Friday 23 March 2012

အညာေျမမွ သူငယ္ခ်င္းသို႔ ေပးစာ

သူငယ္ခ်င္းေရ  စကားဦးႏွဳတ္ဆက္ခ်င္တာက  ေနေကာင္းက်န္းမာရဲ႕လား။ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဒို႔ေတြေဝးကြာခဲ့တာ  ရက္ကေနလ  လကေနႏွစ္  ႏွစ္ေတြကေနမွ  ႏွစ္ေတြအလီလီ  ၾကာခဲ့့ျပီေနာ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ  အတိတ္အေၾကာင္းေတြဆီ  သတိရမိတိုင္း  ငါတို႔ေတြေပ်ာ္ခဲ့တာေတြ  မွတ္မိေသးတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္မွာေပါ့။ လန္းဆန္းတက္ၾကြ အပ်ိဳျဖန္းေလးအရြယ္မွာ  နင္နဲ႔ငါက အရမ္းခင္မင္တဲ့  သူငယ္ခ်င္းေတြ  စျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက  ဘယ္လိုမွျမင္မလွ  ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မေကာင္းတဲ့  ငါတို႔သူငယ္ခ်င္း (၂)ေယာက္။ နင္ကအရပ္  အရွည္လြန္းတယ္။ ငါ့က်ေတာ့လည္း တကၠသိုလ္ဂြမ္းပံု  အားက်လို႔အေမက  ပံုတူထုခဲ့ေပးတယ္။ အဲတုန္းက  နင္က အေနေသသပ္ျပီး တည္ျငိမ္ေအးေဆးသေလာက္ ငါကအေနၾကမ္းတမ္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္က ငါတို႔ေတြ  အေရာင္မဆိုးတဲ့  ခင္မင္မွဳ႕ေတြနဲ႔  ငါတို႔ေတြ  တကယ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾက တယ္။ ေရွးဘဝေရစက္ေၾကာင့္ လား  ဘုရားသခင္ ရဲ႕အလိုက်လား  မသိ။ ငါဒို႔ ေတြဆံုေတြ႕ၾကတာကလည္း  ထူးဆန္းတယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္း  တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားသမီးမို႔  မိဘတာဝန္က်ရာလိုက္ေနခဲ့ရင္း  နင္နဲ႔ခင္မင္ခဲ့ရတာေလ။

တိုင္းရင္းသူေလးတစ္ေယာက္  ေျမျပန္႔မွာၾကီးျပင္းလာျပီး  ရုတ္တရက္ အေဖတာဝန္က်တဲ့  အညာေျမ ကိုေရာက္ခါစတုန္းကေပါ့။ အိုး … ပူလိုက္တာ … ေရခ်ိဳလည္းရွားေပါ့။ အစားအေသာက္ေတြလည္း မတူ  အက်င့္စရိုက္ေတြလည္း  မတူ။ ငါကဘဲ အေနၾကမ္းတာလား  နင္တို႔အညာသူ အညာသားေတြကဘဲ  အျမင္က်ဥ္းတာလား  အဲတုန္းကငါေတြးမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔  အိမ္နီးခ်င္းမိတ္ေဆြ  နင္နဲ႔ခင္မင္ခြင့္ရလာေတာ့  ငါ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသူတစ္ေယာက္နဲ႔  တကယ့္အညာသား  တစ္ေယာက္တစ္ေနရာမွာ  မထင္မွတ္ဘဲ  ခုလို  စိတ္တူကိုယ္တူ  အရင္းႏွီးဆံုး  သူငယ္ခ်င္းေတြ  ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ  ဆန္းေတာ့ ဆန္းၾကယ္ သား။


