Monday 5 March 2012

အနိစၥ-ဒုကၡ-အနတၱ နဲ႔ ေမာင္တိုးတို႔မိသားစု ဘဝ

 ဓါတ္ပံုကို ဂုိဂယ္မွ ကူးယူထားသည္

ေမာင္တိုး တစ္ေယာက္အလုပ္နဲ႔လက္ မအားရွာေပ။ စားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္ေတြ ရက္ဆက္ေမ့ခဲ့တာလည္း မ်ားလွျပီ။ အေမ့ အတြက္ ေစ်းဖိုး ေဆးဖိုး နဲ႔ အိမ္ငွားစရိတ္ေတြ ေခါင္းထဲျပည့္ႏွက္ ေန႔ရက္ဆက္ခဲ့တယ္။ အေဖ့အရိပ္ေအာက္ ေနခ်င္ဆိုးခ်င္ေသးေပမဲ့ ကံတရားကိုဘဲ အျပစ္ပံုရမလား ဘာေတြကို အျပစ္တင္ ရမွန္းမသိ ျမန္ဆန္ ဆန္းၾကယ္လွတဲ့ အေျပာင္းအလဲ … 

ခုဆိုရင္က်ေနာ္ဟာ လူတကာရဲ႕ခိုင္းဖတ္ေပါ့။ အေဖသာ ရွိေနဦးမယ္ဆို က်ေနာ္ကိုဒီလို ဘဝမ်ိဳး ထားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ေလ ခုဆိုဘဝမ်ိဳးမွာ ဘဝကိုနားလည္ျပီး လက္ေတြ႔လိုက္ေလွ်ာက္ရတာကို က်ေနာ္ ပိုႏွစ္သက္ေနမိတယ္။ အေဖလည္း ေရာက္ရာအရပ္ကေန က်ေနာ့္အတြက္ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရးုျပသနာ အခက္ခဲေတြေၾကာင့္ ဆႏၵမရွိေသာ္လည္း က်ေနာ္ ျငင္းဆန္လို႔မရခဲ့ျပီ။ မိုးမလင္းေသးခင္ ဆိုင္ရဲ႕ေရွမွာ လိုအပ္သည္မ်ား က်ေနာ္ျပင္ဆင္ေနရျပီ။ က်ေနာ္ မနက္ပိုင္းေစာေစာဆို လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ျပင္ဆင္ထားမွ နံနက္လင္းခ်ိန္ စားသံုးသူမ်ားလာေရာက္ စားသံုးလွ်င္ အဆင္ေျပေပမည္ေလ။ က်ေနာ္ မကြ်မ္းက်င္ေပမဲ့ အလုပ္ကက်ေနာ္ကို တစ္ေျဖးေျဖးသင္ေပးသြားတာ ခုဆို ဆိုင္ရွင္ကက်ေနာ္ မရွိရင္မျဖစ္တဲ့အထိ အားကိုးလာခဲ့ျပီ။ လူေပါင္းစံု စရိုက္မ်ိဳးစံုနဲ႔ က်ေနာ္ဆံုေတြ႕ရေပမဲ့  ဘဝေပးအေျခေနအရမို႔ က်ေနာ္  စားသံုးသူေတြရဲ႕အၾကိဳက္လိုက္ အဆင္ေျပေအာင္ေနလာခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ စိတ္ညစ္မိတယ္။ လူ႔အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္ ဆိုသလိုေပါ့။  ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက က်ေနာ့္ အလုပ္ေနရာက ယာမကာဆိုင္ မဟုတ္ေတာ့ ရန္ျဖစ္/စကားမ်ား သက္သာခဲ့တာေပါ့။



က်ေနာ့္ရဲ႕သီးခံမွဳ႕ ရိုးသားမွဳေတြေၾကာင့္ဘဲ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးၾကီးက က်ေနာ့္ကိုမိသားစုလို သေဘာထားလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း အလုပ္မွာတာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ေစတနာေတြ အရင္းခံနဲ႔ေပါ့။ တစ္ေန႔ ဆိုင္မွာလူပါးခ်ိန္  ဦးေလးၾကီးနဲ႔က်ေနာ္ ေအးေဆး စကားေျပာျဖစ္တယ္။ စကားလက္ဆံုက်ရင္း မဆီမဆိုင္ က်ေနာ့ ဘဝရဲ႕အတိတ္စာမ်က္ႏွာေဟာင္းေတြဆီ သြားလွန္မိသလို က်ေနာ္ခံစားမိသြားတယ္။ ဦးေလးၾကီးကလည္း က်ေနာ့္ကို  မိသားစုတစ္ဦးလို ေစတနာထားျပီး အစားမမွန္ အအိပ္မမွန္ မ်ားေနတာကို သတိထားမိခဲ့သူပါ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူ႔အလုပ္သမား တစ္ဦးလည္းျဖစ္  မိသားစုဝင္တစ္ဦးလို စိတ္သေဘာနဲ႔ က်ေနာ့္  ဘဝ ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို ေမးျမန္းခဲ့ တာပါ။ က်ေနာ့္ လစာေတြလည္း က်ေနာ္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အတြက္ အသံုးမျပဳတာ သူသိထားမိတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ထဲ ၾကိတ္ကာခံစားတတ္သူပါ။ မွ်ေဝတဲ့အက်င့္ က်ေနာ့္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက မရွိခဲ့တာေလ။ အစားအစာေတြသာ မွ်ေဝစားတတ္ျပီး အပူေသာကဆို မွ်ေဝတဲ့အက်င့္ က်ေနာ့္မွာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဦးေလးၾကီးေမးေသာ က်ေနာ့္ ဘဝ အတိတ္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ မေျဖဘဲမိနစ္အနည္းငယ္ ျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လြန္ခဲ့ေသာဆိုတဲ့ ႏွစ္ေတြဆီအေတြး သက္ဝင္သြားတယ္။ 


