အတိတ္ေကာက္ေၾကာင္းက ဘဝအက္ေၾကာင္း(အပိုင္း-၁)

ေဒၚတူး အျမဲေျပာျဖစ္တဲ့   စကားေလး  ညိဳ႕  နားကမထြက္။ အျမဲပင္အမွတ္ရ  ၾကားေယာင္  ပီတိ  ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုလတ္က  ညီမေလးျဖစ္တဲ့  ညိဳ႕ကိုအရမ္းခ်စ္တာတဲ့။ကိုလတ္ခ်စ္သလို ညိဳကလည္း  အစ္ကိုထိမခံပါဘဲတဲ့။

အပိုင္း-၁

ဟိုအေဝးၾကီးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့  ခေလးဘဝ  ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။ ေန႔ခင္းဘက္  အရိပ္ေကာင္း သစ္ပင္ေအာက္ ေမာင္ႏွမ  အိုးပုတ္တမ္းကစား  တူးတူပုန္းတမ္းကစားခဲ့ၾကတာ။ ညီမေလးျဖစ္တဲ့   ညိဳ  ကလည္း   သူ႔အစ္ကိုျဖစ္တဲ့  ကိုလတ္ကိုအလြန္ခ်စ္သလို  ကိုလတ္ကလည္း  ညီမေလး  ညိဳ႕  ကိုအလြန္ခ်စ္တယ္။ ခေလးသဘာဝပီပီ  ကိုလတ္ကိုထိရင္  ညိဳအျမဲ  ကိုလတ္ဘက္ကေန  ရန္ျဖစ္ကူတတ္ျပီး  ညိဳ႕ကိုထိရင္လည္း  ကိုလတ္က  အျမဲေရွက  မားမားမတ္မတ္  ရပ္တည္ေပးခဲ့တယ္။

အစ္ကိုလတ္က  အလြန္ေအးေဆး  စကားနည္းသူျဖစ္ေပမဲ့  ညိဳ ကေတာ့ အလြန္စကားတတ္လြန္း စကားကို  ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလို  တတြတ္တြတ္ေျပာတတ္တဲ့ မိန္းခေလးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အသဲေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။အေဖက အစိုးရဝန္ထမ္း  အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္ေပမဲ့ အရက္ရဲ႕ေက်းကြ်န္ တစ္ဦးလည္းျဖစ္တယ္။ အေမကေတာ့ သာမာန္ရိုးရိုး ကိုယ္ပိုင္စီးပြား  လုပ္သူပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ မိဘေတြအိမ္မွာမရွိလို႔  ညိဳတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူ မရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ေမာင္ႏွမ ( ၂)  ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္  ၾကင္နာျခင္းေတြနဲ႔  ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ၾကတာ။

ဒီလိုနဲ႔  မူလတန္းကေန  အလယ္တန္း  ခေလးဘဝအရြယ္ကို   ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ညိဳကငယ္ငယ္ေလး  ကတည္းက  စာေတာ္ခဲ့သူျဖစ္သလို  ေက်ာင္းရဲ႕ကဗ်ာရြတ္ျပိဳင္ပြဲ  ေတးသရုပ္ေဖာ္ေတြမွာ  အျမဲ  ပထမဆု ရခဲ့သူေလး။ ကိုလတ္ကေတာ့  အေနေအး  စကားနည္းသူမို႔  အတန္းပညာကို  ပံုမွန္သာတက္လာခဲ့ ရတယ္။

