ေဒါသကိုအျမဲတမ္းေရွတန္းတင္ထားသူတစ္ေယာက္မွာ
တရားဆိုတာကို ျမင္ႏိုင္ပါ့မလား။
မုသာဝါဒ ေျပာဆိုတတ္သူတစ္ေယာက္မွာေရာ
သစၥာတရားဆိုတာ ရွိပါ့ဦးမလား။
မနာလိုဝန္တို တတ္သူတစ္ေယာက္မွာေရာ
ေက်နပ္ျခင္း ဆိုတာရွိပါ့ဦးမလား။
ေလာဘၾကီးသူ တစ္ေယာက္မွာေရာ
ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မွဳဆိုတာ ရွိပါ့ဦးမလား။
သူတစ္ပါးအျပစ္ကိုဘဲ လက္ျငိဳးထိုး
ျမင္တတ္သူတစ္ေယာက္မွာေရာ
သူ႔အျပစ္ကို သူျပန္ျမင္တတ္ပါ့မလား။
ေဒါသေရွထား သူတစ္ဦးအား တရားျပလည္း
ဘယ္မွာတရား သူျမင္မည္နည္း။
မုသားဆိုသံုး သူတစ္ေယာက္အား
အမွန္ေထာက္ျပ လမ္းညႊန္ျပလည္း
သူကျငင္းဆန္ လက္မခံက
အဘယ္အက်ိဳး ရွိလာမည္နည္း။
ဝန္တိုစိတ္မ်ား ထားကာပြားမ်ား
ေန႔စဥ္အက်ိဳး ေတြးကာၾကံဆ
အပူေသာက တိုးလာရကာ
ထိုသူအတြက္ အဘယ္အက်ိဳး
ရွိလာမည္နည္း။
ေလာဘၾကီးသူ ထိုသူတစ္ဦးအား
ေလာဘ ေဒါသ ေအးခ်မ္းရေအာင္
အဘယ္သို႔သင္ ျပဳမူေျပာဆို
တရားခ်လည္း သူကမနာ ေျပးကာေရွာင္းပုန္း
အဘယ္အက်ိဳး ရွိလာမည္နည္း။
သူတစ္ပါးအား လက္ျငိဳးညႊန္ကာ
ျပစ္ကိုေထာက္ျပ ျငဴစူကဲ့ရဲ႕
ထိုသူသာလွ်င္ မွန္မၾကည့္ေသာ
မိစၱာတစ္ေကာင္ အမွန္ေပတည္း။
ပုထုစဥ္လူသားတိုင္းက (တဏွာ)ဆိုတဲ့
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြနဲ႔
မကင္းၾကဘူးဆိုတာ မွန္ေပမဲ့
ဒီ အရာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်
ကင္းေအာင္ၾကိဳးစားေရွာင္က်ဥ္ ၾကရမည္။
ပုထုစဥ္ လူသားဆိုတဲ့ အထဲမွာ
ရဟန္းဆိုတာေတြေရာ ပါေရာ့ရဲ႕လား။
သာမာန္လူသားေတြ ႏွင့္အတူ ရဟန္း သံဃာမ်ားပါ
မေကာင္းမွဳေရွာင္ ေကာင္းမွဳေဆာင္ျပီး
ႏွလံုးစိတ္ျဖဴ ေမြးျမဴႏိုင္ၾကပါေစ။
ရဟန္းသံဃာမ်ား အားလံုးကို မရည္ညႊန္းပါ။
ေမတၱာျဖင့္
အလြမ္းျမိဳ႕
No comments:
Post a Comment