လြန္ခဲ့ေသာဆိုတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ က်ေနာ့္တို႔မွာ မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္။ အခ်မ္းသာဆံုးမဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေလးဟာ ဒီျမိဳ႕ရြာေလးမွာ ခ်မ္းသာသူ စာရင္းထဲပါခဲ့တဲ့ မိသားစုေလးေပါ့။ အေဖကေတာ့ အစိုးရပိုင္းမွာ အရာရွိတစ္ဦးဆိုေတာ့ ေငြရႊင္သလို ဂုဏ္ကလည္ထင္ရွားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ (၄)ေယာက္မွာေတာ့ အေဖ့ရရွိတဲ့လစာေတြ သံုးျဖဳန္းေကာင္းေနဆဲ။ လူငယ္ပီပီ လြတ္လပ္တယ္ ထင္ရာစိုင္းတယ္။ အစ္ကိုၾကီးကလည္း အရြယ္ေရာက္ျပီးကတည္းက အေပါင္းသင္းေတြခင္တြယ္ အေဖ့ဆီေငြလြယ္လြယ္ရေနေတာ့ လိုအပ္တိုင္း မိဘဆီလက္ျဖန္႔ေတာင္း ထင္ရာေတြစိုင္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ အမၾကီးကေတာ့ ေခတ္နဲ႔အညီ လွခ်င္ ပခ်င္ ဝတ္ခ်င္ စားခ်င္ ျပိဳင္ခ်င္ ၾကြားခ်င္ ျပန္ေရာ။ အေဖ့ဂုဏ္အရွိန္ေတြအသံုးခ် မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေမ့ထားျပီး  ႏိွက္ကလပ္ေတြနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ခင္မွာဘဲ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတတ္ျပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ရဟန္းဝတ္ခ်င္သူမို႔ စာအုပ္စာေပေတြဖတ္ျပီး တရားသေဘာေတြ ျမင္တတ္ခဲ့တယ္။ ေအးေအးေနျပီ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမွဳကို လိုတာထက္ပိုတဲ့ အပူေတြမလိုခ်င္ခဲ့ဘူး။က်ေနာ္ ဝါသနာပါတဲ့ (ကြန္ပ်ဴတာေလး) ျပင္ေန ေလ့လာေနရရင္ တစ္ေန႔တာ အဆင္ေျပေျပေနတတ္ျပီး အားလပ္ခ်ိန္ ဗဟုသုတစာေပေတြ ဖတ္ျပီး ဘဝကိုႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ ညီအငယ္ဆံုးကေတာ့ အေဖ့ဆီလိုအပ္တာပူဆာ မိဘအရိပ္ထက္လြတ္လပ္တယ္ ထင္ထားတဲ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာေန ေက်ာင္းဆက္တက္ေနခဲ့တယ္။ မပူမပန္ဘဲ ေက်ာင္းတက္ လိုအပ္တိုင္း မိဘကျဖည့္ဆည္းေပးေနေတာ့ သူတို႔ဘဝေတြမွာ ဒီအရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့မွာမဟုတ္။ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔ေတြလက္ခံႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္။ ခံႏိုင္ရည္ရွိၾကမွာမဟုတ္။

က်ေနာ့္ ေမြးမိခင္ေက်းဇူးရွင္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္း … မိခင္ေကာင္း တစ္ဦးလိုေျပာရမလား … သားသမီးကို အလြန္ခ်စ္တဲ့မိဘလို႔ဘဲ တင္စားရမလားမသိ  သား/သမီးေတြ လမ္းမမွန္ ဆိုးေပေနတာေတြကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာျပီး လမ္းမွန္တည့္ေပးမယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့သူ။ ျဖစ္လာတဲ့ ျပသနာတိုင္းမွာ အေမကိုယ္တိုင္က ေငြဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကီးခ်ီးျပီး ဦးထိပ္ၾကိဳဆိုေနခဲ့တတ္သူ။ တစ္ခါတစ္ရံ လူမွဳေရး ကိစၥေတြထက္ ကိုယ့္က်င့္သိကၡာနဲ႔ ပါတ္သက္လာရင္လည္း အေမကိုယ္တိုင္က … ေငြ … နဲ႔သာ ကိုင္ေပါက္ေျပာဆို ေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္ေတြျမင္တိုင္း က်ေနာ္ အေဖ့မ်က္ႏွာေလး ေျပးျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ အေဖ … ရွာေပးတဲ့ ေငြေတြက ဘယ္လိုရခဲ့တာလည္းဆိုတာ က်ေနာ္ လည္းသိခ်င္လာတယ္။ ဒီေလာက္ လြယ္လြယ္  ေငြ ေတြသံုးေနျဖဳန္းေနၾကတာ။ က်ေနာ္တု႔ိ မိသားစုရဲ႕ အတြင္းေရးကို အေဖက တကယ္မသိရွာတာလား တမင္မသိေယာင္ေဆာင္ ေနတာလားမသိ အျပံဳးတစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ ပံုမွန္အတိုင္းဘဲ။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔မိသားစုေလးဟာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ရြက္လြင့္ေမာင္းႏွင္ ထင္ရာေတြစိုင္းေနၾကလိုက္တာ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္စစ္ဖို႔ ေမ့ေနလာခဲ့ၾကတယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ရင္ေတာ့ ကိုယ္သာလွ်င္ျမင္ရေတာ့ ကိုယ္သာလွ်င္ အဟုတ္ထင္ခဲ့တာေပါ့။ ကိုယ္စီထင္ရာေတြ စိုင္းေနၾကေတာ့ အမွားၾကားက အမွားေတြနဲ႔ မိသားစုၾကား ပြင့္လင္းမွဳေတြ နည္းပါးလာခဲ့တယ္။ အစ္ကိုၾကီးကလည္း ဆိုးခ်က္က ေနာက္ကရွင္းလိုက္ရတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားျပသနာေတြ … အမၾကီးကလည္း ေငြေတြလြယ္လြယ္ရေတာ့ ျဖဳန္းတီးေပ်ာ္ပါးေနရင္း  ပညာျပီးဆံုးေအာင္မသင္ခဲ့ဘဲ ၾကီးမားတဲ့ဘဝျပသနာေတြနဲ႔ ရွင္ဆိုင္လာရတယ္။ ညီငယ္ေလး ကလည္း ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာေန ေတာင္းသေလာက္ေငြရေနေတာ့ အဖြဲ႔လိုက္ဆိုးေပ ေဆး သမားျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ကိုေတာ့ အိမ္ကလူေတြက မာမီ(အေျခာက္)တဲ့။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က အေနေအးျပီး ဘဝကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖတ္သန္းခ်င္သူပါ။ ေငြေတြခ်မ္းသာျပီး အပူေတြၾကားထဲ က်ေနာ္ ေနရတာမႊန္းၾကပ္လို႔ပါ။ က်ေနာ္ သူတို႔ကိုအတိုက္အခံ ဘာဆိုဘာမွဝင္မေျပာခဲ့ပါ။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တုန္းကလည္း အေျခာက္ … စကားလာမေျပာနဲ႔ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ ရင္ကိုနာက်င္ေစတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ့ (ကြန္ပ်ဴတာ … စက္ျပင္ အတတ္ပညာေလးကို) ရေအာင္ေတာ့ သင္ထားလိုက္တယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ အားလံုးကခြဲခြာၾကျပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ့္ဖန္တီးၾကရမွာဘဲလို႔ ေတြးထားမိတာကိုး။ (မိသားစု ေမာင္ႏွမေတြကိုခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္ ဒါေပမဲ့)ဆိုတဲ့ အတိုင္းေပါ့။