တစ္ေန႔ .... ကံၾကမၼာဆိုးက  မုန္တိုင္းတစ္ခုလား  ညိဳတို႔မိသားစုထဲကို  ဝင္ေရာက္လာတယ္။ ညိဳ က်ဴရွင္ရွိရာ  အသိတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး  ဆရာဆီခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ ညိဳ  နဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့။ ညိဳ  ေခါင္းေလးငံု႔ျပီး  ကိုလွထြန္းေခၚရာ  အခန္းအျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့  ညိဳ  နင္အိမ္ျပန္ေတာ့။ နင့္ အေမ ျမိဳ႕ကအျပန္  ကားေမွာက္လို႔တဲ့။ ညိဳ  ရုတ္တရက္ဘာေျပာရမွန္းမသိ  မ်က္ဝန္းအိမ္မွ  မ်က္ရည္မ်ား ယိုစီးက်လာတယ္။ ဆရာဆီျပန္သြားျပီး  အိမ္ျပန္ခြင့္ေတာင္းေတာ့  စိတ္ကိုမထိန္ႏိုင္တာမို႔  မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး  အမူယူပ်က္သလို  မ်က္ဝန္းေတြကလည္း  နီရဲျပီး  မ်က္ရည္စို႔ေနတုန္းမို႔  ဆရာက  သမီးညိဳ  ဘာျဖစ္တာတုန္း။ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲေမးေတာ့  ဆရာကို  အေမျမိဳ႕ကအျပန္  ကားေမွာက္လို႔  ခုေဆးရံုကိုအေရးေပၚ  ပို႔ရမွာမို႔  ကိုလွထြန္း  သမီးကိုလာေခၚတာပါ  ဆရာ။ 

ထိုအခ်ိန္မွ ဆရာနားလည္  သေဘာေပါက္ျပီး  စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဆရာ ဘာကူညီေပးရမလဲ လို႔ေမးခဲ့တယ္။ က်ဴရွင္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း  စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆရာကလည္း  ခုလိုျဖစ္လာတာမို႔  ဒီညေနေတာ့  ဆရာ့ကိုနားလည္ေပးၾကပါ  ဆရာ ဒီညက်ဴရွင္  မသင္ေတာ့ဘူး။ ဒီည  က်ဴရွင္နားမယ္လို႔  ေျပာလိုက္ေတာ့  သူငယ္ခ်င္းေတြပါ  ညိဳ႕ေနာက္  အျပန္မွေဆးရံုလိုက္ပို႔  အားေပးသူက အားေပးေပါ့။

ေဆးရံုေရာက္ေတာ့  အေမ့နားမွာ  အေဖလည္းမရွိ  အစ္ကိုလတ္လည္းမရွိ။ ညိဳ ေမေမ့ကိုၾကည့္ျပီး  ငိုေနမိတယ္။ အေမကေတာ့  သမီးရယ္  အေမဘာမွမျဖစ္ပါဘူး  မငိုပါနဲ႔။ အေမ  ေသသြားတာမွမဟုတ္တာ။ ဘာလို႔  ငိုေနတာလဲတဲ့။ တကယ္စိတ္ဓါတ္  မာေၾကာတဲ့  အေမ့ကိုၾကည့္ျပီး  ညိဳဘာမွျပန္မေျပာတတ္။ ေျခတစ္ဖက္  လက္တစ္ဖက္  က်ိဳးသြားတာေတာင္  အေမကေဆးရံုကုတင္ေပၚမွာ  သူဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုျပီး  သမီးကိုေျပာလာေတာ့  ၾကီးမားတဲ့  မိခင္ေတြရဲ႕ေမတၱာကို  ညိဳ နားလည္သင့္သေလာက္  နားလည္ခဲ့ ရတယ္။ အေမကညိဳ႕ကို  သမီး အစ္ကိုလတ္  ဆိုင္ေစာင့္  က်န္ခဲ့တယ္။ သမီးအေဖကေတာ့  အရက္ဆိုင္  ေရာက္ေနေလာက္ျပီ။ သမီးအိမ္ျပန္ေတာ့ေနာ္။ မိုးလည္းခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ အစ္ကိုလတ္ကို  ဆိုင္ကူသိမ္းျပီး  သမီးအေဖကို  ျမိဳ႕ပတ္ျပီး  အရက္ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ရွာေနာ္။ အေမ့ကိုေတာ့  စိတ္မပူနဲ႔သိလား။ ေဆးရံုက  ဆရာဝန္ေတြ  သူနာျပဳေတြလည္း  ရွိေနေတာ့  စိတ္ပူစရာမရွိေတာ့ဘူး။