ငါတို႔ေတြရင္းႏွီးမွဳေတြ  ခိုင္မာလာေတာ့  ငါဘယ္သြားသြား  နင္ကအျမဲပါေနက်။ နင့္ရဲ႕အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း  ငါတို႔အိမ္မွာအခ်ိန္ျပည့္  နင္ရွိေနက်ေလ။ စေန/တနဂၤေႏြဆို  ငါတို႔အေမက   မုန္႔ဟင္းခါး … အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ …  အစားအစာေတြ  မရိုးေအာင္တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး  ခ်က္ေကြ်းခဲ့တာေတြ  သတိရမိတိုင္း  နင့္ကိုပိုလို႔ သတိရမိတယ္။ နင္လည္းဒီပံုရိပ္ေတြ  ေမ့ေပ်ာက္ဦးမွာ  မဟုတ္ပါဘူးလို႔ငါ  ယံုၾကည္ေနမယ္ေနာ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့  ငါတို႔ေတြဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတြမို႔  တကယ္လည္း အျပစ္ကင္းခဲ့တယ္။ အရမ္းလည္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္။

မွတ္မွတ္ရရတစ္ခု  သတိရမိတာက  ငါတို႔ေအာက္ျပည္က  တိုင္းရင္းသူ/သားေတြ နဲ႔  မိဘေတြ ဆက္ဆံမွဳ႕ဟာ  ပြင့္လင္းတယ္။ ငါ့အေဖကငါ့ကို  အရမ္းခ်စ္ျပီး  ငါဘယ္သြားသြား  အေဖ ငါ့နဲ႔အတူလိုက္ခဲ့တာကို  နင္တို႔ အရမ္းအံ့ၾသၾကျပီး  ငါ့ေမြးေန႔မွာ  အေဖငါ့လိုခ်င္တဲ့  ဖရီးဇက္စက္ဘီးေလး  ဝယ္ေပးတုန္းကေပါ့  ငါ ေဖ့ကိုအားရပါးရနမ္းျပီး ဂုတ္ပိုးစီးခဲ့တာ …  ငါတို႔သားအဖမွာေတာ့  အေပ်ာ္ၾကီး စီးဝင္ေနတယ္။ အေမကလည္း  ေဘးနားက ျပံဳးျပံဳးၾကီးနဲ႔  ပီတိေတြျဖစ္ေနခဲ့တာ။  အဲဒီတုန္းကေတာ့  နင္တို႔  အညာသူ/သားေတြက  ငါ့အေပၚအျမင္ေတြမွားျပီး  အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ေနၾကတာေလ။ တီးတိုးတီးတိုး  ေျပာသံေတြေရာေပါ့။ ငါကေတာ့  ငါလိုခ်င္တာငါရခဲ့ေတာ့  အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ေနတာ။ နင္တို႔ၾကည့္တဲ့  အၾကည့္ေတြကိုလည္း  ဂရုမစိုက္ခဲ့မိသလို  ေတြးျပီးမရွက္အားဘူး။ အမွတ္ရေနေသးတယ္  ဒီျမင္ကြင္းေလး….. 

 ဒီလိုနဲ႔  ညေနဆိုနင္က  စက္ဘီးနဲ႔လာေခၚ  ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး  စက္ဘီးလိုက္စီးခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္မွာ  မုန္႔ေတြစားၾက။ ငါမေမ့ေသးဘူး  သူငယ္ခ်င္းေရ။ ဒီလိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ဘဝနဲ႔  ေဝးကြာခဲ့တာ  ခုဆို(၁၀)ႏွစ္ျပည္ ခဲ့ျပီ။ နင္ေကာ  ဒါေတြသတိရမိေသးရဲ႕လား။  ငါတို႔ေတြ  ဘုရားအတူဖူးခဲ့ၾကတာ  ခရီးရွည္တစ္ခုမွာ  စက္ဘီး ကိုယ္စီစီးျပီး  သီခ်င္းေတြဆိုခဲ့ၾကတာ  နင့္အိမ္က  မာကလာသီးေတြသီးတိုင္း  နင္ငါ့အတြက္ယူလားေပးတာ ငါလိမ္းဘို႔  သနပ္ခါးစစ္စစ္ေလးကိုမွ  ေရြးဝယ္လာေပးတတ္တာ   ငါစိတ္ဆိုးျပီး   နင့္ကိုရန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ  ငါအျမဲသတိရမိတယ္။