အေဖကေတာ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြထဲ က်ေနာ့္ကို အျမဲ ဘဝအေၾကာင္း လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ လူ႔ သိကၡာေတြ ဘာသာတရားေတြအေၾကာင္း အျမဲလိုလိုဆံုးမဖူးပါတယ္။ အေဖ က်ေနာ့္ကိုဘဲ  ဆံုးမတယ္ဆိုျပီး က်န္တဲ့ ညီအစ္ကိုေတြကို ပစ္ထားသည္မဟုတ္။ အေဖဆံုးမတိုင္းလည္း သားသမီးေတြက လက္မခံ မလိုက္နာၾကသလို က်ေနာ့္အေမ ကိုယ္တိုင္က ခေလးေတြေရွရပ္ျပီး အမွားေတြရပ္တည္ေပးခဲ့တာပါ။ (ေဖၾကီးရယ္ ရွင္ကလည္း ခေလးေတြကို အားရွိတိုင္းဆူမေနပါနဲ႔ ရွင့္ခေလးေတြက ႏွပ္ေခ်း တြဲေလာင္းခေလးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး .. တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူၾကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ … ျပီးေတာ့ ရွင့္ဂုဏ္အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာက် ေနတတ္ေနပါျပီကြယ္ …  ခေလးေတြ စိတ္ညစ္ေနပါဦးမယ္လို႔ ) ၾကားကေနအျမဲ ဝင္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အေဖကေတာ့ အေမ့စကားေတြနဲ႔ အေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ေတာ့ ခေလးေတြလိမ္မာတာထက္ ပိုလိမ္မာေစခ်င္လို႔ပါ)လို႔ဘဲ ေမၾကီးကို အခ်ိဳဆံုးျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ အေမ့ကိုလည္း … ေမၾကီးေရ  ဘဝဆိုတာ မျမဲဘူး ဒီေန႔မွာဒါျဖစ္ေပမဲ့ နက္ျဖန္မွာ ဒါျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ မေမ့နဲ႔ေနာ္လို႔ စကားဆံုးတိုင္း ေမၾကီးကို သတိေပးခဲ့တယ္။

က်ေနာ့္တို႔ မိသားစုေလး အေရာင္မဲ့ အေမွာင္က်ခဲ့တဲ့ေနတစ္ေန႔က  ညီငယ္ဆံုးေလး (၁၀)တန္း စာေမးပြဲေျဖျပီးတဲ့ေန႔  က်ေနာ့္အိမ္ကို ဖုန္းတစ္ေကာာလ္ဝင္လာတယ္။ ကံ ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ေလးေနတာနဲ႔ အိမ္မွာဘဲ စာအုပ္ဖတ္ရင္း အိမ္ေစာင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဖုန္းထဲက တစ္ဖက္လူရဲ႕ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားတဲ့ အသံကိုၾကားရျပီး က်ေနာ္ ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန အပံုလိုက္ျပိဳလွဲသြားခဲ့တယ္။ သတိေလးေဆာင္ထားေတာ့ သတိမလြတ္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္ မတ္တပ္ရပ္ဘို႔ အားမရွိေတာ့ဘူး။ အနီးစပ္ဆံုး အိမ္က မိသားစုေတြကို သတိရမိေတာ့ တစ္ေယာက္မွ အိမ္မွာမရွိၾက။ အေမက အစ ညီငယ္အဆံုး အိမ္အျပင္မွာဘဲ။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲေတြးလိုက္ျပီး အဝတ္လဲ … အိမ္တံခါးပိတ္ျပီး ဖုန္းထဲကလူေျပာတဲ့ ေဆးရံုကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ လူနာအခန္းမွာ မရွိေတာ့ဘဲ သီးသန္႔အခန္းေလးထဲမွာ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားခဲ့တယ္။ အေဖ့ မ်က္ႏွာအုပ္ထားတဲ့ ပိတ္စေလးကို က်ေနာ္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖ ျပံဳးေနတယ္။ အေဖ ျပံဳးေနေပမဲ့ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးထဲျမင္ေနရတာ အေဖ သားသမီးေတြကို စိတ္မခ်သလို ခံစားရတယ္။ 