ကဲ.... သမီးျပန္ေတာ့။ အစ္ကိုလတ္   တစ္ေယာက္တည္း  ဆိုင္သိမ္းခ်က္ျပဳတ္  သူႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။အေမ့  စကားဆံုးေတာ့  ညိဳ  အေမ့ကို  ေသခ်ာၾကည့္ျပီး  ေၾကကြဲစြာနဲ႔  ေဆးရံုမွ   ထြက္ခြာလာ ခဲ့တယ္။ ေဆးရံုကအျပန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္  ရွိသမွ်  သိသမွ်  အရက္ဆိုင္ထဲ  က်ဴရွင္လြတ္အိတ္ေလး လြယ္ျပီးအေဖ့ကို  လိုက္ရွာေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က   ညိဳက ( ၈ ) တန္းေက်ာင္းသူၾကီး  ျဖစ္ေနျပီ။ က်ဴရွင္လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔  အရက္ဆိုင္ေတြထဲဝင္ျပီး  အေဖ့ကိုရွာပံုေတာ္  ဖြင့္ခဲ့ရတယ္။ ရံုးဆင္းခ်ိန္  အိမ္ကိုတန္းမျပန္တတ္တဲ့  အေဖ့ရဲ႕အက်င့္ဆိုးကို  အေမလည္းေျပာျပ  ျပင္ခိုင္းမရခဲ့ဘူး။ ညေနတိုင္း မိသားစုထမင္းဝိုင္း  ျပင္ဆင္ခ်ိန္တိုင္း  ညိဳ  တစ္ေယာက္အေဖ့ကို  တစ္ဆိုင္ဝင္  တစ္ဆိုင္ထြက္  အေျပးလိုက္ရွာ  အိမ္ျပန္ေခၚရတာ  ညိဳ   (၄) တန္းေက်ာင္းသူ  ဘဝကစခဲ့ရတာေပါ့။ ညိဳ႕အတြက္  အပန္းမၾကီးသလို  တာဝန္တစ္ခုလို  အျမဲျပဳေနေတာ့  အရက္ဆိုင္ထဲ  ဝင္ထြက္ေနရတာ  ညိဳ  အတြက္ေတာ့ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္  ေနျပီးသားေပါ့။

အေဖ့ကိုဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ   အေပါင္းသင္းေတြနဲ႔   ေသာက္စား  စကားဝိုင္းဖြဲ႕ေနတာျမင္ေတာ့  ညိဳေလ  ေဆးရံုက  အေမ့မ်က္ႏွာေလး  ေျပးျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဆိုင္ထဲဝင္ျပီး  အေဖတို႔စကားဝိုင္းေရွ  မတ္တပ္ရပ္ျပီး  အေဖ့ကို   စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အေဖက  အလိုက္သိတဲ့  ခေလးလို   ခ်က္ခ်င္း လြယ္အိတ္လြယ္ျပီး  သူငယ္ခ်င္းေတြကို  ႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။ အေဖ့ညိဳ႕အနားေရာက္ေတာ့  ညိဳ  အေဖ့ကိုဖက္ျပီး  ငိုပစ္လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္မို႔  အေဖနားမလည္ျဖစ္သြားသလို  သမီးကိုေတာ္ေတာ္  စိတ္ပူစိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္ျပီး  သမီးဘာျဖစ္တာလဲ  အေဖ့ကိုေျပာ  အတင္းေမးခဲ့တယ္။ ငိုေၾကာရွည္တဲ့  ညိဳကလည္း  ရွိဳက္သံမျပီးဆံုးတဲ့အထိ  အေဖ့အေမးကို  မေျဖႏိုင္ခဲ့။ မိဘေတြ  သားသမီးအေပၚ  ထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက  ၾကီးမားတယ္ဆိုတာ  ညိဳ  အေဖ့အမူအယာေတြေၾကာင့္   သိခဲ့ရျပန္တယ္။