ဒို႔ေတြ  လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တုန္းက  ခဏတာဘဲေဝးခဲ့ၾကမယ္လို႔  ထင္မိခဲ့တာ။ ခုေတာ့လည္း  …….. ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီဘဲ။ အဲဒီခြဲခါမဲ့  အခ်ိန္တုန္းက  နင့္ရင္ထဲက  ခံစားခ်က္ေတြကို  ကဗ်ာနဲ႔တစ္မ်ိဳး  သီခ်င္းနဲ႔ တစ္ဖံု  အမူအယာေတြျပခဲ့တုန္းက  ငါတကယ္  သတိမထားခဲ့ဘူး။ ငါကိုတစ္ျခား  ေကာင္ေလးေတြက  ဖုန္းဆက္လာတိုင္း   နင္တစ္ေယာက္ထဲ  အေမွာင္ထဲမွာ  ေပါက္ကြဲေနတယ္ဆိုတာ  ငါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာျပေပမဲ့  ငါဂရုမျပဴခဲ့ဘူး။ ညဘက္ဆို  ငါ့အိမ္ေရွရဲ႕အုတ္ခံုေလးမွာ  ဂီတာသံ ပံုမွန္ၾကားတိုင္း  နင့္ရင္ထဲငွက္ဆိုးထိုးသံဆိုျပီး နင္ေပါက္ကြဲျပတယ္။ တကယ္ေတာ့  ငါကိုယ္တိုင္က အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက  သူငယ္ခ်င္းေတြကိုဘဲ  တြယ္တာမက္ေမာခဲ့တာပါ။ အခ်စ္ဆိုတဲ့  ပူေလာင္တာကို  ငါ မခံစားတတ္သလို  ငါ့ႏွလံုးသားက  လက္ခံနားဆင္ခံစားေပးဘို႔  တံခါးမဖြင့္ေပးခဲ့ဘူး။ ငါကိုယ္တိုင္ဘဲ  တံခါးပိတ္ထားတာလား  ငါ့ႏွလံုးသားတံခါးက  ဖြင့္ခ်ိန္မတန္လို႔  မပြင့္လာေသးတာလား  ငါတကယ္မသိခဲ့ဘူး။ 

ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ႕တစ္ဖက္သက္  အခ်စ္ေတြက  နင့္ႏွလံုးသားကို  သြားခြင္ျပဳခ်ိန္မွာေတာ့  ငါ့ဘက္မွာ  အဆင္သင့္ မျဖစ္ခဲ့ဘဲ ငါ့စိတ္ထဲအျမင္ထဲမွာ  နင္ဟာတကယ့္  လူရိုင္းတစ္ေယာက္  ျဖစ္ခဲ့တယ္။  သူငယ္ခ်င္း အဆင့္ကို  ေက်ာ္လြန္ဘို႔  နင္အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့လို႔  ငါ့ႏွလံုးသားကို  တစ္ၾကိမ္ေတာ့  ရွထိ သြားတယ္။ အဲဒီ  ရွထိ  သြားခဲ့တာကလည္း  အခ်စ္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။  ငါ့ရဲ႕ေဒါသဘဲ။ နင္ဘဲကံဆိုးတာလား  ငါဘဲမိန္းမရိုင္းၾကီး လား  မသိခဲ့။ နင့္ကိုငါ  ခင္မင္ခ်င္စိတ္ေတြကုန္ျပီး  အေတာ္ေလးမုန္းတီးသြားတယ္။ အမွတ္မထင္လို႔  လမ္းမွာဆံုျဖစ္ရင္ေတာင္  နင္နဲ႔မတိုးေအာင္ငါ  ေရွာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီခ်ိန္ကစ  နင္နဲ႔က  သူငယ္ခ်င္းဘဝကေန စတင္ေဝးသြားခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့  နင့္ဘက္ကမမွားသလို  ငါ့ဘက္လည္းမမွားခဲ့ဘူး။ မွားခဲ့တာက  နင့္ႏွလံုးသားပါ။ ငါလိုမခ်စ္တတ္သူကိုမွ  နင္ကေရြးခ်စ္ခဲ့ေတာ့လည္း  တစ္ဖက္သတ္ဘဝနဲ႔  နင္ရင္ကြဲနာ က်ခဲ့တာဘဲေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့  ငါ့အခ်စ္ေတြလည္းမရ … သူငယ္ခ်င္းဘဝကိုလည္း  နင္ဆံုးရွံဳးခဲ့ရ တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔နင္နဲ႔ငါ  ေဝးသြားၾကတာ  ရင္ဘတ္မွာ  ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ နင့္ရင္ဘတ္ထဲက  ဒဏ္ရာက  ခံစားခ်က္။ ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက  ဒဏ္ရာက  နာက်ည္းခ်က္။