က်ေနာ္ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုရဲ႕ မဟာတံတိုင္းၾကီးျပိဳက်ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္ျပလိုက္တာ အမွားမဟုတ္ပါ။ အားရေအာင္ငိုျပီး ျပန္မရွင္လာေတာ့တဲ့ အေဖ့ရုပ္အေလာင္းအတြက္ ေၾကကြဲေနမဲ့အစား အေဖ့နာေရးကိစၥ ျပင္ဆင္စရာမ်ားအတြက္ က်ေနာ္ လူၾကီးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္မွာ အေမနဲ႔ အေပါင္းအေဖာ္ မ်ားေရာက္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက် ေနၾကျပီ။ အေဖ့နာေရးကိစၥ သိလို႔မဟုတ္ပါ။ အေမ လုပ္ေနက် ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ေထြရာေလးပါး ေျပာဆို ေပ်ာ္ပါးေနဘို႔ အတြက္ပါ။ အိမ္ထဲလွမ္းဝင္ေတာ့ က်ေနာ့္ ေဒါသေတြ ေထာင္းကနဲ အေမ့အေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ တကယ္ဘဲ အေဖ့နာေရးကို မသိတာလား … သိရဲ႕နဲ႔  တမင္အရြဲ႕တုိက္ အေဖာ္ေတြ ေခၚလာတာလားဆိုျပီး အေမ့ကို ဘဝမွာအမွာ အျပင္းထန္ဆံုး ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ္ ေမးလုိက္မိတယ္။က်ေနာ့္ အသံက်ယ္ေလွာင္သလို ငိုသံလည္း ပါလာေတာ့ အားလံုး အံ့ၾသ ထိတ္လန္႔သြားၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဘယ္သူက အေဖဆံုးတယ္လို႔ ထင္မွာလဲ။ အေဖက အေနေအးျပီး သားသမီးနဲ႔ ဇနီးအေပၚ တာဝန္ေက်တဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္ေလ။ အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါး နည္းပါးျပီး မိသားစုကို အနစ္နာခံသူ။မနက္က အေဖရံုးသြားေတာ့လည္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါဘဲ။ က်န္းမာေနေကာင္း ေနတယ္ဆိုတာလည္း မိသားစုအားလံုးက သိေနတာကိုး။ က်ေနာ္ ငိုေနတာ ျမင္ေတာ့ အေမ က်ေနာ့္ကိုလာဖက္ျပီး သား … မင္း အေဖ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ က်ေနာ့္ကို တကယ္မသိရွာတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ေမးရွာတယ္။ 

က်ေနာ္လည္း အေမ့ကိုဖက္ျပီး … အေဖ ဆံုးျပီ အေမ … လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမ က်ေနာ့္ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ျပီး လူၾကီးကိုမေနာက္နဲ႔ေနာ္။ မင္းအေဖ မနက္ကရံုးသြားတာ အေကာင္းခ်ည္းပါဘဲလို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္ အခန္႔ရွိရာေျပးသြားျပီး အေဖ့ဓါတ္ပံုကိုရွာ အေဖ့ နာေရးကိစၥ အတြက္ ဦးေဆာင္စီစဥ္ ခဲ့တယ္။ အေမကေတာ့ မယံုသလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ္ အစ္ကိုၾကီး/အစ္မၾကီ နဲ႔ ညီငယ္ဆီ ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့မွ အေမ က်ေနာ္ေျပာတာ လက္ခံေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ အေမ့ကို ယံုေအာင္ရွင္းျပဘို႔ အခ်ိန္မရသလို အားမငယ္ဘို႔လည္း ႏွစ္သိမ့္ဘို႔ ခြန္အားမရွိခဲ့ဘူး။ အနိစၥ တရားဆိုတာ လက္ခံ ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္လက္ခံႏိုင္ေပမဲ့ က်ေနာ့္ အေမနဲ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြက လက္မခံႏိုင္ၾကဘူး။ အင္းေလ အေဖရွိရင္ ေငြရွိေနမယ္ ဂုဏ္ရွိေနမယ္ ထင္တိုင္းၾကဲလို႔ ရမွာကိုး ..

အေဖဆံုးသြားတာ အလုပ္မွာဘဲ ဦးေႏွာဏ္ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားတာပါ။အေဖက မိသားစုကို  လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေပမဲ့ အေဖ့မွာ ေသြးတိုးေရာဂါ ရွိေနတယ္ဆိုတာ တစ္အိမ္သားလံုးမွာ တစ္ေယာက္မွ မသိသလို မသိမထား ဂရုမစိုက္ခဲ့ၾကပါဘူူး။ အေဖ့ရဲ႕ အနီးစပ္ဆံုး အနီးကပ္ဆံုးေနသူ အေမ့ကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမလား …  က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို / ေမာင္ႏွမေတြကိုဘဲ အျပစ္တင္ရမလား … ေသြးတိုးေရာဂါ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိေနျပီး ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ေနခဲ့ တဲ့အေဖ့ အျပစ္ေတြေၾကာင့္ဘဲလား … ခုေတာ့လည္း အနိစၥ သေဘာတရားေတြကို လက္ေတြလက္ခံႏိုင္ေအာင္ အေဖက က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေလးကို လက္ေတြ႔ ျပသြားခဲ့ျပီ….

ဒီလိုနဲ႔ အေဖမရွိတဲ့ေနာက္ အေမ က်န္းမာေရးက ေဖာက္လာပါတယ္။ အရင္ကလို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ မေပ်ာ္ပါးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲလိုခ်ိန္မွာလည္း က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္းသာ အေမ့ကို အနီးကပ္အားေပး ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့တယ္။ အစ္ကိုၾကီး/အစ္မၾကီး ကေတာ့ ဆိုးျမဲဆိုးဆဲ ဘဲ။ ညီငယ္ေလးကလည္း အဆိုးအေကာင္း ေသခ်ာမေဝဖန္တတ္ေသးေတာ့ ထံုစံအတိုင္းေမွ်ာေနဆဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ အစ္ကိုၾကီး အရက္ေတြ မူးျပီးျပန္လာတယ္။ အေမ့ကို အေဖဆံုးျပီးေနာက္ အေမြခဲြေပးဘို႔  ေတာင္းဆိုလာခဲ့တယ္။ အေမ့မွာေတာ့ သားေလးကို ဆံုးမနားခ်ခဲ့ေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြလြန္သြားခဲ့ျပီေလ။ အစမေကာင္းခဲ့ေတာ့ ခု အေႏွာင္းမေသခ်ာခဲ့ဘူးေပါ့။ သား/သမီးေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖဆံုးမတိုင္း အေမက ဝင္ေျပာခဲ့တာေတြ ခုေတာ့ အေမ့ဆံုးမစကား သူတို႔နားထဲ ခါး သြားျပီ။ အေမ မ်က္ရည္က်ေနတယ္။ အေမ ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္ အေမ ငိုတာမျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ အေဖဆံုးတုန္းက ငိုတဲ့မ်က္ရည္က အေဖမရွိရင္ ေငြတြင္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ရည္မ်ိဳးဆိုတာ က်ေနာ္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ အေမက်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ  အဲလို မ်က္ရည္မ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ  တကယ့္ ေနာင္တရျပီး ေသာကေရာက္ေနတဲ့ မ်က္ရည္မ်ိဳးပါ။