ခဏၾကာေတာ့  ညိဳငိုသံေတြနဲ႔  ပလံုးပေထြး   အေမကားေမွာက္လို႔   ေဆးရံုေရာက္ေနတယ္လို႔  အေဖ့ကိုေျပာျပလိုက္ေတာ့  အေဖ  ညိဳ႕လက္ကိုအတင္းဆြဲ   အစ္ကိုလတ္ရွိတဲ့  ဆိုင္ကိုအေျပးျပန္လာ ၾကတယ္။ အေဖက  ညိဳနဲ႔အစ္ကိုလတ္ကို  မွာခ်င္တာမွာခဲ့ျပီး  အေမရွိတဲ့  ေဆးရံုကိုလိုက္သြားခဲ့တယ္။

^^^^^^^^^^^

ဒီလိုနဲ႔ရက္ေတြ    အေတာ္ၾကာလာေတာ့  အေမေဆးရံုက  ဆင္းခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစ  အစ္ကိုလတ္  ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတယ္။ ေျခတစ္ဖက္ လက္တစ္ဖက္က်ိဳးေနတဲ့  အေမ့ကိုျပဳစု  ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔  ဆိုင္ကိစၥေတြ  ဦးေဆာင္ဖို႔အတြက္  အစ္ကိုလတ္  အနစ္နာခံေက်ာင္းထြက္  ေပးခဲ့ရတယ္။ အေမကေတာ့  ေက်ာက္ပတ္တီးစီးျပီး  (ဂ်ိဳင္းေတာင့္) ၁စံု  အရံသင့္ေဘးနားထား  ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစ  ညိဳ  အကိုလတ္ကို  ပိုလို႔ခ်စ္လာသလို  မိသားစုအတြက္  အနစ္နာခံခဲ့တာမို႔  ပိုလို႔ေလးစားခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲ  ရာသီေတြေျပာင္း  အခ်ိန္ေတြကုန္လာခဲ့တာ  ညိဳအထက္တန္းေက်ာင္းသူ  ဘဝကိုလြန္ေျမွာက္ျပီး  ကိုယ့္ဘဝကို   ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့  အရြယ္ထိေရာက္လာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့  အေမ့ေျခေတာက္လည္း  ဂ်ိဳင္းေထာက္လႊတ္  ပကတိအတိုင္း   ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အစ္ကိုလတ္လည္း  ေက်ာင္းပညာကို  အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္  ရပ္ထားတဲ့ အတန္းကေန  ျပန္လည္ သင္ၾကားခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ေတြတိုက္စား  ရာသီေတြေျပာင္းလဲ  ညိဳတုိ႔ေတြလည္း  ဘဝေတြတစ္ဆင့္ခ်ိဳး  အနာဂါတ္အတြက္  ၾကိဳးစားေျပာင္းလဲေနၾကေပမဲ့  မေျပာင္းလဲေသးေသာ  လူတစ္ဦးက  အေဖ။ ေသာက္ျမဲ  ေသာက္ေနဆဲပင္။ ညိဳလည္း  အရြယ္ေတြေရာက္လာျပီမို႔  နယ္ခ်ဲ႕ျပီး  အသိပညာ  အတတ္ပညာရွာဖို႔  ေတာရြာေလးကေန လူစည္ကားတဲ့  ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေလးကို  ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေလးနဲ႔ဘဲ  ဘဝေတြျဖတ္သန္းလာလိုက္တာ  ညိဳနဲ႔အစ္ကိုလတ္ရဲ႕  ေႏြးေထြးမွဳ႕ခ်စ္ျခင္းေတြက  အရင္တုန္းကလို  မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္စိမ္းဆန္ လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့  ဒါေတြသတိမထားမိခဲ့ဘူး  ကိုယ္စီဘဝေတြအတြက္  အနာဂါတ္လွပဖို႔  အတြက္  ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾကရတာမို႔။