အခ်ိန္ေတြတိုက္စားရင္း  ဘဝသံသရာစက္ဝန္းၾကီးထဲ   က်င္လည္လွဳပ္ရွားရင္း  အငိုနဲ႔အျပံဳးၾကား  ဘဝ  မွာေနတတ္ေအာင္  ငါသင္ယူခဲ့တယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္  လိုက္ရင္းနဲ႔ေမွ်ာ …  ေမွ်ာရင္းနဲ႔လိုက္ ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ  ကမ္းစပ္ျဖစ္လိုက္  တစ္ခါတစ္ရံမွာ  ေရလွိဳင္းျဖစ္လိုက္နဲ႔  အေမာေတြၾကား  လံုးပန္းခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ  ဖူးစာေရးနတ္ကဘဲ  မွားေရြး တာလား  ျမွားနတ္ေမာင္ ကဘဲ  ျမွားမွားပစ္တာလားမသိ။ ငါ့ႏွလံုးသားကို  တစ္စံုတစ္ခု  စိုက္ဝင္သြားခဲ့တယ္။  အစပိုင္းမွာ စိုက္ဝင္သြားတဲ့  ျမွားဒဏ္ရာကို  ငါမခံစားတတ္ေသးေပမဲ့  အခ်ိန္ေတြက  ကုစားေပးလိုက္တာလား မသိ။ ငါ့ရင္ထဲစိုက္ဝင္သြားတဲ့  ျမွားအတြက္  ငါခံစားတတ္လာတယ္။ (လြမ္းေနလား… ငိုေနလား… စိုးရိမ္လား… ပူေလာင္လား….  ေအးျမလား )… ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔  ျမွားနတ္ေမာင္  ပစ္လိုက္တဲ့ျမွားအတြက္  အနာေတြဒဏ္ရာ  မျဖစ္ရေအာင္  စိတ္ကိုဒံုးဒံုးခ်  ငါအိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔  အိမ္ေထာင္သည္ဆိုတဲ့ သံသရာစက္ဝန္းထဲ  ထပ္မွန္လည္ပတ္ ခဲ့ရျပန္တယ္။ နင္လည္းအရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အသဲကြဲတာေတြ  ကုစားရင္းနဲ႔  သမားေတာ္ တစ္ေယာက္  ျဖစ္သြားျပီလို႔  ငါၾကားခဲ့တယ္။ခုေတာ့ ငါတို႔ေတြကိုယ္စီ  တစ္ေနရာစီမွာ  ဘဝအတြက္  အေျခခ်ေနရျပီ။ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ ေျမဖို႔ေပါင္းသင္ထားတဲ့   အနာဂါတ္ ပန္းဥယ်ာဥ္ေလးေတြမွာ  ပန္းေလးေတြ  အပင္သန္စြာ  ေပါက္ႏိုင္ဘို႔အေရးေပါ့။ တစ္ခုေတာ့သတိေပးခ်င္တယ္  သူငယ္ခ်င္းေရ  မ်ိဳးဥမွန္မွ ပင္သန္မွာေနာ္။ နင္လည္း  မ်ိဳးဥမွန္ဘို႔  လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ဘို႔လိုမယ္။