က်ေနာ္ အစ္ကိုၾကီးကို အခန္းထဲေခၚသြားျပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့ အစ္ကိုၾကီးက မူးေနသူမို႔ ခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေျပာျပလည္း သူလက္ခံမည္မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘာဆိုဘာမွမေျပာဘဲ အစ္ကိုၾကီးလိုခ်င္တဲ့ အေမြ နက္ျဖန္ခြဲေပးမယ္လို႔ လိုရင္းတိုရွင္း ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ အစ္ကိုၾကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အေမ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ က်ေနာ္က အေမ ေနမေကာင္းေတာ့ ႏွိပ္နယ္ျပဳစုေပးရေအာင္ အေမ့နား သြားအိပ္ခဲ့သူမို႔ အေမ့ ရင္ထဲကေသာကေတြ အေမ ထုတ္မေျပာခဲ့လည္း အေမ့ ရဲ႕ သက္ျပင္ရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ မွဳတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေလပူေတြကို က်ေနာ္ နားလည္ခံစားမိပါတယ္။ အေမ စိတ္ထဲဘာမွ မထားဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ဖို႔ေျပာယံုကလႊဲျပီး က်ေနာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ အကိုၾကီးမွ အေမ့ကို ညက အေမြေတာင္းထားတာ ဘယ္လိုလဲတဲ့။ လက္ရွိ က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့အိမ္ကိုေရာင္းမယ္ဆို ကာလေပါက္ေစ်းအရ သိန္းေထာင္ေက်ာ္မယ္ဆိုတာ အစ္ကိုၾကီး သိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအိမ္ကိုေရာင္းျပီး သားသမီးေတြ အေမြခြဲေပးဘို႔ ေတာင္းဆိုလာတာေပါ့့။ အိမ္ရဲ႕ အတြင္းပစၥည္းေတြကိုလည္း ခြဲေဝေပးဘို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ မိသားစုနဲ႔ ခြဲထြက္ျပီး ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေလး လုပ္ခ်င္လို႔တဲ့။ အမၾကီးကလည္း သူ႔တစ္အိုးတစ္အိမ္ တည္ေထာင္ေတာ့မွာမို႔တဲ့။ ညီငယ္ေလးကေတာ့ မေတာင္းဆိုခဲ့ပါဘူး။ သူမေတာင္ဆိုေပမဲ့ သူရဲ႕ ၁ လ ၁လ အသံုးစရိတ္ကလည္း ေၾကာက္စရာကိုး။ အေမ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္ သိခ်င္ေပမဲ့ စပ္စုျပီး မေမးခဲ့ပါ။ က်ေနာ္ မိသားစုမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း မိသားစုေတြနဲ႔ စရိုက္ကြာေနေတာ့ က်ေနာ္ကို (မာမီ)ဆိုျပီး ေလွာင္ေျပာင္တာေတြ က်ေနာ္ မခံခ်င္သလို ရွက္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္တြင္းကိစၥေတြ သိေနတာေတာင္ က်ေနာ္ ဝင္မေျပာဘဲ ေျဖရွင္းႏိုင္မဲ့ နည္းလမ္းေလာက္ဘဲ အၾကံေပးခဲ့သူပါ။

မိသားစုေတြ စတင္ျပိဳကြဲခဲ့ျပီး အိမ္တြင္းစစ္ေတြ ျဖစ္လာခ်ိန္မွ က်ေနာ္ အေမ့ ေသာကေတြကို သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ အေမ က်ေနာ့္လက္ကိုကိုင္ျပီး အားကိုးတိုင္ပင္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ မိသားစုရဲ႕အတြင္း ကိစၥ ရင္ဖြင့္ျပခဲ့တယ္။ အေမက ဒီအိမ္ေလးက အခုက်ေနာ္တို႔ မပိုင္ေတာ့ဘူး။ အေမ စီးပြားတစ္ခုလုပ္ရင္း အရံွဳးေပၚလို႔ အေပါင္ထားလိုက္တာ ဒီႏွစ္ကုန္ျပန္မေရြးႏိုင္ရင္ အိမ္ေပၚက ဆင္းရေတာ့မယ္တဲ့။ သား အေဖရွိတုန္းကေတာ့ အေမ ဒီေငြေတြ ျပန္ဆပ္ႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ဒီလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ သား အေဖခုလို ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားမယ္လို႔လည္း အေမ မထင္ထားခဲ့ဘူး။သား အေဖဆံုးျပီးမွ  အေမ ေသြးေခ်ာက္ျခားလာတယ္။ ေန႔စဥ္ ဒီအိမ္ၾကီးရဲ႕ အေပါင္စာရြက္ကိစၥ ေခါင္းထဲေတြးပူေနတုန္း အခု သားၾကီးက ဒီအိမ္ကိုေရာင္းျပီး အေမြ ေတာင္းလာျပန္ေတာ့ အေမေလ ေသခ်င္တာဘဲ သိေတာ့တယ္။ အေမတို႔မွာ မဟာတံတိုင္းၾကီး  ျပိဳလွဲသြားျပီးေနာက္ လစဥ္ဝင္ေငြ မရွိေတာ့ဘူးသား။ ဒီၾကားထဲ အေဖရွိစဥ္က အေမတို႔ေတြ မလိမ္မာၾကဘဲ ထင္တိုင္းက်ဲေနၾကေတာ့ ခုခ်ိန္မွ ျပန္စုရံုးဘို႔ဆိုတာ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးဟာ အေမ့ အျပစ္ေတြပါလို႔ ေျပာျပီးငိုခ်လိုက္တယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ စကားလံုးကေတာ့ သားကိုအေမ ေက်းဇူးတင္တယ္တဲ့။ မိသားစုထဲမွာ အနစ္နာခံသလို လိမ္မာျပီး မိဘအေပၚ သိတတ္တဲ့သားပါလို႔ အေမ ႏွဳတ္ကထုတ္ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ဟာလိမ္မာတဲ့သားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ အေမ့အတြက္ ခုလတ္တစ္ေလာမွာ က်ေနာ္က  (အား)  ျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ အေမရယ္ လုပ္သလို မျဖစ္ေတာ့လည္း ျဖစ္သလို လုပ္ၾကတာေပါ့လို႔ အေမ့ကို အားေပးခဲ့တယ္။ အေမ ေသာကေတြ နည္းသြားေအာင္ ဒီလို အားေပးခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဒီကိစၥအတြက္နဲ႔ ေခါင္းၾကီးခဲ့တယ္။ ဒီ ကိစၥေတြကို အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ အစ္မၾကီးတို႔သာသိရင္ ျပသနာအၾကီးၾကီး တက္မည္ဆိုတာ က်ေနာ္ ၾကိဳတင္ သိေနတယ္။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိခဲ့ပါ။ ရသမွ်အခ်ိန္ေတြမွာ  ေတြးၾကံ ရသမွ်အခ်ိန္ကို ဆြဲဆန္႔ျပီး အစ္ကိုၾကီးတို႔ ကိုေခ်ာ့သိမ့္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကိစၥၾကီးက ၾကာေလေလ ကိုယ္ဝန္ရင့္လာတဲ့ မိခင္ လိုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေမြးလ ေမြးရက္ ေစ့ရင္ေတာ့ ေမြးရမွာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥေတြကို က်ေနာ္အိမ္က လူေတြကို  အသိေပးဘို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဥပုဥ္ေန႔တစ္ေန႔ အေမ့ကို ဥပုဥ္ယူဘို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို  ပို႔ခဲ့ျပီးအျပန္  အစ္ကိုၾကီး/အစ္မၾကီးနဲ႔ ညီငယ္ေလးကို ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။ တိုင္ပင္စရာရွိလို႔ တစ္ေနရာရာဆံုၾကရေအာင္လို႔ ခ်ိန္းလိုက္ျပီး နာရီ သတ္မွတ္ လိုက္တယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ျပီဆိုမွေတာ့ ေျပာျပရေတာ့မွာဘဲ က်ေနာ့္အေပၚ အျမင္မွားျပီး မုန္းခ်င္လည္း မုန္းပါေစဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္း ေရွတန္းတင္ထားတယ္။ အဓိက အေမ့ ေသာကေတြ သူတို႔ေတြကို သိေစခ်င္တယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ နာရီေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြ စကားလက္ဆံုက်ရင္း က်ေနာ္မွ စကားၾကိဳ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အေမ့ က်န္းမာေရးကိုလည္း သူတို႔သိေအာင္ ေျပာျပထားတယ္။ အေမဟာ အရင္တုန္းကလို က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ဘူး ျပီးေတာ့စိတ္ဆင္းရဲ ေသာကေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ေျပာျပီး နားစြင့္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႔ေတြဘာမ်ား ေျပာလာၾကမလဲဆိုတာ။