ဒါေပမဲ့  ညိဳကေတာ  မေျပာင္းလဲဘဲ  အစ္ကိုအေပၚမွာ  ခ်စ္ျခင္းေတြ  မပ်က္ပ်ယ္ခဲ့ သလို ေလးစားမွဳ႕လည္း  ေလွ်ာ့မသြားခဲ့ဘူး။ ညိဳ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့  အစ္ကိုလတ္တစ္ေယာက္  ညိဳ႕ကို  အရင္ကလို  မခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႔  ခံစားခဲ့ရတယ္။ အင္းေလ  အရြယ္ေတြကလည္း  ခေလးမွမဟုတ္ေတာ့တာ။ လူပ်ိဳ  အပ်ိဳေလးေတြ ျဖစ္လာျပီမို႔  အစ္ကိုလတ္  ညိဳ႕ကိုခ်စ္တာေတြ  ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ  ထုတ္မျပခဲ့တာဘဲ  ျဖစ္မယ္လို႔  ညိဳယူဆထားလိုက္တယ္။ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္  ေျပးၾကည့္ရင္  ဒီေမာင္ႏွမ  ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ  အငယ္လည္းျဖစ္  မိန္းခေလးလည္းျဖစ္ေတာ့  အစ္ကို အခ်စ္ခံခ်င္  အလိုလိုက္  ဂရုစုိက္ေစခ်င္တာကေတာ့  ညိဳ႕  ဆႏၵေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲ  ဘဝေတြျဖတ္သန္းရင္း  အသက္ေတြ (၂၀) ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ အစ္ကိုလတ္ကေတာ့  ပညာေရးထက္  စီးပြားေရးကို  ပိုဦးစားေပးသူမို႔  အဲဒီတုန္းကလည္း  ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့  အခ်ိန္  ေခတ္စားလာတာမို႔   အေမ့မွာရွိတာေလးနဲ႔  အစ္ကိုလတ္ကို  ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့   သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ  အလုပ္လုပ္ဖို႔  အေမၾကိဳးစားေပးခဲ့တယ္။ အစ္ကိုလတ္လည္း  ႏိုင္ငံျခားေရာက္ျပီး  အလုပ္အကိုင္ေတြလည္း  အဆင္ေျပတာသိရေတာ့  ညိဳတို႔မိသားစု  အားလံုး  ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔  ညိဳလည္း  အစ္ကိုလတ္ရွိတဲ့  ႏိုင္ငံကို  အလုပ္လုပ္ဖို႔  ေျခဆန္႔ခဲ့ျပန္တယ္။