ငါတို႔ေတြရဲ႕  အတိတ္က ခင္မင္ခဲ့တာေတြ  ငါေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္  ေနလာခဲ့တာ  ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာခဲ့ျပီး  ခုမွနင့္အေၾကာင္းေတြ  ျပန္ျပန္ေတြးျပီး  သတိရမိတယ္။ ခုခ်ိန္ေရာက္မွ  ျပန္ေတြးျဖစ္တယ္ဆိုတာကလည္း  ငါတို႔ေတြရဲ႕  သူငယ္ခ်င္း  သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ဘဲေပါ့။ ငါ့အေပၚ  နင္အႏြံတာခံခဲ့တာေတြကို  သတိရမိတိုင္း  စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲမိတာမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့  ဒါေတြက  ျပီးဆံုးခဲ့ျပီေလ။ နင့္အေၾကာင္း  ျပန္ေတြးျဖစ္ေအာင္ ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚ  သတင္းတစ္ခုက  ငါ့ကိုတြန္းပို႔ ခဲ့တာေလ။ 

အဆက္သြယ္ေတြ  ျပတ္ေနခ်ိန္မွာ  နင္ဘာေတြျဖစ္  ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာ  ငါတစ္ခ်က္မွမေတြးမိေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ  ငါနင့္အေၾကာင့္  ငါေတြးမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၾကားလိုက္ရတဲ့  သတင္းက နင္အရက္သမား  လံုးလံုးျဖစ္သြားျပီတဲ့။ ေနာက္ျပီး  အိမ္ေထာင္က်  ကံ   မေကာင္းဘူးတဲ့။ နင့္အမ်ိဳးသမီးက  ျမန္မာဗုဒၵဘာသာဝင္ဆိုေပမဲ့  ဘာသာတရားနဲ႔  ယဥ္ေက်းမွဳ႕ကို  မသိဘူးတဲ့။ ဒီလိုေတြၾကားရေတာ့  နင့္အတြက္  ငါစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္  သူငယ္ခ်င္း။ နင့္အတြက္  ငါစိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ  အမွန္ပါ။ ငါဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေပမဲ့  သူငယ္ခ်င္းေရ  ငါ  စကားေလးေတြနဲ႔ေတာ့  နင့္ကိုအားေပးႏွစ္သိမ့္ခ်င္တယ္။ 


(၁) လူျဖစ္ရဦးမဲ့  နင့္သားေလးရဲ႕  အနာဂါတ္ကို  နင္အျမဲထည့္ေတြး  စဥ္းစားေပးပါ။ အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕  သားသမီးဆိုတာ  ငယ္စဥ္အခ်ိန္မွာ  ခံစားခ်က္မဲ့ေပမဲ့  ၾကီးျပင္းလာခ်ိန္ မွာေတာ့  ပတ္ဝန္းက်င္မွအစ  ေဆြမ်ိဳးေတြအဆံုး  ဒီလူေတြၾကားမွာ  သူတို႔ေလးေတြ အျမဲအားငယ္ေနရမွာ။ အဲတာေလးကိုေတာ့  ဖခင္ပီပီ  နင္နားလည္ေပးပါ။


(၂)  ျပီးေတာ့  နင္ကိုယ္တိုင္လည္း  လူလုပ္ရဦးမဲ့  သက္တမ္းအမ်ားၾကီး  က်န္ပါေသးတယ္။ ၂၉ ..၃၀.. ဆိုတာ  ေခတ္ကာလ  လူငယ္ေတြစကားအရ  အရြယ္လြန္ဆိုေပမဲ့  ဘဝနဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့  ႏုနယ္ေသးပါတယ္။ နင့္ကို  ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔  အရက္သမား  မျဖစ္ေစခ်င္တာကလည္း  ငါ့ေစတနာေပါ့။ 


(၃)   အိမ္ေထာင္ေရး  ကံ  ဆိုတာကလည္း  အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့  သူငယ္ခ်င္း။ ကံ  ကိုအေၾကာင္းျပျပီး  နင့္ဘဝကို  အက်ိဳးမရွိတဲ့  ေရစုန္ထဲ  မေမွ်ာပစ္ပါနဲ႔။ လူ႔ဘဝဆိုတာ  ရခဲပါတယ္။ ရစဥ္ကာလမွာ  ရွိတာေလး နဲ႔  ေက်နပ္ေရာင့္ရဲေအာင္  ေနတတ္ျပီး  တတ္တာေလးနဲ႔  အက်ိဳးရွိရွိ  အသံုးခ်တတ္ တတ္တယ္ ဆို  နင္ဘဝမွာ  သာယာေပ်ာ္ရႊင္လာမွာပါ။