ဒါေပမဲ့ အားလံုးက စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေနၾကေတာ့ က်ေနာ္ အေျခေနကုိၾကည့္ျပီး ေျပာခ်င္ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စကားေတြကို ဦးတည္ခဲ့တယ္။မိသားစုရဲ႕ အိမ္တြင္းျပသနာကို သူတို႔လည္း မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သိထားသင့္တယ္ဆိုျပီး က်ေနာ္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဆိုးအတူ ေကာင္းအတူ သာအတူ နာအတူ မွ်ခံၾကတာေပါ့လို႔ က်ေနာ့္ စကားမဆံုးခင္ဘဲ အစ္ကိုၾကီးက ေဒါသသံနဲ႔ ဘယ္မွ်တပါ့မလဲတဲ့။ ဒီ အိမ္ၾကီးက ကာလေပါက္ေစ်းနဲ႔ သိန္းေထာင္ေက်ာ္တန္တဲ့ အိမ္ေလ။ ခု တစ္ျပားမွ မရတဲ့အျပင္ အနာပါ အတူခံရမယ္ဆိုေတာ့ သဘာဝမက်ဘူးတဲ့။ အိမ္ရဲ႕အတြင္း ပစၥည္းေတြေရာ ကားေတြေရာ ေမးလာျပန္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ညီငယ္ေက်ာင္းတက္တာ ၁ လ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ ဆိုတာ ညီငယ္အသိဆံုး လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ညီငယ္က အေဖရွာေပးထားတဲ့  ေငြေတြက က်ေနာ္ ၁ လသံုးစရိတ္ေတာင္းတာ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္ လို႔ေျပာျပန္တယ္။ အစ္မၾကီးကလည္း ေနာက္ဆံုး ရရင္ေတာင္ သူက မိသားစုမွာ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္တည္းမို႔ သူပိုရရမယ္လို႔ ေျပာလာျပန္ေရာ။

