွျဖတ္ ေလွ်ာက္ရင္ ေခါင္းငံုသြားရမယ္ ဆိုတာေတြကိုကြ်န္မ ယေန႔တိုင္သတိရသလို ျပဳမူဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ဒီလို အျပဳအမူေတြကို ခုေခတ္ခေလးေတြမွာ ေတြ႔ရတာအေတာ္ကို ရွားသြားပါျပီ။ လူၾကီးမိဘေရွလည္း ရိုေသရမွန္းမသိ ဒီလို ယဥ္ေက်းမွဳေတြေပ်ာက္ျပီး ဘိုလ္ဆန္ဆန္ေနထိုင္ ဘိုလ္ဆန္ဆန္ေျပာဆို တတ္တာေတြ အစားထိုးတတ္လာတာ တစ္ဖက္ကေကာင္းသလို ျမန္မာယဥ္ေက်းမွဳ႕ ေပ်ာက္သြားမွာ အတြက္ဝမ္းနည္း မိပါတယ္။ အဲတာက အရွက္တရားကို မေၾကာက္သူမ်ားလို႔ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း အျမင္နဲ႔ ေျပာဆိုျခင္းပါ။
ေနာက္လူတစ္မ်ိဳးက အရွက္အေၾကာက္ၾကီးသူ။ အဲလိုလူမ်ိဳးေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း နားလည္ရန္ခက္သြား ျပန္တယ္။ အေတြးအေခၚပိုင္း ညံ့ဖ်င္းတာလား ဗဟုသုတ အားနည္းတာလားမသိ။ ဒါမွမဟုတ္မ်က္လံုး တစ္ဖက္ဘဲျမင္ နားတစ္ဖက္ဘဲၾကား တဲ့လူေတြလားမသိ။ လက္ရွိကြ်န္မအသိ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တိုက္ဆိုင္လို႔ တစ္ခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူဟာအပ်ိဳၾကီး တစ္ေယာက္ပါ။ သူမွာဘယ္သူ႔ကိုမွ သူမေပးသိခဲ့တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုရွိခဲ့တယ္။ သူကလႊဲရင္ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႕ေရာဂါအေျခေနက ဆိုးသထက္ပိုဆိုး လာပါတယ္။ အဲေတာ့မွ သူတစ္ေယာက္ထဲ ၾကိတ္ခံစားတာ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ရင္ဖြင့္ခ်င္လို႔ ကြ်န္မကိုေျပာျပ ပါတယ္။ သူ႔ေရာဂါဆိုလို႔ ယေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ HIV..AIDS ေရာဂါမဟုတ္ပါဘူး။ သူခႏၵာကိုယ္ထဲမွ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ခ်ိဳ႕ယြင္းတာပါ။ ကြ်န္မသိျပီးေနာက္ သူကိုအၾကံေပးပါတယ္။ ဆရာဝန္ အထူးကုေတြနဲ႔ ျပသင့္တယ္။ အဲတာမွ သူမွာဘာေရာဂါလဲဆိုတာ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏိုင္မယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ေအာင္ မကုႏိုင္ရင္ေတာင္ သူအတြက္ လတ္တစ္ေလာ နာက်င္မွဳမွကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ လုပ္သင့္တယ္။ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ ေဆးညႊန္းအတိုင္းေပါ့။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း လက္ခံထားပါတယ္။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းဘဲ။ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ေသၾကရမွာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ မေသခင္မွာေတာ့ အသက္ကိုကာကြယ္ဘို႔ ဘုရားကညဏ္ေပးထားတယ္။ သူဒီလိုေဝဒနာ ခံစားရတာ သူသိေနတာဘဲ ဘာလို႔သူ ေဆးခန္းမျပတာလဲ ဆိုတာ ကြ်န္မယေန႔တိုင္ ေတြးမရဘူး။ သူမွာဒီေရာဂါျဖစ္တာ ၾကာေနျပီလို႔ သူကြ်န္မကို ေျပာျပေတာ့ ကြ်န္မပိုစိတ္ပူမိျပီး ေဆးခန္းမျဖစ္မေနျပဘို႔ အတင္း တိုက္တြန္း ခဲ့တယ္။ သူေဆးခန္းမျပခ်င္တာ ေငြေၾကးအခက္ခဲေၾကာင့္ မ်ားလားဆိုျပီး ကြ်န္မေတြးမိ တယ္။ အဲေတာ့ အဲဒီေငြအတြက္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြ်န္မအတူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တာဝန္ယူေပးဘို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ ကြ်န္မတို႔အားလံုး တုိင္ပင္လို႔အျပီး သူကိုေမးလိုက္တယ္။ နင္ေဆးခန္း ျပမလားဆိုေတာ့ သူက မျပဘူးတဲ့။ ဘာလို႔တုန္းလို႔ ကြ်န္မလည္း ဂရုဏာေဒါသနဲ႔ ေမးမိေတာ့ သူေဆးခန္း ျပရမွာ ( ရွက္) လို႔တဲ့။ သူလည္း ဒီေရာဂါျဖစ္ေနတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေနျပီ ေရာဂါလည္း ရင့္လာေလာက္ျပီ အဲေတာ့ ေဆးခန္းမျပဘူး။ ေသရင္ေသပါေစတဲ့။ ကဲ ..စာဖတ္ပရိတ္သတ္ၾကီး သူ႔ရဲ႕အေျဖကို ဘယ္လိုျမင္လဲ။ ဒါေပမဲ့ ယခုလက္ရွိသူဟာ က်န္းမာတယ္ေနတုန္း ပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီေရာဂါဆိုးေၾကာင့္ သူနာက်င္မွဳ႕ကိုေန႔စဥ္ ခံစားျပီး ငိုေၾကြးေနရတယ္။ ကြ်န္မသူ႔ကို သနားလည္း သနားတယ္။ သူ႔အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ အရွက္တရားဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိသင့္တယ္ဆိုတာ မွန္ေပမဲ့ ဒီအရွက္တရားကိုဘဲ ကြ်န္မ အသက္နဲ႔ငွဲ႔ျပီး အေမ ကြ်န္မကို ေမြးလာခဲ့တယ္။ ဒါကို မိန္းခေလးတိုင္း တစ္ေန႔မဟုတ္တစ္ေန႔ ၾကံဳေတြ႔ရမဲ့ အရာပါ။ ခုသူ႔ေရာဂါက ခေလးေမြးတာေလာက္မွ မဆိုးတာဘဲ။ သူ အဲလိုရွက္ေၾကာက္ေနမယ္ဆို လက္ရွိ သူအသက္ရွင္ေနခ်ိန္ တစ္ဝက္ကို သူဆံုးရွံဳးရမယ္ ဆိုတာ ဧကန္မုခ်မလႊဲပါ။
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္မတတ္ႏိုင္သေလာက္ သူ႔ကိုအၾကံေပး လမ္းညႊန္ျပေပးခဲ့ျပီေလ။ သူ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ေလွ်ာက္ဘို႔သာ အေရးၾကီးတာမို႔ ယခုခ်ိန္မွာကြ်န္မ သူအတြက္ဘာမွ မကူညီေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္သူ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေပးျခင္းျဖင့္သာ ကြ်န္မသတိရ ေပးေနမိမွာပါ။
ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ကြ်န္မေျပာခ်င္တာက အရွက္တရားဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိၾကေပမဲ့ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အသံုးျပဳတတ္ဘို႔လိုမယ္လို႔ စာဖတ္သူမ်ားကို ကြ်န္မအၾကံေပးပါရေစ။ အရွက္တရားကို မေၾကာက္တတ္ သူေတြကလည္း အထိန္းအကြပ္မဲ့တဲ့အထိ သတိလႊတ္ၾကတယ္။ အရွက္တရားေၾကာက္ျပီး အရွက္ၾကီးသူေတြ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္အသက္ကို အရွက္တစ္ခုေၾကာင့္ သတိမဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခုလံုး ကမေကာင္းဘူးလို႔ ကြ်န္မထင္ျမင္ယူဆပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ အရွက္တရားကို ေနရာမွန္အသံုးခ်တတ္ဘို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားေရာ ဘယ္လိုအၾကံမ်ိဳးေပးခ်င္ ပါသလဲ။ စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျပီး အစစအရာရာ ဆင္ျခင္တံုတရား ပြားမ်ားၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ လိုက္ပါတယ္။
ေမတၱာျဖင့္
ေမတၱာျဖင့္
No comments:
Post a Comment