(၄)  ျပည္တြင္းထဲမွာေနျပီး  ျမန္မာျပည္ပြား  ဗုဒၶဘာသာဝင္  အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္မို႔  ဘာသာေရးကို  ရိုေသကိုင္းရွိဳင္းတတ္ေအာင္  နင္ကအစျပဳ  သြန္သင္ဆံုးမ  ေသခ်ာေျပာျပပါ။ သူ႔ရဲ႕  မသိအမိုက္ေတြကို  နင့္ရဲ႕  အသိေတြနဲ႔ထိန္းကြပ္ေပးေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ရယ္  ျဖစ္လာျပီဆို  လူမ်ိဳး  ဘာသာ  ဆိုတာရွိရတယ္ဆိုတာ  သူ႔ကိုေျပာျပေပါ့။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုတဲ့  အိမ္ဦးနတ္ ကလည္း  ေက်းဇူးတစ္ဦး ပါဘဲ။ ေယာကၡထီး/မ  ဆိုတာကလည္း  မိဘပါဘဲဆိုတာ  သူ အျပစ္မၾကီးေအာင္   နင္သြန္သင္ေျပာျပေပါ့။

ျပီးေတာ့  ဒို႔မိဘေတြရဲ႕  စီးပြားေရး  လူမွဳေရး  …အေရး…. ေတြၾကားထဲမွာ  သားသမီးေတြရဲ႕  စိတ္ဓါတ္နဲ႔  အနာဂါတ္ကို  မထိခိုက္ေစပါနဲ႔။
 
မိဘဆိုတာ  သားသမီးေတြရဲ႕  အနာဂါတ္သြားမဲ့လမ္းမွာ  ေခါင္းေဆာင္ (မီးအိမ္)လို႔  ငါထင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္  ငါတို႔ေတြက  မိဘေနရာ  တစ္ေနရာကိုရျပီဆိုရင္  အရင္တုန္းကထက္  အစစအရာရာ  ဆင္ျခင္ေတြးေတာ  ရေတာ့မယ္  သူငယ္ခ်င္း။ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းကလို  ထင္တိုင္းက်ဲလို႔  မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျပီးေတာ့  ငါတို႔ ၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့  ဘဝလိုမ်ိဳး  မျပည့္စံုနဲ႔ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့  သားသမီးေတြကို  မျဖစ္ေစခ်င္တာ  မိဘတိုင္းရဲ႕  ေစတနာလို႔  ငါထင္တယ္။ အဓိက ေငြေၾကးမျပည့္စံုခဲ့ရင္ေတာင္  ရွိတဲ့ဘဝေလးမွာ  သားသမီးေတြကို  စိတ္ရဲ႕ျပည့္စံုမွဳေလးေတာ့  ေပးဘို႔နင္ေရာ ငါေရာ မေမ့ေၾကးေပါ့။

ခုခ်ိန္မွာနင္လည္း  အိမ္ေထာင္ဦးစီး  တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီ။ ငါလည္းအိမ္ရွင္မေနရာမွာ  မေလွ်ာက္ထားဘဲ  အလိုလိုအလုပ္ရျပီး  ေနရာက်ေနျပီ။ နင္လည္းနင့္တာဝန္ေက်ပါေစ . ငါလည္ ငါ့တာဝန္ေက်ေအာင္  ၾကိဳးစားမယ္။ ခဏေလးဆိုျပီး  ခြဲလာၾကတာ ခုဆိုတစ္အိုးတစ္အိမ္  ထူေထာင္ၾကျပီး ဘဝေတြကို  ရုန္းကန္ေနရျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေရ  နင့္မိသားစုအေပၚ  နင္အိမ္ေထာင္ဦးစီး  တာဝန္ေက်ပါေစ။ နင့္ဇနီးအေပၚ  သစၥာရွိပါ။ နင့္သားသမီးေတြအေပၚ  ဖခင္ပီသသူျဖစ္ေအာင္  ၾကိဳးစားပါ။ အခက္အခဲေတြ  ျပသနာေတြ ရင္ဆိုင္ၾကံဳရတိုင္း  စိတ္ထင္တာေတြကို  ဦးစားမေပးဘဲ  ေခါင္းေအးေအးထား  စဥ္းစားပါ။ ငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုး   လက္ေဆာင္စကားက  ငါတုိ႔  ကံမကုန္တဲ့တစ္ေန႔  ေပ်ာ္ရႊင္ေသာမိသားစုဘဝ  ကိုယ္စီနဲ႔   ျပန္ဆံုၾကမယ္။