က်ေနာ္ ဘာကိုမွဆက္မရွင္းျပေတာ့ဘဲ အေျခေနကို ျငိမ္ေအာင္ထိန္းထားလိုက္တယ္။ နာရီ အေတာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးခဲ့ျပီး ကိုယ္စီလမ္းခြဲခဲ့တယ္။ အျပန္မွာ အေမ့ကို ဝင္ၾကိဳခဲ့တယ္။ ေသာကေတြ စိတ္ဆင္းရဲမွဳေတြ ေပါ့သြားေအာင္ ေအးျမတဲ့ ဓမၼရိပ္ေလးဆီ အေမ့ကို က်ေနာ္ အခ်ိန္ရတိုင္း ပို႔ေပးခဲ့တယ္။အေမ့ ေနာင္တေတြနဲ႔အတူ ဓမၼရိပ္မွာ ေျဖသိမ့္ခြင့္ရေအာင္ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အိမ္တြင္းျပသနာေတြကိုလည္း က်ေနာ္ သိတတ္နားလည္သူေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ေျဖရွင္းေပး ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အိမ္တြင္း အိမ္ျပင္ ရွိတာအကုန္ပံုခ်ျပီး မိသားစုေတြကို ခြဲေပးခဲ့တယ္။ေမာင္ႏွမေတြ ေက်နပ္ေအာင္ က်ေနာ္စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုင္ဆိုင္မွဳေဝစု ေတြထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔အေမ့ အတြက္ ေဝစု အပံု က်ေနာ္..မယူ ခဲ့ဘူး။ အစ္ကိုၾကီး/အစ္မၾကီးနဲ႔ ညီငယ္ေလးကိုဘဲ သူတို႔အလိုက် ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြအတြက္ ဒီပစၥည္းေတြဟာ တန္ဖိုးရွိ မက္ေမာစရာ တြယ္တာစရာ ျဖစ္ေနပမဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အစားထိုးမရေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေမသာ က်ေနာ့္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲမွဳေတြ ေသာကေတြျပည့္ဝေနျပီး က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာလာတဲ့ က်ေနာ့္အေမ အနားမွာေနခြင့္ရျပီး  ျပဳစုေရွာက္ေစာင့္ခြင့္ရဘို႔သာ က်ေနာ့္ အတြက္ အေရးၾကီးခဲ့တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ၾကီးျပသနာလည္းျပီးေရာ အေမနဲ႔က်ေနာ္ သာမာန္ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ အိမ္ေလးငွားေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ျပီးျပည့္စံုေအာင္ လိုေလေသးမရွိ ေနခဲ့ရတဲ့အေမ ခုလို သာမာန္ရပ္ကြက္ထဲ လာေနရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ခံစား အေနခက္မယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ေလ အိမ္ၾကီးထည္ထည္ဝါမွာ စိတ္ဆင္းရဲမွဳေတြနဲ႔ ေသာကေတြၾကား ဟန္ေဆာင္ျပီး ေနရတာထက္စာရင္ေတာ့ ဒီလို ဂုဏ္ပကာသနမရွိတဲ့ သာမာန္ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ေနရတာက ပိုျပီးေပ်ာ္စရာပါ။ အခု အစပိုင္းမွာ အေမ ေနသားမက်လို႔ မေနတတ္ေသးေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြက အေမ့ကိုကုစားေပးရင္း အေမေနသားက် ေပ်ာ္ လာမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။

အေမ ဒီလိုသာမာန္ရပ္ကြက္ေလးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ အတူေနေပ်ာ္ဘို႔ က်ေနာ္ အေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားရမယ္။ အလုပ္ေတြလုပ္ရမယ္။ ပိုက္ဆံရွာျပီး အေမ့ က်န္းမာေရးကို ကုေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအတိုင္း က်ေနာ္ ရရာအလုပ္  စတင္ဝင္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အစပထမမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အေမ့ေဆးဖိုး…. အသံုးစရိတ္… အိမ္လစာ ေျပလည္ေစဘို႔ ရရာအလုပ္ကို အျမန္ဆံုးဝင္လုပ္ခဲ့ရတာမို႔ အစပထမမွာ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ လၻက္ရည္ဆိုင္ငယ္ေလးမွာ စာပြဲထိုးလုပ္  ညဘက္ဆို တတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ စက္ပစၥည္ေလးေတြ အိမ္ယူျပင္ … စေန/တနဂၤေႏြမွာ ခေလးေတြရဲ႕ က်ဴရွင္ဆရာ အျဖစ္ အလုပ္မ်ိဳးစံုနဲ႔  လံုးပန္းေနရတယ္။ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ေတြ မမွန္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေနတယ္။ အေမ့ကို ခုလို ေအးေဆးနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိုတာထက္ပိုေအာင္ မထားႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ရွိတာေလးနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေမက က်ေနာ့္ဘဝမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မဟာတံတိုင္း တစ္ျခမ္းပဲ့ေလးျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ခြန္အား ပီတိ အနာဂါတ္ ေတြျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ခြန္အား … ပီတိ … အနာဂါတ္ ေတြကို စည္းစိမ္ဥစၥေတြနဲ႔ လွဲယူသြားတဲ့ က်ေနာ့္ အစ္ကိုၾကီး/အစ္မၾကီးနဲ႔ ညီငယ္ေလးေရာ ခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လို ပီတိေတြစားျပီး အာရွိေနႏိုင္ခဲ့ရဲ႕လား။ ေလာကမွာ မိဘဟာ မိဘဘဲဆိုတာ သူတို႔ေလးေတြ အခ်ိန္မွီ သိႏိုင္ပါ့မလား။ ဘယ္လိုအေျခေန ဘယ္လိုအျဖစ္ဆိုး ဘယ္လိုဘဝမ်ိဳးဘဲေရာက္ေနပါေစ မိဘဟာ မိဘပါဘဲ။ သက္မဲ့စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ လွဲယူတန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုတာ သားသမီးတုိင္းကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ အမွားေတြ က်ဴးလြန္တတ္စျမဲပါ။ တစ္ၾကိမ္မဟုတ္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ အမွားဆိုတဲ့ ေခါင္းစီးၾကီးေအာက္မွာ ခဏတာေတာ့ ေရာက္ခဲ့ဖူးၾကမွာဘဲ။ စာနာ နားလည္တတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ခြင့္လႊတ္ သီးခံေပးတတ္ရမယ္။ မိဘ ေတြရဲ႕အရိပ္ေအာက္ တစ္သက္လံုး ခိုလွံဳလာခဲ့ျပီးမွ မိဘကို က်ေနာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မျပည့္စံုဘူးထင္တဲ့ အမိုးေအာက္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ ခိုလွံဳခြင္ျပဳၾကပါ။ က်ေနာ့္တို႔ရဲ႕ မျပည့္စံုတဲ့ အမိုးဟာ က်ေနာ့္တို႔အတြက္ မျပည့္စံုေပမဲ့ ေသြးနဲ႔ရင္းခဲ့တဲ့ မိဘေတြအတြက္ကေတာ့ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ လွမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့ ဆည္းဆာေလးလို သာယာလွပ ၾကည့္ေကာင္း ေက်နပ္ေနမိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အေတြးထဲေမ်ာေနလိုက္တာ ဆိုင္မွာလၻက္ရည္ေသာက္ဘို႔ လူဝင္လာမွ သတိဝင္သြားတယ္။ ကံ ေကာင္းပါေပတယ္။ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးၾကီးကလည္း သေဘာေကာင္းျပီး က်ေနာ့္ကို နားလည္ေပးသလို က်ေနာ့္ အတိတ္အေၾကာင္းထဲ ေမ်ာေနတဲ့ဇာတ္ထဲ လွဳပ္မႏွိဳးခဲ့ပါ။ အားတဲ့အခ်ိန္မွ ဦးေလးၾကီးကို ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။