တိုင္းတစ္ပါးမွာ  ညိဳတစ္ေယာက္  ေရေမွ်ာလိုက္  ကမ္းတင္လိုက္ အဆင္ေျပတလွည့္  အခက္ခဲတလွည့္နဲ႔ ေနလာလိုက္တာ  အခ်ိန္ေတြၾကာလို႔  ၾကာေညာင္းမွန္းေတာင္  မသိလိုက္ဘူး။ အသက္အရြယ္ကလည္း ခေလးမဟုတ္ေတာ့  မိန္းမသားေတြဆိုတဲ့  အေတြးေလးနဲ႔  ညိဳ   အိမ္ဦးနတ္နဲ႔  ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ညိဳ  အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ဆံုးျဖတ္ျပီးခ်ိန္  ညိဳ႕  မိဘေတြဆီ  ပထမဆံုး  အသိေပး  အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။ ညိဳ႕  မိဘေတြက  ညိဳ႕ကိုယံုၾကည္စြာျဖင့္  သမီးညိဳ  ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္း  သမီးဘဲ  ေလွ်ာက္ရမွာမို႔   အေဖနဲ႔အေမ  ဘာမွမေျပာလိုပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရး  သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ တည္ေထာင္ၾကပါလို႔ဘဲ  မွာခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲ  ညိဳတို႔ မဂၤလာရက္ေလး  နီးလာေလေလ  ညိဳ  ပိုပင္ပန္းခဲ့ရတယ္။ မိဘေတြလည္း  အနားမရွိ  အစ္ကိုလတ္ကလည္း  ညိဳ႕  မဂၤလာပြဲကို  ေမးေဖာ္ေတာင္မရ  ညိဳ အေတာ္ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့  ဒီလမ္းကို  ညိဳေရြးခ်ယ္ခဲ့တာမို႔  ညိဳ  ကို႔လက္ကိုဆြဲ  သတၱိရွိရွိ  ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔  အားလံုးျပီးဆံုးျပီး  မဂၤလာရက္မတိုက္ခင္  ညိဳ  အစ္ကိုလတ္နဲ႔  ကို႔ကိုေပးေတြ႔ခဲ့တယ္။ ညိဳ  စိတ္ကသိေနတယ္။ အစ္ကိုလတ္  ညိဳ႕အေပၚ  တစ္ခုခုစိတ္ခုေနတယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့  အစ္ကိုလတ္က  အေနေအး စကားနည္းေတာ့  ေမးလည္းဘာမွမျဖစ္ပါဘူး  ဆိုတာထက္ပိုျပီး  ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး။ ဒါေတြသိေနလို႔  ညိဳ႕  မဂၤလာပြဲေလးမွာ  မိဘေတြ  အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္  မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္  ညိဳ႕မွာတစ္ဦးတည္းရွိတဲ့  အစ္ကိုလတ္ကို  မိဘေနရာမွာ  ရွိေစခ်င္တာ  ညိဳ႕  ဆႏၵေပါ့။ ဒါေၾကာင့္  ညိဳကိုယ္တိုင္  ရိုေသသမွဳ႕ျပဳ  အစ္ကိုလတ္ကို  ညေနခင္းတစ္ခုမွာ  ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာခ်ိန္းျပီး  ညိဳ႕  အိမ္ဦးသခင္ျဖစ္လာမဲ့  ကိုနဲ႔လည္း  မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ျပီး  ညိဳ႕တို႔  မဂၤလာဖိတ္စာေလးကို  ကိုယ္တိုင္ကမ္းေပးခဲ့သူ  မိဘေနရာ  လက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔လည္း  ေတာင္းပန္ခဲ့သူပါ။

အဲလိုေတာင္းပန္ေျပာေနတဲ့  ညိဳ႕ကို  အစ္ကိုလတ္  ဒီလိုရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔  ညိဳ  မထင္ခဲ့ဘူး။ ညိဳ႕မွာေတာ့  အစ္ကိုလတ္ရဲ႕  လာခဲ့မွာေပါ့ဆိုတဲ့  အေျဖေလးက  တကယ့္အားေဆးပါဘဲ။ တိုင္းတစ္ပါးမွာ လူတိုင္းက  ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္  မအားၾကေတာ့  မဂၤလာပြဲျဖစ္ေျမွာက္ေရးအတြက္  ညိဳ  တစ္ေယာက္တည္း  ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔  မဂၤလာရက္ေရာက္ေတာ့  ညိဳ  မ်က္ရည္မက်ေအာင္  စိတ္ကိုထိန္းျပီး    ေျဖသိမ့္ခဲ့ရတယ္။ အစ္ကိုလတ္ကိုလည္း  နားမလည္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ မဂၤလာခန္းမထဲ  လက္မွတ္ထိုးမဲ့အခ်ိန္ထိ  ညိဳ  အစ္ကိုလတ္ကို  ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ညိဳ  အပါဝင္  ညိဳ႕  သူငယ္ခ်င္းေတြကအစ  ဖုန္းေတြ   ကိုယ္စီ  တစ္ဂြမ္ဂြမ္  အစ္ကုိလတ္ဆီ  ဖုန္းဆက္ေပးၾကတယ္။ ဖုန္းသာဝင္သြားတယ္။ ဖုန္းဝင္တဲ့  အၾကိမ္ေတြလည္း  မနည္းပါဘူး။ဒါေပမဲ့  ဖုန္းၾကိမ္ေရသာမ်ားခဲ့တာ  အစ္ကိုလတ္ဘက္က  တစ္ၾကိမ္ေတာင္  ဖုန္းမကိုင္ခဲ့ပါ။