စာဖတ္သူမ်ားကို ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
စာဖတ္သူမ်ားကို  အစဥ္ေလးစားလွ်က္
အလြမ္းျမိဳ႕ေလး


8 comments:

စံပယ္ခ်ိဳ said...

အလြမ္းျမဳိ႕ေလးေရ
လူတုိင္းဖတ္သင္႔တဲ႔ အသိပညာေပးေလးပါပဲေသခ်ာဖတ္ခဲ႔တယ္

ခ်စ္စံအိမ္ said...

မမလြမ္းေရ ပုိစ့္ေလးဖတ္ၿပီလြမ္းမိတယ္
တခုခုကုိ ေမးနဲ့ေနာ္ေၿပာ၀ူးးးးးးးးးး

ဧဒင္အခ်စ္ပံုၿပင္ said...

အလြမ္းေတြသယ္သြားခဲ့ၿပီေနာ္...

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

အားလံုးေသာ ေမာင္ႏွမေတြကို လာလည္တဲ့အတြက္ အလြမ္းျမိဳ႕မွ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ....



ခင္မင္စြာျဖင့္
အလြမ္းျမိဳ႕ေလး

ၿဖိဳးဇာနည္ said...

ဘဝမွာတစ္ခါတစ္ေလ ပခံုးခ်င္းတိုက္သြားမိရင္ေတာင္
တိုက္သြားတ႔ဲသူကတခ်ိန္ကကိုယ္႕သူငယ္ခ်င္းမွန္း
သတိမထားလိုက္မိေတာ႔တ႔ဲအထိ ေၿပာင္းလဲမူေတြ
က ဖံုးကြယ္ဝွက္ထားတတ္ၾကပါတယ္ ႕႕႕႕ေသခ်ာ
သတိထားၾကည္႔ပါ အစ္မေရ႕႕႕႕႕႕အစ္မ ပတ္ဝန္းက်င္
မွာသူရွိရင္ရွိေနမွာပါ ဒါမွမဟုတ္သူဒီစာေလးကိုဖတ္မိ
သြားရင္ အစ္မကိုဆက္သြယ္လာနိုင္ပါရ႔ဲ ႕႕႕႕႕႕႕

ၾကယ္ျပာ said...

ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကုိ လြမ္းရပါ႔မလဲ ေတြးေနမိတယ္ ... သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ေစတနာစိတ္ေလးကုိ ျမင္လိုက္ရတယ္။

မဒမ္ကိုး said...

အတိတ္ကအရာေတြကတခါတေလ မတူးဆြဘဲနဲ႕လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ျပန္တယ္ မမေရ


ခ်စ္တဲ႕

ဒိုးကန္

ရာဇာေထြး said...

အမ လြမ္း ေရ ပုိ႔စ္ေလးကုိ ေသခ်ာဖတ္သြားပါတယ္
ခင္ဗ်ာ...ကုိယ္နဲ႕ ပတ္သက္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတ
ေယာက္အေပၚ မကုန္ဆုံးေသးတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသံေယာ
ဇဥ္လက္က်န္ေလးနဲ႕ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေစခ်င္ တဲ႕
အမလြမ္း ရဲ႕ေစတနာ ေမတၱာစကားေတြကုိ အညာ
ကသူငယ္ခ်င္းအသိအမွတ္ျပဳႏုိင္ပါေစခင္ဗ်ာ...

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔
ရာဇာေထြး