စာဖတ္သူမ်ားေရာ ကိုယ့္အသိ မိတ္ေဆြေတြမ်ားကိုပါ က်ေနာ္တို႔လို မိသားစု ဘဝမ်ိဳးမၾကံဳရေအာင္ စာဖတ္သူမ်ားကို က်ေနာ္ ဒီလို အၾကံေကာင္းေလး ေပးပါရေစ။

မိခင္တိုင္းလည္း ကိုယ့္သားသမီးေတြကို  ငယ္စဥ္အခါကတည္းက နညး္လမ္းမွန္ကန္စြာ ဆံုးမသြန္သင္တတ္ပါ။ ခ်စ္တာနဲ႔ နစ္ရာကို မေရာက္ေစပါနဲ႔။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ရွာေပးသမွ်ကို ကမ္းမျပိဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းတတ္ပါ။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ဝင္ေငြရဲ႕အေရးၾကီးဆံုးလူဟာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ဦးျဖစ္သလို အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ ထြက္ေငြမွာ အေရးၾကီးဆံုး လူဟာလည္း အိမ္ရွင္မေတြပါတယ္။ စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္း ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း အိမ္ေထာင္ဦးစီးရွာသမွ်ကုိ စည္းကမ္းရွိရွိ အက်ိဳးရွိရွိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးတတ္ဘို႔လိုပါတယ္။ သား /သမီးရဲ႕ အနာဂါတ္ကို ဖခင္ေတြထက္ မိခင္ရဲ႕ အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္မွဳ႕ ယုယမွဳ သြန္သင္မွဳနဲ႔ ဖန္တီးေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ဘယ္သူမွၾကိဳတင္ တြက္ဆမွန္းထားလို႔ မရပါဘူး။ အနိစၥတရား ဆိုတာကလည္း အခ်ိန္ အခါ ေနရာေဒသ အသက္အရြယ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္လြယ္ပ်က္လြယ္တဲ့ ဒီၾကားထဲမွာ အရာရာတိုင္းကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ တရားသေဘာေလးမွတ္ ဆင္ျခင္ၾကမယ္ဆို ေလာကဓံက ေပးလာတဲ့ သခၤါရတရားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ လက္ခံႏိုင္ၾကမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။

ခုဆို … က်ေနာ္ အေမရဲ႕  က်န္းမာေရးဟာ အရင္လိုျပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာျပီး သာမာန္ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ မျပည့္စံုတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မွဳၾကား ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သလို တစ္ခ်ိန္က အမွားေတြအတြက္ ေနာင္တမ်ားနဲ႔ ေအးျမတဲ့ တရားရိပ္မွာ ေအးခ်မ္းမွဳေတြ ရွာေနခဲ့ျပီ….

သား/သမီးေတြကို ဆံုးမသြန္သင္မွဳညံ့ခဲ့သလို အိမ္ေထာင္ဦးစီးရဲ႕ ဝင္ေငြေတြကိုလည္း ထိန္းသိမ္းမွဳ႕ညံ့ခဲ့ ညဏ္တိမ္ခဲ့တဲ့ အေမ လက္ရွိဘဝကေန လက္မဲ့ဘဝေရာက္သြားတဲ့ အေျခေနထိ အသက္ရွင္ေနလွ်က္နဲ႔ သား/သမီးေတြ ဘယ္ေရာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့တဲ့ ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အေမ… သူ႔ ဘဝလို အမွားမ်ိဳးေတြ  မိသားစုတိုင္း  မိဘနဲ႔ သားသမီးတိုင္း မၾကံဳေတြ႔ မခံစားေစလို႔တဲ့ ေစတနာ ေမတၱာ အရင္းခံျဖင့္ ရင္မွရင္းေသာ အႏွစ္သာရ စကားမ်ားကို က်ေနာ္မွ တစ္ဆင့္ စာဖတ္သူမ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းေစခဲ့ပါတယ္။

က်မပိုစ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ က်မ ပိုစ့္စာသားမ်ားဟာ လိုက္ဖက္ခ်င္မွ လိုက္ဖက္ပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပိုစ္ထဲမွာ ပါတဲ့  ေမာင္တိုးတို႔ မိသားစုေလးက ဒီ အနိစၥ - ဒုကၡ - အနတၱ ေတြၾကား လက္ေတြ႔ရုန္းကန္ ရွင္သန္ခဲ့ၾကသူေတြမို႔ က်မ ႏွစ္သက္မိေသာ (အနိစၥ - ဒုကၡ - အနတၱ) ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကို ေပးထားမိျခင္းပါ။ အေဖဆံုးျပီး အနိစၥ သေဘာေတြ လက္ခံလာရတယ္  အဲဒီေနာက္ ဒုကၡေတြၾကား က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝကေနမွ ေနာက္ဆံုး ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့ အနတၱသက္သက္ ဘဝကို ေဖာ္က်ဴးလိုျခင္းျဖစ္တယ္။

မိသားစုတိုင္း သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘဝကိုပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ။  စာဖတ္သူမ်ားလည္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာျပဳရင္း
  

စာဖတ္သူမ်ားကို အစဥ္ေလးစားလွ်က္
အလြမ္းျမိဳ႕ေလး

3 comments:

ခ်စ္စံအိမ္ said...

လာဖတ္သြားပါတယ္ မမေရ
ဇာတ္လမ္းေလးဖတ္ရတာစိတ္မေကာင္းစရာပဲ

Yin Sue said...

အစ္မေရ လာဖတ္သြားတယ္.....အရမ္းေရးတတ္တယ္ေနာ္...ဇာတ္လမ္းေလးလည္းေကာင္းတယ္..... ပညာေပးေလးလို႕ ေျပာလို႕ရမလားမသိဘူးေနာ္........အစ္မေပးသြားတဲ႕ မက္ေဆ႕ခ်္ေလး ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ....ေက်းဇဴးပါ

မဒမ္ကိုး said...

တကယ္ေကာင္းတဲ႕ပိုစ္႕ေလး ရင္ထဲေရာက္သြားတယ္ မမေရ

ခ်စ္တဲ႕
ဒိုးကန္