အခ်ိန္လည္းအေတာ္  ေနာက္က်ေနျပီမို႔  ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ  အားငယ္စြာျဖစ္ေနတဲ့  ညိဳ႕လက္ကို  ညိဳ႕  အိမ္ဦးသခင္က  လာကိုင္ျပီး  ညိဳ႕ရယ္  အစ္ကိုလတ္  မအားလို႔ေနမွာေပါ့။ ကို  တို႔ရွိတဲ့သူနဲ႔ဘဲ  ပြဲေလးမပ်က္ေအာင္  လွပေအာင္  စီစဥ္ၾကမယ္ေနာ္။ ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔  သူတို႔ကို  နားလည္ေပးလိုက္ပါေနာ္  ဆိုျပီး  ကို႔ဆီမွ  ဒီလိုစကားေတြၾကားရျပန္ေတာ့ ညိဳ  တစ္ေယာက္  ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္ထိခိုက္ရျပန္တယ္။ ကို႔ ကိုလည္းေက်းဇူးတင္မိတာေပါ့။ သူက  မိန္းခေလးရွင္ျဖစ္တဲ့  ညိဳ႕  မိဘေမာင္ႏွမေတြအေပၚ  ခုလိုနားလည္ေပးလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ  ညိဳ  နဲအမ်ိဳးမကင္းနဲ႔  ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို  ညိဳ  အသိသက္ေသ  မိဘေနရာလက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔  အကူညီေတာင္းခဲ့ရပါတယ္။

မဂၤလာပြဲေလးက  အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္  သတ္မွတ္ထားတဲ့  နာရီျပည့္ေတာ့  ညိဳလည္း  လာၾကိဳတဲ့  ကားေလးနဲ႔  ညိဳ  ေနတဲ့အိမ္ေလးကို  ျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္တဲ့ထိ  ညိဳ  စိတ္ေတြမေျပေသး။ ေျပာရင္း  ငိုရင္းေပါ့။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕  ေနာက္ဆံုးအလွ  အေရးၾကီးဆံုးရက္မွာ  ဘယ္သူမွ  ညိဳ႕  အနားမွာမရွိဘူး။ ညိဳ႕ကို   ဘယ္သူမွမခ်စ္  ဘယ္သူမွ  ဂရုမစိုက္ဘူးလို႔  ခံစားရျပီး  အဲဒီခ်ိန္ကတည္းက  ညိဳ႕  စိတ္ထဲမွာ  မိသားစုေတြနဲ႔  ပါတ္သက္ျပီး  အားငယ္စိတ္  ဝမ္းနည္းစိတ္  ေၾကကြဲစိတ္ေတြ  ဝင္လာမိတယ္။ ညိဳ  ... ဘယ္သူ႔ကိုမွ  အျပစ္မတင္ေတာ့ပါ။ အားလံုးလည္း  ျပီးဆံုးသြားျပီမို႔။

ေနာက္ေန႔မွာေတာ့  ညိဳ  ေဖေဖေမေမတို႔ဆီ  ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ ညိဳနဲ႔ညိဳ႕ အိမ္ဦးသခင္တို႔ရဲ႕ ကံေပါ့။ ကံအေၾကာင္းပါလို႔  မဂၤလာေဆာင္ခါနီးရက္မွာ  ထီ ေပါက္သြားတယ္။ ဆုၾကီးမဟုတ္ေပမဲ့  ( ၂ ) ဖက္မိဘေတြကိုေတာ့  လံုေလာက္စြာ  ကန္ေတာ့ႏိုင္ခဲ့တယ္။ညိဳ  အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ေဖေဖေမေမတို႔ကေတာ့  သင့္ျမတ္ေအာင္ေနဖို႔  တစ္ဦးကိုတစ္ဦး  အျပန္အလွန္ေလးစားဖို႔ေတာ့  မွာခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေမေမ့ဆီမွ  သမီး မဂၤလာေဆာင္  ေမေမတို႔ မလာႏိုင္လို႔  သမီးအစ္ကိုလတ္ကို အစစအရာရာ  ကူညီစီစဥ္ေပးဖို႔  ေမေမ့ လက္ဝတ္ပစၥည္း တစ္ခ်ိဳ႕ ေပးထားျပီး  ေသခ်ာမွာထားတယ္။ သမီးအစ္ကိုၾကီး  ကူညီရဲ႕လားသမီးဆိုေတာ့  ညိဳ  ဘာမျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။ ဖုန္းထဲကေန  အားရေအာင္  ငိုပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီခ်ိန္ထိ  ညိဳ  ဘာေၾကာင့္ ငိုတယ္ဆိုတာ  ေမေမ  မသိေသးသလို  ညိဳ  လည္းမေျပာျပခဲ့။ လူၾကီးေတြ  သိလည္း  ျပီးသြားတာေတြ  ျပီးသြားျပီမို႔  စိတ္မေကာင္းယံုကလႊဲျပီး  ဘာမွ  တတ္ႏိုင္မည္  မဟုတ္ေခ်။

ဒီလိုနဲ႔  ညိဳ  ပံုမွန္ေလးေတာ့  အိမ္နဲ႔ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့  အစ္ကိုလတ္နဲ႔  လံုးဝမဆံုျဖစ္သလို  အသံမၾကားရတာ  ရက္ေတြအေတာ္ၾကာ  ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့  ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္  ခုေတာ့  တကယ့္တစ္စိမ္းေတြလို  ျဖစ္လာတာ  ဘာေၾကာင့္လဲ  ညိဳ  စဥ္းစားမိတယ္။ညိဳ႕မွာေတာ့  အိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း  ကဗ်ာေလးေရး  စာေလးေရး  သီခ်င္းေလးစပ္  ခံစားမွဳ႕တိုင္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့  ဒါေတြကို  ညိဳကလႊဲျပီး  ဘယ္သူမွ  မသိခဲ့ပါဘူး!!!!!!%%%

းးးး  ဒုတိယပိုင္း  းးးး

မၾကာမွီဆက္မည္။

အလြမ္းျမိဳ႕အေၾကာင္းကို  ျပန္လည္ေရးသားထားေသာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ ဝတၱဳတိုေလးသာျဖစ္သည္။ မၾကာမွီ  က်န္ရွိအပိုင္းမ်ား ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးမည္။ လူနာမည္မ်ားကို  ေျပာင္းလဲထားပါသည္။ ဝတၱဳတိုေလးရဲ႕  ေခါင္းစဥ္ကို  အတိတ္ေကာက္ေၾကာင္းက ဘဝအက္ေၾကာင္း  လို႔ေပးထားပါတယ္။ ဝတၱဳလို  မေရးသားတတ္ေပမဲ့  အလြမ္းအေၾကာင္းေလးကို  ခုလိုေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာတာမို႔  ျပန္လည္ေရးသား ထားျခင္းျဖစ္ပါမယ္။ စာဖတ္အားနည္းျခင္း  အေရးအသားညံ့ျခင္း   အဖက္ဖက္အတြင္ မျပည့္စံုမွဳ႕အတြက္  စာဖတ္သူမ်ားကို  အထူးေတာင္းပန္ပါတယ္။ လာေရာက္အားေပးတဲ့ အတြက္လည္း  အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ ရွိပါတယ္။

   

လာေရာက္အားေပးေသာစာဖတ္သူမ်ားကို

အစဥ္ေလးစားခ်စ္ခင္လွ်က္

အလြမ္းျမိဳ႕